قباحت
Ottoman Turkish
Etymology
From Arabic قَبَاحَة (qabāḥa).
Noun
قباحت • (kabahat)
- fault, offense; sin
- (law) misdemeanor
- قباحت آتمق ― kabahat atmak ― to accuse
Derived terms
- قباحتسز (kabahatsız)
- قباحتلی (kabahatlı)
- قباحتلق (kabahatlık)
Descendants
- Turkish: kabahat
Further reading
- Avery, Robert et al., editors (2013), “kabahat”, in The Redhouse Dictionary Turkish/Ottoman English, 21st edition, Istanbul: Sev Yayıncılık, →ISBN
- Kélékian, Diran (1911) “قباحت”, in Dictionnaire turc-français[1] (in French), Constantinople: Mihran, page 942
- Nişanyan, Sevan (2002–) “kabahat”, in Nişanyan Sözlük
- Redhouse, James W. (1890) “قباحت”, in A Turkish and English Lexicon[2], Constantinople: A. H. Boyajian, page 1430
Urdu
Etymology
Borrowed from Classical Persian قَبَاحَت (qabāhat), from Arabic قَبَاحَة (qabāḥa). First attested in c. 1564 as Middle Hindi قباحت (qbaḥt /qabāhat/).[1]
Pronunciation
- (Standard Urdu) IPA(key): /qə.bɑː.ɦət̪/
- Rhymes: -ət̪
- Hyphenation: قَ‧بَا‧حَت
Noun
قَبَاحَت • (qabāhat) f (Hindi spelling क़बाहत)
Declension
| singular | plural | |
|---|---|---|
| direct | قَبَاحَت (qabāhat) | قَبَاحَتیں (qabāhatẽ) |
| oblique | قَبَاحَت (qabāhat) | قَبَاحَتوں (qabāhatõ) |
| vocative | قَبَاحَت (qabāhat) | قَبَاحَتو (qabāhato) |