منت

See also: منٹ and ميت

Arabic

Verb

منت (form I)

  1. مَنَّتْ (mannat) /man.nat/: third-person feminine singular past active of مَنَّ (manna)
  2. مُنَّتْ (munnat) /mun.nat/: third-person feminine singular past passive of مَنَّ (manna)

Persian

Etymology

Borrowed from Arabic مِنَّة (minna).

Pronunciation

 

Readings
Classical reading? minnat
Dari reading? minnat
Iranian reading? mennat
Tajik reading? minnat

Noun

منت • (mennat)

  1. favor, grace; action that causes the receiver to be thankful
    • early 1000s, ʿUnṣurī, “Qaṣīda 1”, in دیوان عنصری[1]:
      شناخته است که منّت خدایراست همی
      به خلق برننهد منّت او ز بهر عطا
      šināxta ast ki minnat-i xudāy rā-st hamē
      ba xalq bar-na-nihad minnat-i ō zi bahr-i atā
      It is known that God's favor is always upon him,
      And He does not place His favor upon His creations for [merely] the sake of giving.
      (Classical Persian romanization)
  2. obligation, indebtedness (for a favor)

Descendants

  • Azerbaijani: minnət
  • Hindustani:
    Hindi: मिन्नत (minnat)
    Urdu: مِنَّت (minnat)
  • Kazakh: міндет (mındet)