ἀέξω

Ancient Greek

Pronunciation

 

Verb

ἀέξω • (aéxō)

  1. poetic form of αὐξάνω (auxánō, “to increase, exalt”)

Inflection

   Present: ἀέξω, ἀέξομαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἀέξω ἀέξεις ἀέξει ἀέξετον ἀέξετον ἀέξομεν ἀέξετε ἀέξουσῐ(ν)
subjunctive ἀέξω ἀέξῃς ἀέξῃ ἀέξητον ἀέξητον ἀέξωμεν ἀέξητε ἀέξωσῐ(ν)
optative ἀέξοιμῐ ἀέξοις ἀέξοι ἀέξοιτον ἀεξοίτην ἀέξοιμεν ἀέξοιτε ἀέξοιεν
imperative   ἄεξε ἀεξέτω ἀέξετον ἀεξέτων   ἀέξετε ἀεξόντων
middle/
passive 		indicative ἀέξομαι ἀέξῃ / ἀέξει ἀέξεται ἀέξεσθον ἀέξεσθον ἀεξόμεθᾰ ἀέξεσθε ἀέξονται
subjunctive ἀέξωμαι ἀέξῃ ἀέξηται ἀέξησθον ἀέξησθον ἀεξώμεθᾰ ἀέξησθε ἀέξωνται
optative ἀεξοίμην ἀέξοιο ἀέξοιτο ἀέξοισθον ἀεξοίσθην ἀεξοίμεθᾰ ἀέξοισθε ἀέξοιντο
imperative   ἀέξου ἀεξέσθω ἀέξεσθον ἀεξέσθων   ἀέξεσθε ἀεξέσθων
active middle/passive
infinitive ἀέξειν ἀέξεσθαι
participle m ἀέξων ἀεξόμενος
f ἀέξουσᾰ ἀεξομένη
n ἀέξον ἀεξόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: ἠέξηον, ἠεξηόμην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἠέξηον ἠέξηες ἠέξηε(ν) ἠεξήετον ἠεξηέτην ἠεξήομεν ἠεξήετε ἠέξηον
middle/
passive 		indicative ἠεξηόμην ἠεξήου ἠεξήετο ἠεξήεσθον ἠεξηέσθην ἠεξηόμεθᾰ ἠεξήεσθε ἠεξήοντο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: ἄεξον, ἀεξόμην (Epic)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἄεξον ἄεξες ἄεξε(ν) ἀέξετον ἀεξέτην ἀέξομεν ἀέξετε ἄεξον
middle/
passive 		indicative ἀεξόμην ἀέξου ἀέξετο ἀέξεσθον ἀεξέσθην ἀεξόμε(σ)θᾰ ἀέξεσθε ἀέξοντο
Notes:
Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Future: ἀεξήσω, ἀεξήσομαι, ἀεξηθήσομαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἀεξήσω ἀεξήσεις ἀεξήσει ἀεξήσετον ἀεξήσετον ἀεξήσομεν ἀεξήσετε ἀεξήσουσῐ(ν)
optative ἀεξήσοιμῐ ἀεξήσοις ἀεξήσοι ἀεξήσοιτον ἀεξησοίτην ἀεξήσοιμεν ἀεξήσοιτε ἀεξήσοιεν
middle indicative ἀεξήσομαι ἀεξήσῃ / ἀεξήσει ἀεξήσεται ἀεξήσεσθον ἀεξήσεσθον ἀεξησόμεθᾰ ἀεξήσεσθε ἀεξήσονται
optative ἀεξησοίμην ἀεξήσοιο ἀεξήσοιτο ἀεξήσοισθον ἀεξησοίσθην ἀεξησοίμεθᾰ ἀεξήσοισθε ἀεξήσοιντο
passive indicative ἀεξηθήσομαι ἀεξηθήσῃ ἀεξηθήσεται ἀεξηθήσεσθον ἀεξηθήσεσθον ἀεξηθησόμεθᾰ ἀεξηθήσεσθε ἀεξηθήσονται
optative ἀεξηθησοίμην ἀεξηθήσοιο ἀεξηθήσοιτο ἀεξηθήσοισθον ἀεξηθησοίσθην ἀεξηθησοίμεθᾰ ἀεξηθήσοισθε ἀεξηθήσοιντο
active middle passive
infinitive ἀεξήσειν ἀεξήσεσθαι ἀεξηθήσεσθαι
participle m ἀεξήσων ἀεξησόμενος ἀεξηθησόμενος
f ἀεξήσουσᾰ ἀεξησομένη ἀεξηθησομένη
n ἀεξῆσον ἀεξησόμενον ἀεξηθησόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Aorist: ἠέξησᾰ, ἠεξησᾰ́μην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἠέξησᾰ ἠέξησᾰς ἠέξησε(ν) ἠεξήσᾰτον ἠεξησᾰ́την ἠεξήσᾰμεν ἠεξήσᾰτε ἠέξησᾰν
subjunctive ἀεξήσω ἀεξήσῃς ἀεξήσῃ ἀεξήσητον ἀεξήσητον ἀεξήσωμεν ἀεξήσητε ἀεξήσωσῐ(ν)
optative ἀεξήσαιμῐ ἀεξήσειᾰς / ἀεξήσαις ἀεξήσειε(ν) / ἀεξήσαι ἀεξήσαιτον ἀεξησαίτην ἀεξήσαιμεν ἀεξήσαιτε ἀεξήσειᾰν / ἀεξήσαιεν
imperative   ἀέξησον ἀεξησᾰ́τω ἀεξήσᾰτον ἀεξησᾰ́των   ἀεξήσᾰτε ἀεξησᾰ́ντων
middle indicative ἠεξησᾰ́μην ἠεξήσω ἠεξήσᾰτο ἠεξήσᾰσθον ἠεξησᾰ́σθην ἠεξησᾰ́μεθᾰ ἠεξήσᾰσθε ἠεξήσᾰντο
subjunctive ἀεξήσωμαι ἀεξήσῃ ἀεξήσηται ἀεξήσησθον ἀεξήσησθον ἀεξησώμεθᾰ ἀεξήσησθε ἀεξήσωνται
optative ἀεξησαίμην ἀεξήσαιο ἀεξήσαιτο ἀεξήσαισθον ἀεξησαίσθην ἀεξησαίμεθᾰ ἀεξήσαισθε ἀεξήσαιντο
imperative   ἀέξησαι ἀεξησᾰ́σθω ἀεξήσᾰσθον ἀεξησᾰ́σθων   ἀεξήσᾰσθε ἀεξησᾰ́σθων
active middle
infinitive ἀεξῆσαι ἀεξήσᾰσθαι
participle m ἀεξήσᾱς ἀεξησᾰ́μενος
f ἀεξήσᾱσᾰ ἀεξησᾰμένη
n ἀεξῆσᾰν ἀεξησᾰ́μενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Aorist: ἀέξησᾰ, ἀεξησᾰ́μην, ἀεξήθην (Epic)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἀέξησᾰ ἀέξησᾰς ἀέξησε(ν) ἀεξήσᾰτον ἀεξησᾰ́την ἀεξήσᾰμεν ἀεξήσᾰτε ἀέξησᾰν
subjunctive ἀεξήσω,
ἀεξήσωμῐ 		ἀεξήσῃς,
ἀεξήσῃσθᾰ 		ἀεξήσῃ,
ἀεξήσῃσῐ 		ἀεξήσητον ἀεξήσητον ἀεξήσωμεν ἀεξήσητε ἀεξήσωσῐ(ν)
optative ἀεξήσαιμῐ ἀεξήσαις,
ἀεξήσαισθᾰ,
ἀεξήσειᾰς 		ἀεξήσειε(ν) / ἀεξήσαι ἀεξησεῖτον ἀεξησείτην ἀεξησεῖμεν ἀεξησεῖτε ἀεξησεῖεν
imperative   ἀέξησον ἀεξησᾰ́τω ἀεξήσᾰτον ἀεξησᾰ́των   ἀεξήσᾰτε ἀεξησᾰ́ντων
middle indicative ἀεξησᾰ́μην ἀεξήσᾰο ἀεξήσᾰτο ἀεξήσᾰσθον ἀεξησᾰ́σθην ἀεξησᾰ́με(σ)θᾰ ἀεξήσᾰσθε ἀεξήσᾰντο
subjunctive ἀεξήσωμαι ἀεξήσηαι ἀεξήσηται ἀεξήσησθον ἀεξήσησθον ἀεξησώμε(σ)θᾰ ἀεξήσησθε ἀεξήσωνται
optative ἀεξησαίμην ἀεξήσαιο ἀεξήσαιτο ἀεξήσαισθον ἀεξησαίσθην ἀεξησαίμε(σ)θᾰ ἀεξήσαισθε ἀεξησαίᾰτο
imperative   ἀέξησαι ἀεξησᾰ́σθω ἀεξήσᾰσθον ἀεξησᾰ́σθων   ἀεξήσᾰσθε ἀεξησᾰ́σθων
passive indicative ἀεξήθην ἀεξήθης ἀεξήθη ἀεξήθητον ἀεξηθήτην ἀεξήθημεν ἀεξήθητε ἀεξήθησᾰν,
ἀέξηθεν
subjunctive ἀεξηθῶ ἀεξηθῇς ἀεξηθῇ ἀεξηθῆτον ἀεξηθῆτον ἀεξηθῶμεν ἀεξηθῆτε ἀεξηθῶσῐ(ν)
optative ἀεξηθείην ἀεξηθείης ἀεξηθείη ἀεξηθεῖτον / ἀεξηθείητον ἀεξηθείτην / ἀεξηθειήτην ἀεξηθεῖμεν / ἀεξηθείημεν ἀεξηθεῖτε / ἀεξηθείητε ἀεξήθειεν / ἀεξηθείησᾰν
imperative   ἀεξήθητῐ ἀεξηθήτω ἀεξήθητον ἀεξηθήτων   ἀεξήθητε ἀεξηθέντων
active middle passive
infinitive ἀεξῆσαι / ἀεξησᾰ́μεν / ἀεξησᾰμέναι ἀεξήσᾰσθαι ἀεξηθῆναι / ἀεξηθήμεναι
participle m ἀεξήσᾱς ἀεξησᾰ́μενος ἀεξηθείς
f ἀεξήσᾱσᾰ ἀεξησᾰμένη ἀεξηθεῖσᾰ
n ἀεξῆσᾰν ἀεξησᾰ́μενον ἀεξηθέν
Notes:
Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Perfect: ἠέξημαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
middle/
passive 		indicative ἠέξημαι ἠέξησαι ἠέξηται ἠέξησθον ἠέξησθον ἠεξήμεθᾰ ἠέξησθε ἠέξηνται
subjunctive ἠεξημένος ὦ ἠεξημένος ᾖς ἠεξημένος ᾖ ἠεξημένω ἦτον ἠεξημένω ἦτον ἠεξημένοι ὦμεν ἠεξημένοι ἦτε ἠεξημένοι ὦσῐ(ν)
optative ἠεξημένος εἴην ἠεξημένος εἴης ἠεξημένος εἴη ἠεξημένω εἴητον / εἶτον ἠεξημένω εἰήτην / εἴτην ἠεξημένοι εἴημεν / εἶμεν ἠεξημένοι εἴητε / εἶτε ἠεξημένοι εἴησᾰν / εἶεν
imperative   ἠέξησο ἠεξήσθω ἠέξησθον ἠεξήσθων   ἠέξησθε ἠεξήσθων
middle/passive
infinitive ἠεξῆσθαι
participle m ἠεξημένος
f ἠεξημένη
n ἠεξημένον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Pluperfect: ἠεξήμην
number singular dual plural
first second third second third first second third
middle/
passive 		indicative ἠεξήμην ἠέξησο ἠέξητο ἠέξησθον ἠεξήσθην ἠεξήμεθᾰ ἠέξησθε ἠέξηντο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Further reading

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.