ἀγκυλόω

Ancient Greek

Etymology

From ἀγκύλος (ankúlos) +‎ -όω (-óō).

Pronunciation

 

Verb

ἀγκυλόω • (ankulóō)

  1. to bend, make crooked
    • 446 BCE – 386 BCE, Aristophanes, Birds 1180-1184:
      χωρεῖ δὲ πᾶς τις ὄνυχας ἠγκυλωμένος, κερχνῂς τριόρχης γὺψ κύμινδις αἰετός·ῥύμῃ τε καὶ πτεροῖσι καὶ ῥοιζήμασιν αἰθὴρ δονεῖται τοῦ θεοῦ ζητουμένου· κἄστʼ οὐ μακρὰν ἄπωθεν, ἀλλʼ ἐνταῦθά που
      khōreî dè pâs tis ónukhas ēnkulōménos, kerkhnēìs triórkhēs gùps kúmindis aietós;rhúmēi te kaì pteroîsi kaì rhoizḗmasin aithḕr doneîtai toû theoû zētouménou; kást ou makràn ápōthen, all entaûthá pou
      (please add an English translation of this quotation)

Conjugation

   Present: ἀγκυλῶ, ἀγκυλοῦμαι (Contracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἀγκυλῶ ἀγκυλοῖς ἀγκυλοῖ ἀγκυλοῦτον ἀγκυλοῦτον ἀγκυλοῦμεν ἀγκυλοῦτε ἀγκυλοῦσῐ(ν)
subjunctive ἀγκυλῶ ἀγκυλοῖς ἀγκυλοῖ ἀγκυλῶτον ἀγκυλῶτον ἀγκυλῶμεν ἀγκυλῶτε ἀγκυλῶσῐ(ν)
optative ἀγκυλοίην / ἀγκυλοῖμῐ ἀγκυλοίης / ἀγκυλοῖς ἀγκυλοίη / ἀγκυλοῖ ἀγκυλοῖτον / ἀγκυλοίητον ἀγκυλοίτην / ἀγκυλοιήτην ἀγκυλοῖμεν / ἀγκυλοίημεν ἀγκυλοῖτε / ἀγκυλοίητε ἀγκυλοῖεν / ἀγκυλοίησᾰν
imperative   ἀγκύλου ἀγκυλούτω ἀγκυλοῦτον ἀγκυλούτων   ἀγκυλοῦτε ἀγκυλούντων
middle/
passive 		indicative ἀγκυλοῦμαι ἀγκυλοῖ ἀγκυλοῦται ἀγκυλοῦσθον ἀγκυλοῦσθον ἀγκυλούμεθᾰ ἀγκυλοῦσθε ἀγκυλοῦνται
subjunctive ἀγκυλῶμαι ἀγκυλοῖ ἀγκυλῶται ἀγκυλῶσθον ἀγκυλῶσθον ἀγκυλώμεθᾰ ἀγκυλῶσθε ἀγκυλῶνται
optative ἀγκυλοίμην ἀγκυλοῖο ἀγκυλοῖτο ἀγκυλοῖσθον ἀγκυλοίσθην ἀγκυλοίμεθᾰ ἀγκυλοῖσθε ἀγκυλοῖντο
imperative   ἀγκυλοῦ ἀγκυλούσθω ἀγκυλοῦσθον ἀγκυλούσθων   ἀγκυλοῦσθε ἀγκυλούσθων
active middle/passive
infinitive ἀγκυλοῦν ἀγκυλοῦσθαι
participle m ἀγκυλῶν ἀγκυλούμενος
f ἀγκυλοῦσᾰ ἀγκυλουμένη
n ἀγκυλοῦν ἀγκυλούμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: ἠγκύλουν, ἠγκυλούμην (Contracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἠγκύλουν ἠγκύλους ἠγκύλου ἠγκυλοῦτον ἠγκυλούτην ἠγκυλοῦμεν ἠγκυλοῦτε ἠγκύλουν
middle/
passive 		indicative ἠγκυλούμην ἠγκυλοῦ ἠγκυλοῦτο ἠγκυλοῦσθον ἠγκυλούσθην ἠγκυλούμεθᾰ ἠγκυλοῦσθε ἠγκυλοῦντο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Future: ἀγκυλώσω, ἀγκυλώσομαι, ἀγκυλωθήσομαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἀγκυλώσω ἀγκυλώσεις ἀγκυλώσει ἀγκυλώσετον ἀγκυλώσετον ἀγκυλώσομεν ἀγκυλώσετε ἀγκυλώσουσῐ(ν)
optative ἀγκυλώσοιμῐ ἀγκυλώσοις ἀγκυλώσοι ἀγκυλώσοιτον ἀγκυλωσοίτην ἀγκυλώσοιμεν ἀγκυλώσοιτε ἀγκυλώσοιεν
middle indicative ἀγκυλώσομαι ἀγκυλώσῃ / ἀγκυλώσει ἀγκυλώσεται ἀγκυλώσεσθον ἀγκυλώσεσθον ἀγκυλωσόμεθᾰ ἀγκυλώσεσθε ἀγκυλώσονται
optative ἀγκυλωσοίμην ἀγκυλώσοιο ἀγκυλώσοιτο ἀγκυλώσοισθον ἀγκυλωσοίσθην ἀγκυλωσοίμεθᾰ ἀγκυλώσοισθε ἀγκυλώσοιντο
passive indicative ἀγκυλωθήσομαι ἀγκυλωθήσῃ ἀγκυλωθήσεται ἀγκυλωθήσεσθον ἀγκυλωθήσεσθον ἀγκυλωθησόμεθᾰ ἀγκυλωθήσεσθε ἀγκυλωθήσονται
optative ἀγκυλωθησοίμην ἀγκυλωθήσοιο ἀγκυλωθήσοιτο ἀγκυλωθήσοισθον ἀγκυλωθησοίσθην ἀγκυλωθησοίμεθᾰ ἀγκυλωθήσοισθε ἀγκυλωθήσοιντο
active middle passive
infinitive ἀγκυλώσειν ἀγκυλώσεσθαι ἀγκυλωθήσεσθαι
participle m ἀγκυλώσων ἀγκυλωσόμενος ἀγκυλωθησόμενος
f ἀγκυλώσουσᾰ ἀγκυλωσομένη ἀγκυλωθησομένη
n ἀγκυλῶσον ἀγκυλωσόμενον ἀγκυλωθησόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Aorist: ἠγκύλωσᾰ, ἠγκυλωσᾰ́μην, ἠγκυλώθην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἠγκύλωσᾰ ἠγκύλωσᾰς ἠγκύλωσε(ν) ἠγκυλώσᾰτον ἠγκυλωσᾰ́την ἠγκυλώσᾰμεν ἠγκυλώσᾰτε ἠγκύλωσᾰν
subjunctive ἀγκυλώσω ἀγκυλώσῃς ἀγκυλώσῃ ἀγκυλώσητον ἀγκυλώσητον ἀγκυλώσωμεν ἀγκυλώσητε ἀγκυλώσωσῐ(ν)
optative ἀγκυλώσαιμῐ ἀγκυλώσειᾰς / ἀγκυλώσαις ἀγκυλώσειε(ν) / ἀγκυλώσαι ἀγκυλώσαιτον ἀγκυλωσαίτην ἀγκυλώσαιμεν ἀγκυλώσαιτε ἀγκυλώσειᾰν / ἀγκυλώσαιεν
imperative   ἀγκύλωσον ἀγκυλωσᾰ́τω ἀγκυλώσᾰτον ἀγκυλωσᾰ́των   ἀγκυλώσᾰτε ἀγκυλωσᾰ́ντων
middle indicative ἠγκυλωσᾰ́μην ἠγκυλώσω ἠγκυλώσᾰτο ἠγκυλώσᾰσθον ἠγκυλωσᾰ́σθην ἠγκυλωσᾰ́μεθᾰ ἠγκυλώσᾰσθε ἠγκυλώσᾰντο
subjunctive ἀγκυλώσωμαι ἀγκυλώσῃ ἀγκυλώσηται ἀγκυλώσησθον ἀγκυλώσησθον ἀγκυλωσώμεθᾰ ἀγκυλώσησθε ἀγκυλώσωνται
optative ἀγκυλωσαίμην ἀγκυλώσαιο ἀγκυλώσαιτο ἀγκυλώσαισθον ἀγκυλωσαίσθην ἀγκυλωσαίμεθᾰ ἀγκυλώσαισθε ἀγκυλώσαιντο
imperative   ἀγκύλωσαι ἀγκυλωσᾰ́σθω ἀγκυλώσᾰσθον ἀγκυλωσᾰ́σθων   ἀγκυλώσᾰσθε ἀγκυλωσᾰ́σθων
passive indicative ἠγκυλώθην ἠγκυλώθης ἠγκυλώθη ἠγκυλώθητον ἠγκυλωθήτην ἠγκυλώθημεν ἠγκυλώθητε ἠγκυλώθησᾰν
subjunctive ἀγκυλωθῶ ἀγκυλωθῇς ἀγκυλωθῇ ἀγκυλωθῆτον ἀγκυλωθῆτον ἀγκυλωθῶμεν ἀγκυλωθῆτε ἀγκυλωθῶσῐ(ν)
optative ἀγκυλωθείην ἀγκυλωθείης ἀγκυλωθείη ἀγκυλωθεῖτον / ἀγκυλωθείητον ἀγκυλωθείτην / ἀγκυλωθειήτην ἀγκυλωθεῖμεν / ἀγκυλωθείημεν ἀγκυλωθεῖτε / ἀγκυλωθείητε ἀγκυλωθεῖεν / ἀγκυλωθείησᾰν
imperative   ἀγκυλώθητῐ ἀγκυλωθήτω ἀγκυλώθητον ἀγκυλωθήτων   ἀγκυλώθητε ἀγκυλωθέντων
active middle passive
infinitive ἀγκυλῶσαι ἀγκυλώσᾰσθαι ἀγκυλωθῆναι
participle m ἀγκυλώσᾱς ἀγκυλωσᾰ́μενος ἀγκυλωθείς
f ἀγκυλώσᾱσᾰ ἀγκυλωσᾰμένη ἀγκυλωθεῖσᾰ
n ἀγκυλῶσᾰν ἀγκυλωσᾰ́μενον ἀγκυλωθέν
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Perfect: ἠγκύλωκᾰ, ἠγκύλωμαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἠγκύλωκᾰ ἠγκύλωκᾰς ἠγκύλωκε(ν) ἠγκυλώκᾰτον ἠγκυλώκᾰτον ἠγκυλώκᾰμεν ἠγκυλώκᾰτε ἠγκυλώκᾱσῐ(ν)
subjunctive ἠγκυλώκω ἠγκυλώκῃς ἠγκυλώκῃ ἠγκυλώκητον ἠγκυλώκητον ἠγκυλώκωμεν ἠγκυλώκητε ἠγκυλώκωσῐ(ν)
optative ἠγκυλώκοιμῐ / ἠγκυλωκοίην ἠγκυλώκοις / ἠγκυλωκοίης ἠγκυλώκοι / ἠγκυλωκοίη ἠγκυλώκοιτον ἠγκυλωκοίτην ἠγκυλώκοιμεν ἠγκυλώκοιτε ἠγκυλώκοιεν
imperative   ἠγκύλωκε ἠγκυλωκέτω ἠγκυλώκετον ἠγκυλωκέτων   ἠγκυλώκετε ἠγκυλωκόντων
middle/
passive 		indicative ἠγκύλωμαι ἠγκύλωσαι ἠγκύλωται ἠγκύλωσθον ἠγκύλωσθον ἠγκυλώμεθᾰ ἠγκύλωσθε ἠγκύλωνται
subjunctive ἠγκυλωμένος ὦ ἠγκυλωμένος ᾖς ἠγκυλωμένος ᾖ ἠγκυλωμένω ἦτον ἠγκυλωμένω ἦτον ἠγκυλωμένοι ὦμεν ἠγκυλωμένοι ἦτε ἠγκυλωμένοι ὦσῐ(ν)
optative ἠγκυλωμένος εἴην ἠγκυλωμένος εἴης ἠγκυλωμένος εἴη ἠγκυλωμένω εἴητον / εἶτον ἠγκυλωμένω εἰήτην / εἴτην ἠγκυλωμένοι εἴημεν / εἶμεν ἠγκυλωμένοι εἴητε / εἶτε ἠγκυλωμένοι εἴησᾰν / εἶεν
imperative   ἠγκύλωσο ἠγκυλώσθω ἠγκύλωσθον ἠγκυλώσθων   ἠγκύλωσθε ἠγκυλώσθων
active middle/passive
infinitive ἠγκυλωκέναι ἠγκυλῶσθαι
participle m ἠγκυλωκώς ἠγκυλωμένος
f ἠγκυλωκυῖᾰ ἠγκυλωμένη
n ἠγκυλωκός ἠγκυλωμένον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Pluperfect: ἠγκυλώκειν / ἠγκυλώκη, ἠγκυλώμην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἠγκυλώκειν / ἠγκυλώκη ἠγκυλώκεις / ἠγκυλώκης ἠγκυλώκει(ν) ἠγκυλώκετον ἠγκυλωκέτην ἠγκυλώκεμεν ἠγκυλώκετε ἠγκυλώκεσᾰν
middle/
passive 		indicative ἠγκυλώμην ἠγκύλωσο ἠγκύλωτο ἠγκύλωσθον ἠγκυλώσθην ἠγκυλώμεθᾰ ἠγκύλωσθε ἠγκύλωντο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Derived terms

  • ἀγκύλωσις (ankúlōsis)
  • ἀγκυλωτός (ankulōtós)

References

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.