ἀγορεύων

Ancient Greek

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /a.ɡo.rěu̯.ɔːn/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /a.ɡoˈre.won/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /a.ɣoˈre.βon/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /a.ɣoˈre.von/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /a.ɣoˈre.von/

Participle

ἀγορεύων • (agoreúōn) m (feminine ἀγορεύουσᾰ, neuter ἀγορεῦον); first/third declension

present active participle of ἀγορεύω (agoreúō)

Declension

First and third declension of ἀγορεύων; ἀγορεύουσᾰ; ἀγορεῦον (Attic)

Number	Singular			Dual			Plural
Case/Gender	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter
Nominative	ἀγορεύων agoreúōn	ἀγορεύουσᾰ agoreúousă	ἀγορεῦον agoreûon	ἀγορεύοντε agoreúonte	ἀγορευούσᾱ agoreuoúsā	ἀγορεύοντε agoreúonte	ἀγορεύοντες agoreúontes	ἀγορεύουσαι agoreúousai	ἀγορεύοντᾰ agoreúontă
Genitive	ἀγορεύοντος agoreúontos	ἀγορευούσης agoreuoúsēs	ἀγορεύοντος agoreúontos	ἀγορευόντοιν agoreuóntoin	ἀγορευούσαιν agoreuoúsain	ἀγορευόντοιν agoreuóntoin	ἀγορευόντων agoreuóntōn	ἀγορευουσῶν agoreuousôn	ἀγορευόντων agoreuóntōn
Dative	ἀγορεύοντῐ agoreúontĭ	ἀγορευούσῃ agoreuoúsēi	ἀγορεύοντῐ agoreúontĭ	ἀγορευόντοιν agoreuóntoin	ἀγορευούσαιν agoreuoúsain	ἀγορευόντοιν agoreuóntoin	ἀγορεύουσῐ / ἀγορεύουσῐν agoreúousĭ(n)	ἀγορευούσαις agoreuoúsais	ἀγορεύουσῐ / ἀγορεύουσῐν agoreúousĭ(n)
Accusative	ἀγορεύοντᾰ agoreúontă	ἀγορεύουσᾰν agoreúousăn	ἀγορεῦον agoreûon	ἀγορεύοντε agoreúonte	ἀγορευούσᾱ agoreuoúsā	ἀγορεύοντε agoreúonte	ἀγορεύοντᾰς agoreúontăs	ἀγορευούσᾱς agoreuoúsās	ἀγορεύοντᾰ agoreúontă
Vocative	ἀγορεύων agoreúōn	ἀγορεύουσᾰ agoreúousă	ἀγορεῦον agoreûon	ἀγορεύοντε agoreúonte	ἀγορευούσᾱ agoreuoúsā	ἀγορεύοντε agoreúonte	ἀγορεύοντες agoreúontes	ἀγορεύουσαι agoreúousai	ἀγορεύοντᾰ agoreúontă
Derived forms	Adverb			Comparative			Superlative
Derived forms	ἀγορευόντως agoreuóntōs			—			—
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.