ἀμείνων

Ancient Greek

Etymology

Uncertain origin; contains the comparative suffix -ίων (-íōn). May derive from Ἄμανος, the Greek name for Mount Amanus, which would correspond with the formation of κρείσσων.

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /a.měː.nɔːn/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /aˈmi.non/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /aˈmi.non/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /aˈmi.non/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /aˈmi.non/

Adjective

ᾰ̓μείνων • (ămeínōn) m or f (neuter ᾰ̓́μεινον); third declension

comparative degree of ἀγαθός (agathós): better

Inflection

Third declension of ᾰ̓μείνων; ᾰ̓́μεινον (Attic)

Number	Singular		Dual		Plural
Case/Gender	Masculine / Feminine	Neuter	Masculine / Feminine	Neuter	Masculine / Feminine	Neuter
Nominative	ᾰ̓μείνων ămeínōn	ᾰ̓́μεινον ắmeinon	ᾰ̓μείνονε ămeínone	ᾰ̓μείνονε ămeínone	ᾰ̓μείνονες / ᾰ̓μείνους ămeínones / ămeínous	ᾰ̓μείνονᾰ / ᾰ̓μείνω ămeínonă / ămeínō
Genitive	ᾰ̓μείνονος ămeínonos	ᾰ̓μείνονος ămeínonos	ᾰ̓μεινόνοιν ămeinónoin	ᾰ̓μεινόνοιν ămeinónoin	ᾰ̓μεινόνων ămeinónōn	ᾰ̓μεινόνων ămeinónōn
Dative	ᾰ̓μείνονῐ ămeínonĭ	ᾰ̓μείνονῐ ămeínonĭ	ᾰ̓μεινόνοιν ămeinónoin	ᾰ̓μεινόνοιν ămeinónoin	ᾰ̓μείνοσῐ / ᾰ̓μείνοσῐν ămeínosĭ(n)	ᾰ̓μείνοσῐ / ᾰ̓μείνοσῐν ămeínosĭ(n)
Accusative	ᾰ̓μείνονᾰ / ᾰ̓μείνω ămeínonă / ămeínō	ᾰ̓́μεινον ắmeinon	ᾰ̓μείνονε ămeínone	ᾰ̓μείνονε ămeínone	ᾰ̓μείνονᾰς / ᾰ̓μείνους ămeínonăs / ămeínous	ᾰ̓μείνονᾰ / ᾰ̓μείνω ămeínonă / ămeínō
Vocative	ᾰ̓́μεινον ắmeinon	ᾰ̓́μεινον ắmeinon	ᾰ̓μείνονε ămeínone	ᾰ̓μείνονε ămeínone	ᾰ̓μείνονες / ᾰ̓μείνους ămeínones / ămeínous	ᾰ̓μείνονᾰ / ᾰ̓μείνω ămeínonă / ămeínō
Derived forms	Adverb		Comparative		Superlative
Derived forms	ᾰ̓́μεινον ắmeinon		—		—
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Derived terms

Ἐπαμεινώνδᾱς (Epameinṓndās)