ἀναίμων
Ancient Greek
Etymology
From ἀν- (an-) + αἷμα (haîma, “blood”) + -μων (-mōn). Compare ἀναίμονος (anaímonos).
Adjective
ᾰ̓ναίμων • (ănaímōn) m or f (neuter ἄναιμον); third declension
Declension
| Number | Singular | Dual | Plural | |||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case/Gender | Masculine / Feminine | Neuter | Masculine / Feminine | Neuter | Masculine / Feminine | Neuter | ||||||||
| Nominative | ἀναίμων anaímōn |
ἄναιμον ánaimon |
ἀναίμονε anaímone |
ἀναίμονε anaímone |
ἀναίμονες anaímones |
ἀναίμονᾰ anaímonă | ||||||||
| Genitive | ἀναίμονος anaímonos |
ἀναίμονος anaímonos |
ἀναιμόνοιν anaimónoin |
ἀναιμόνοιν anaimónoin |
ἀναιμόνων anaimónōn |
ἀναιμόνων anaimónōn | ||||||||
| Dative | ἀναίμονῐ anaímonĭ |
ἀναίμονῐ anaímonĭ |
ἀναιμόνοιν anaimónoin |
ἀναιμόνοιν anaimónoin |
ἀναίμοσῐ / ἀναίμοσῐν anaímosĭ(n) |
ἀναίμοσῐ / ἀναίμοσῐν anaímosĭ(n) | ||||||||
| Accusative | ἀναίμονᾰ anaímonă |
ἄναιμον ánaimon |
ἀναίμονε anaímone |
ἀναίμονε anaímone |
ἀναίμονᾰς anaímonăs |
ἀναίμονᾰ anaímonă | ||||||||
| Vocative | ἄναιμον ánaimon |
ἄναιμον ánaimon |
ἀναίμονε anaímone |
ἀναίμονε anaímone |
ἀναίμονες anaímones |
ἀναίμονᾰ anaímonă | ||||||||
| Derived forms | Adverb | Comparative | Superlative | |||||||||||
| ἀναιμόνως anaimónōs |
ἀναιμονέστερος anaimonésteros |
ἀναιμονέστᾰτος anaimonéstătos | ||||||||||||
| Notes: |
| |||||||||||||
References
- “ἀναίμων”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
- “ἀναίμων”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
- “ἀναίμων”, in Autenrieth, Georg (1891) A Homeric Dictionary for Schools and Colleges, New York: Harper and Brothers
- ἀναίμων in Cunliffe, Richard J. (1924) A Lexicon of the Homeric Dialect: Expanded Edition, Norman: University of Oklahoma Press, published 1963