ἀναείρω

Ancient Greek

Etymology

From ἀνα- (ana-) +‎ ἀείρω (aeírō).

Pronunciation

 

Verb

ἀνᾰείρω • (anăeírō) (transitive)

  1. to lift up, carry off

Inflection

   Present: ᾰ̓νᾰείρω, ᾰ̓νᾰείρομαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ᾰ̓νᾰείρω ᾰ̓νᾰείρεις ᾰ̓νᾰείρει ᾰ̓νᾰείρετον ᾰ̓νᾰείρετον ᾰ̓νᾰείρομεν ᾰ̓νᾰείρετε ᾰ̓νᾰείρουσῐ(ν)
subjunctive ᾰ̓νᾰείρω ᾰ̓νᾰείρῃς ᾰ̓νᾰείρῃ ᾰ̓νᾰείρητον ᾰ̓νᾰείρητον ᾰ̓νᾰείρωμεν ᾰ̓νᾰείρητε ᾰ̓νᾰείρωσῐ(ν)
optative ᾰ̓νᾰείροιμῐ ᾰ̓νᾰείροις ᾰ̓νᾰείροι ᾰ̓νᾰείροιτον ᾰ̓νᾰειροίτην ᾰ̓νᾰείροιμεν ᾰ̓νᾰείροιτε ᾰ̓νᾰείροιεν
imperative   ᾰ̓νᾰ́ειρε ᾰ̓νᾰειρέτω ᾰ̓νᾰείρετον ᾰ̓νᾰειρέτων   ᾰ̓νᾰείρετε ᾰ̓νᾰειρόντων
middle/
passive 		indicative ᾰ̓νᾰείρομαι ᾰ̓νᾰείρῃ / ᾰ̓νᾰείρει ᾰ̓νᾰείρεται ᾰ̓νᾰείρεσθον ᾰ̓νᾰείρεσθον ᾰ̓νᾰειρόμεθᾰ ᾰ̓νᾰείρεσθε ᾰ̓νᾰείρονται
subjunctive ᾰ̓νᾰείρωμαι ᾰ̓νᾰείρῃ ᾰ̓νᾰείρηται ᾰ̓νᾰείρησθον ᾰ̓νᾰείρησθον ᾰ̓νᾰειρώμεθᾰ ᾰ̓νᾰείρησθε ᾰ̓νᾰείρωνται
optative ᾰ̓νᾰειροίμην ᾰ̓νᾰείροιο ᾰ̓νᾰείροιτο ᾰ̓νᾰείροισθον ᾰ̓νᾰειροίσθην ᾰ̓νᾰειροίμεθᾰ ᾰ̓νᾰείροισθε ᾰ̓νᾰείροιντο
imperative   ᾰ̓νᾰείρου ᾰ̓νᾰειρέσθω ᾰ̓νᾰείρεσθον ᾰ̓νᾰειρέσθων   ᾰ̓νᾰείρεσθε ᾰ̓νᾰειρέσθων
active middle/passive
infinitive ᾰ̓νᾰείρειν ᾰ̓νᾰείρεσθαι
participle m ᾰ̓νᾰείρων ᾰ̓νᾰειρόμενος
f ᾰ̓νᾰείρουσᾰ ᾰ̓νᾰειρομένη
n ᾰ̓νᾰεῖρον ᾰ̓νᾰειρόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: ᾰ̓νήειρον, ᾰ̓νηειρόμην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ᾰ̓νήειρον ᾰ̓νήειρες ᾰ̓νήειρε(ν) ᾰ̓νηείρετον ᾰ̓νηειρέτην ᾰ̓νηείρομεν ᾰ̓νηείρετε ᾰ̓νήειρον
middle/
passive 		indicative ᾰ̓νηειρόμην ᾰ̓νηείρου ᾰ̓νηείρετο ᾰ̓νηείρεσθον ᾰ̓νηειρέσθην ᾰ̓νηειρόμεθᾰ ᾰ̓νηείρεσθε ᾰ̓νηείροντο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: ᾰ̓νᾰ́ειρον, ᾰ̓νᾰειρόμην (Epic)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ᾰ̓νᾰ́ειρον ᾰ̓νᾰ́ειρες ᾰ̓νᾰ́ειρε(ν) ᾰ̓νᾰείρετον ᾰ̓νᾰειρέτην ᾰ̓νᾰείρομεν ᾰ̓νᾰείρετε ᾰ̓νᾰ́ειρον
middle/
passive 		indicative ᾰ̓νᾰειρόμην ᾰ̓νᾰείρου ᾰ̓νᾰείρετο ᾰ̓νᾰείρεσθον ᾰ̓νᾰειρέσθην ᾰ̓νᾰειρόμε(σ)θᾰ ᾰ̓νᾰείρεσθε ᾰ̓νᾰείροντο
Notes:
Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Further reading

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.