ἀναπαίω

Ancient Greek

Etymology

From ἀνα- (ana-, “again; backwards”) +‎ παίω (paíō, “to strike, hit”).

Pronunciation

 

Verb

ἀναπαίω • (anapaíō)

  1. to strike back
  2. to drive back

Inflection

   Present: ἀναπαίω, ἀναπαίομαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἀναπαίω ἀναπαίεις ἀναπαίει ἀναπαίετον ἀναπαίετον ἀναπαίομεν ἀναπαίετε ἀναπαίουσῐ(ν)
subjunctive ἀναπαίω ἀναπαίῃς ἀναπαίῃ ἀναπαίητον ἀναπαίητον ἀναπαίωμεν ἀναπαίητε ἀναπαίωσῐ(ν)
optative ἀναπαίοιμῐ ἀναπαίοις ἀναπαίοι ἀναπαίοιτον ἀναπαιοίτην ἀναπαίοιμεν ἀναπαίοιτε ἀναπαίοιεν
imperative   ἀνάπαιε ἀναπαιέτω ἀναπαίετον ἀναπαιέτων   ἀναπαίετε ἀναπαιόντων
middle/
passive 		indicative ἀναπαίομαι ἀναπαίῃ,
ἀναπαίει 		ἀναπαίεται ἀναπαίεσθον ἀναπαίεσθον ἀναπαιόμεθᾰ ἀναπαίεσθε ἀναπαίονται
subjunctive ἀναπαίωμαι ἀναπαίῃ ἀναπαίηται ἀναπαίησθον ἀναπαίησθον ἀναπαιώμεθᾰ ἀναπαίησθε ἀναπαίωνται
optative ἀναπαιοίμην ἀναπαίοιο ἀναπαίοιτο ἀναπαίοισθον ἀναπαιοίσθην ἀναπαιοίμεθᾰ ἀναπαίοισθε ἀναπαίοιντο
imperative   ἀναπαίου ἀναπαιέσθω ἀναπαίεσθον ἀναπαιέσθων   ἀναπαίεσθε ἀναπαιέσθων
active middle/passive
infinitive ἀναπαίειν ἀναπαίεσθαι
participle m ἀναπαίων ἀναπαιόμενος
f ἀναπαίουσᾰ ἀναπαιομένη
n ἀναπαῖον ἀναπαιόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Derived terms

References

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.