ἀναχωρητής
Ancient Greek
Etymology
From ἀνᾰχωρέω (anăkhōréō, “to retire, withdraw”) + -τής (-tḗs, masculine agentive suffix).
Pronunciation
- (5th BCE Attic) IPA(key): /a.na.kʰɔː.rɛː.tɛ̌ːs/
- (1st CE Egyptian) IPA(key): /a.na.kʰo.re̝ˈte̝s/
- (4th CE Koine) IPA(key): /a.na.xo.riˈtis/
- (10th CE Byzantine) IPA(key): /a.na.xo.riˈtis/
- (15th CE Constantinopolitan) IPA(key): /a.na.xo.riˈtis/
Noun
ἀνᾰχωρητής • (anăkhōrētḗs) m (genitive ἀνᾰχωρητοῦ); first declension
Inflection
| Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominative | ὁ ἀνᾰχωρητής ho anăkhōrētḗs |
τὼ ἀνᾰχωρητᾱ́ tṑ anăkhōrētā́ |
οἱ ἀνᾰχωρηταί hoi anăkhōrētaí | ||||||||||
| Genitive | τοῦ ἀνᾰχωρητοῦ toû anăkhōrētoû |
τοῖν ἀνᾰχωρηταῖν toîn anăkhōrētaîn |
τῶν ἀνᾰχωρητῶν tôn anăkhōrētôn | ||||||||||
| Dative | τῷ ἀνᾰχωρητῇ tōî anăkhōrētēî |
τοῖν ἀνᾰχωρηταῖν toîn anăkhōrētaîn |
τοῖς ἀνᾰχωρηταῖς toîs anăkhōrētaîs | ||||||||||
| Accusative | τὸν ἀνᾰχωρητήν tòn anăkhōrētḗn |
τὼ ἀνᾰχωρητᾱ́ tṑ anăkhōrētā́ |
τοὺς ἀνᾰχωρητᾱ́ς toùs anăkhōrētā́s | ||||||||||
| Vocative | ἀνᾰχωρητᾰ́ anăkhōrētắ |
ἀνᾰχωρητᾱ́ anăkhōrētā́ |
ἀνᾰχωρηταί anăkhōrētaí | ||||||||||
| Notes: |
| ||||||||||||
Descendants
- → Latin: anachōrēta, anachōrīta, anchōrēta
- → Catalan: anacoreta
- →? Old English: ancra, ancor (possibly through Old Irish)
- → French: anachorète
- → Dutch: anachoreet
- → Middle Irish: ancharae
- Irish: ancaire
- → Italian: anacoreta
- → Polish: anachoreta (learned)
- → Portuguese: anacoreta
- → Spanish: anacoreta
Further reading
- “ἀναχωρητής”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
- ἀναχωρητής in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
- ἀναχωρητής in the Diccionario Griego–Español en línea (2006–2025)