ἀντίθετος

See also: αντίθετος

Ancient Greek

Etymology

From ᾰ̓ντῐτῐ́θημῐ (ăntĭtĭ́thēmĭ, “set against”) +‎ -τος (-tos).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /an.tí.tʰe.tos/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /anˈti.tʰe.tos/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /anˈti.θe.tos/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /anˈti.θe.tos/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /anˈdi.θe.tos/

Adjective

ᾰ̓ντῐ́θετος • (ăntĭ́thetos) m or f (neuter ᾰ̓ντῐ́θετον); second declension

opposing, contrasting

Inflection

Second declension of ᾰ̓ντῐ́θετος; ᾰ̓ντῐ́θετον (Attic)

Number	Singular		Dual		Plural
Case/Gender	Masculine / Feminine	Neuter	Masculine / Feminine	Neuter	Masculine / Feminine	Neuter
Nominative	ᾰ̓ντῐ́θετος ăntĭ́thetos	ᾰ̓ντῐ́θετον ăntĭ́theton	ᾰ̓ντῐθέτω ăntĭthétō	ᾰ̓ντῐθέτω ăntĭthétō	ᾰ̓ντῐ́θετοι ăntĭ́thetoi	ᾰ̓ντῐ́θετᾰ ăntĭ́thetă
Genitive	ᾰ̓ντῐθέτου ăntĭthétou	ᾰ̓ντῐθέτου ăntĭthétou	ᾰ̓ντῐθέτοιν ăntĭthétoin	ᾰ̓ντῐθέτοιν ăntĭthétoin	ᾰ̓ντῐθέτων ăntĭthétōn	ᾰ̓ντῐθέτων ăntĭthétōn
Dative	ᾰ̓ντῐθέτῳ ăntĭthétōi	ᾰ̓ντῐθέτῳ ăntĭthétōi	ᾰ̓ντῐθέτοιν ăntĭthétoin	ᾰ̓ντῐθέτοιν ăntĭthétoin	ᾰ̓ντῐθέτοις ăntĭthétois	ᾰ̓ντῐθέτοις ăntĭthétois
Accusative	ᾰ̓ντῐ́θετον ăntĭ́theton	ᾰ̓ντῐ́θετον ăntĭ́theton	ᾰ̓ντῐθέτω ăntĭthétō	ᾰ̓ντῐθέτω ăntĭthétō	ᾰ̓ντῐθέτους ăntĭthétous	ᾰ̓ντῐ́θετᾰ ăntĭ́thetă
Vocative	ᾰ̓ντῐ́θετε ăntĭ́thete	ᾰ̓ντῐ́θετον ăntĭ́theton	ᾰ̓ντῐθέτω ăntĭthétō	ᾰ̓ντῐθέτω ăntĭthétō	ᾰ̓ντῐ́θετοι ăntĭ́thetoi	ᾰ̓ντῐ́θετᾰ ăntĭ́thetă
Derived forms	Adverb		Comparative		Superlative
Derived forms	ᾰ̓ντῐθέτως ăntĭthétōs		ᾰ̓ντῐθετώτερος ăntĭthetṓteros		ᾰ̓ντῐθετώτᾰτος ăntĭthetṓtătos
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Derived terms

ᾰ̓ντῐ́θετον (ăntĭ́theton)

References

“ἀντίθετος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
ἀντίθετος in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
ἀντίθετος in the Diccionario Griego–Español en línea (2006–2025)