ἀποκηδέω

Ancient Greek

Alternative forms

  • ἀποκᾱδέω (apokādéō) — Doric

Etymology

From ἀποκηδής (apokēdḗs) +‎ -έω (-éō).

Pronunciation

 

Verb

ἀποκηδέω • (apokēdéō)

  1. to be careless, negligent, remiss
    • 800 BCE – 600 BCE, Homer, Iliad 410–414:
      ὧδε γὰρ ἐξερέω, καὶ μὴν τετελεσμένον ἔσται· οὐ σφῶϊν κομιδὴ παρὰ Νέστορι ποιμένι λαῶν ἔσσεται, αὐτίκα δʼ ὔμμε κατακτενεῖ ὀξέϊ χαλκῷ, αἴ κʼ ἀποκηδήσαντε φερώμεθα χεῖρον ἄεθλον. ἀλλʼ ἐφομαρτεῖτον καὶ σπεύδετον ὅττι τάχιστα
      hôde gàr exeréō, kaì mḕn tetelesménon éstai; ou sphôïn komidḕ parà Néstori poiméni laôn éssetai, autíka d úmme katakteneî oxéï khalkōî, aí k apokēdḗsante pherṓmetha kheîron áethlon. all ephomarteîton kaì speúdeton hótti tákhista
      (please add an English translation of this quotation)

Conjugation

   Present: ἀποκηδέω, ἀποκηδέομαι (Uncontracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἀποκηδέω ἀποκηδέεις ἀποκηδέει ἀποκηδέετον ἀποκηδέετον ἀποκηδέομεν ἀποκηδέετε ἀποκηδέουσῐ(ν)
subjunctive ἀποκηδέω ἀποκηδέῃς ἀποκηδέῃ ἀποκηδέητον ἀποκηδέητον ἀποκηδέωμεν ἀποκηδέητε ἀποκηδέωσῐ(ν)
optative ἀποκηδέοιμῐ ἀποκηδέοις ἀποκηδέοι ἀποκηδέοιτον ἀποκηδεοίτην ἀποκηδέοιμεν ἀποκηδέοιτε ἀποκηδέοιεν
imperative   ἀποκήδεε ἀποκηδεέτω ἀποκηδέετον ἀποκηδεέτων   ἀποκηδέετε ἀποκηδεόντων
middle/
passive 		indicative ἀποκηδέομαι ἀποκηδέῃ / ἀποκηδέει ἀποκηδέεται ἀποκηδέεσθον ἀποκηδέεσθον ἀποκηδεόμεθᾰ ἀποκηδέεσθε ἀποκηδέονται
subjunctive ἀποκηδέωμαι ἀποκηδέῃ ἀποκηδέηται ἀποκηδέησθον ἀποκηδέησθον ἀποκηδεώμεθᾰ ἀποκηδέησθε ἀποκηδέωνται
optative ἀποκηδεοίμην ἀποκηδέοιο ἀποκηδέοιτο ἀποκηδέοισθον ἀποκηδεοίσθην ἀποκηδεοίμεθᾰ ἀποκηδέοισθε ἀποκηδέοιντο
imperative   ἀποκηδέου ἀποκηδεέσθω ἀποκηδέεσθον ἀποκηδεέσθων   ἀποκηδέεσθε ἀποκηδεέσθων
active middle/passive
infinitive ἀποκηδέειν ἀποκηδέεσθαι
participle m ἀποκηδέων ἀποκηδεόμενος
f ἀποκηδέουσᾰ ἀποκηδεομένη
n ἀποκηδέον ἀποκηδεόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Present: ἀποκηδῶ, ἀποκηδοῦμαι (Contracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἀποκηδῶ ἀποκηδεῖς ἀποκηδεῖ ἀποκηδεῖτον ἀποκηδεῖτον ἀποκηδοῦμεν ἀποκηδεῖτε ἀποκηδοῦσῐ(ν)
subjunctive ἀποκηδῶ ἀποκηδῇς ἀποκηδῇ ἀποκηδῆτον ἀποκηδῆτον ἀποκηδῶμεν ἀποκηδῆτε ἀποκηδῶσῐ(ν)
optative ἀποκηδοίην / ἀποκηδοῖμῐ ἀποκηδοίης / ἀποκηδοῖς ἀποκηδοίη / ἀποκηδοῖ ἀποκηδοῖτον / ἀποκηδοίητον ἀποκηδοίτην / ἀποκηδοιήτην ἀποκηδοῖμεν / ἀποκηδοίημεν ἀποκηδοῖτε / ἀποκηδοίητε ἀποκηδοῖεν / ἀποκηδοίησᾰν
imperative   ἀποκήδει ἀποκηδείτω ἀποκηδεῖτον ἀποκηδείτων   ἀποκηδεῖτε ἀποκηδούντων
middle/
passive 		indicative ἀποκηδοῦμαι ἀποκηδεῖ,
ἀποκηδῇ 		ἀποκηδεῖται ἀποκηδεῖσθον ἀποκηδεῖσθον ἀποκηδούμεθᾰ ἀποκηδεῖσθε ἀποκηδοῦνται
subjunctive ἀποκηδῶμαι ἀποκηδῇ ἀποκηδῆται ἀποκηδῆσθον ἀποκηδῆσθον ἀποκηδώμεθᾰ ἀποκηδῆσθε ἀποκηδῶνται
optative ἀποκηδοίμην ἀποκηδοῖο ἀποκηδοῖτο ἀποκηδοῖσθον ἀποκηδοίσθην ἀποκηδοίμεθᾰ ἀποκηδοῖσθε ἀποκηδοῖντο
imperative   ἀποκηδοῦ ἀποκηδείσθω ἀποκηδεῖσθον ἀποκηδείσθων   ἀποκηδεῖσθε ἀποκηδείσθων
active middle/passive
infinitive ἀποκηδεῖν ἀποκηδεῖσθαι
participle m ἀποκηδῶν ἀποκηδούμενος
f ἀποκηδοῦσᾰ ἀποκηδουμένη
n ἀποκηδοῦν ἀποκηδούμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

References

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.