ἀποπλέων

Ancient Greek

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /a.po.plé.ɔːn/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /a.poˈple.on/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /a.poˈple.on/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /a.poˈple.on/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /a.poˈple.on/

Participle

ἀποπλέων • (apopléōn) m (feminine ἀποπλέουσᾰ, neuter ἀποπλέον); first/third declension

present active participle of ἀποπλέω (apopléō)

Declension

First and third declension of ᾰ̓ποπλέων; ᾰ̓ποπλέουσᾰ; ᾰ̓ποπλέον (Attic)

Number	Singular			Dual			Plural
Case/Gender	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter
Nominative	ᾰ̓ποπλέων ăpopléōn	ᾰ̓ποπλέουσᾰ ăpopléousă	ᾰ̓ποπλέον ăpopléon	ᾰ̓ποπλέοντε ăpopléonte	ᾰ̓ποπλεούσᾱ ăpopleoúsā	ᾰ̓ποπλέοντε ăpopléonte	ᾰ̓ποπλέοντες ăpopléontes	ᾰ̓ποπλέουσαι ăpopléousai	ᾰ̓ποπλέοντᾰ ăpopléontă
Genitive	ᾰ̓ποπλέοντος ăpopléontos	ᾰ̓ποπλεούσης ăpopleoúsēs	ᾰ̓ποπλέοντος ăpopléontos	ᾰ̓ποπλεόντοιν ăpopleóntoin	ᾰ̓ποπλεούσαιν ăpopleoúsain	ᾰ̓ποπλεόντοιν ăpopleóntoin	ᾰ̓ποπλεόντων ăpopleóntōn	ᾰ̓ποπλεουσῶν ăpopleousôn	ᾰ̓ποπλεόντων ăpopleóntōn
Dative	ᾰ̓ποπλέοντῐ ăpopléontĭ	ᾰ̓ποπλεούσῃ ăpopleoúsēi	ᾰ̓ποπλέοντῐ ăpopléontĭ	ᾰ̓ποπλεόντοιν ăpopleóntoin	ᾰ̓ποπλεούσαιν ăpopleoúsain	ᾰ̓ποπλεόντοιν ăpopleóntoin	ᾰ̓ποπλέουσῐ / ᾰ̓ποπλέουσῐν ăpopléousĭ(n)	ᾰ̓ποπλεούσαις ăpopleoúsais	ᾰ̓ποπλέουσῐ / ᾰ̓ποπλέουσῐν ăpopléousĭ(n)
Accusative	ᾰ̓ποπλέοντᾰ ăpopléontă	ᾰ̓ποπλέουσᾰν ăpopléousăn	ᾰ̓ποπλέον ăpopléon	ᾰ̓ποπλέοντε ăpopléonte	ᾰ̓ποπλεούσᾱ ăpopleoúsā	ᾰ̓ποπλέοντε ăpopléonte	ᾰ̓ποπλέοντᾰς ăpopléontăs	ᾰ̓ποπλεούσᾱς ăpopleoúsās	ᾰ̓ποπλέοντᾰ ăpopléontă
Vocative	ᾰ̓ποπλέων ăpopléōn	ᾰ̓ποπλέουσᾰ ăpopléousă	ᾰ̓ποπλέον ăpopléon	ᾰ̓ποπλέοντε ăpopléonte	ᾰ̓ποπλεούσᾱ ăpopleoúsā	ᾰ̓ποπλέοντε ăpopléonte	ᾰ̓ποπλέοντες ăpopléontes	ᾰ̓ποπλέουσαι ăpopléousai	ᾰ̓ποπλέοντᾰ ăpopléontă
Derived forms	Adverb			Comparative			Superlative
Derived forms	ᾰ̓ποπλεόντως ăpopleóntōs			—			—
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.