ἀρνέομαι

Ancient Greek

Etymology

From Proto-Indo-European *h₂res-. Compare Avestan 𐬭𐬀𐬵- (rah-) and notably Albanian rrej.

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /ar.né.o.mai̯/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /arˈne.o.mɛ/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /arˈne.o.mɛ/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /arˈne.o.me/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /arˈne.o.me/

Verb

ἀρνέομαι • (arnéomai)

to deny, disown
- 800 BCE – 600 BCE, Homer, Iliad 14.212
- 800 BCE – 600 BCE, Homer, Odyssey 8.358
- 7th–6th centuries BC, Homeric Hymn to Hermes 390
- 424 BCE, Euripides, Hecuba 303
- 460 BCE – 420 BCE, Herodotus, Histories 2.174
to refuse
- 800 BCE – 600 BCE, Homer, Odyssey 21.345
- 460 BCE – 420 BCE, Herodotus, Histories 3.1
- 800 BCE – 600 BCE, Homer, Odyssey 1.249
- 330 BCE, Demosthenes, On the Crown 282
- 384 BCE – 322 BCE, Demosthenes, For Phormio 34
(absolute) to say "no", decline, refuse
- 800 BCE – 600 BCE, Homer, Iliad 19.304
- 800 BCE – 600 BCE, Homer, Iliad 23.42

Inflection

Present: ἀρνέομαι (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
middle/ passive	indicative	ἀρνέομαι	ἀρνέῃ / ἀρνέει	ἀρνέεται	ἀρνέεσθον	ἀρνέεσθον	ἀρνεόμεθᾰ	ἀρνέεσθε	ἀρνέονται
	subjunctive	ἀρνέωμαι	ἀρνέῃ	ἀρνέηται	ἀρνέησθον	ἀρνέησθον	ἀρνεώμεθᾰ	ἀρνέησθε	ἀρνέωνται
	optative	ἀρνεοίμην	ἀρνέοιο	ἀρνέοιτο	ἀρνέοισθον	ἀρνεοίσθην	ἀρνεοίμεθᾰ	ἀρνέοισθε	ἀρνέοιντο
	imperative		ἀρνέου	ἀρνεέσθω	ἀρνέεσθον	ἀρνεέσθων		ἀρνέεσθε	ἀρνεέσθων
						middle/passive
infinitive						ἀρνέεσθαι
participle	m					ἀρνεόμενος
	f					ἀρνεομένη
	n					ἀρνεόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Present: ἀρνοῦμαι (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
middle/ passive	indicative	ἀρνοῦμαι	ἀρνεῖ, ἀρνῇ	ἀρνεῖται	ἀρνεῖσθον	ἀρνεῖσθον	ἀρνούμεθᾰ	ἀρνεῖσθε	ἀρνοῦνται
	subjunctive	ἀρνῶμαι	ἀρνῇ	ἀρνῆται	ἀρνῆσθον	ἀρνῆσθον	ἀρνώμεθᾰ	ἀρνῆσθε	ἀρνῶνται
	optative	ἀρνοίμην	ἀρνοῖο	ἀρνοῖτο	ἀρνοῖσθον	ἀρνοίσθην	ἀρνοίμεθᾰ	ἀρνοῖσθε	ἀρνοῖντο
	imperative		ἀρνοῦ	ἀρνείσθω	ἀρνεῖσθον	ἀρνείσθων		ἀρνεῖσθε	ἀρνείσθων
						middle/passive
infinitive						ἀρνεῖσθαι
participle	m					ἀρνούμενος
	f					ἀρνουμένη
	n					ἀρνούμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Imperfect: ἠρνεόμην (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
middle/ passive	indicative	ἠρνεόμην	ἠρνέου	ἠρνέετο	ἠρνέεσθον	ἠρνεέσθην	ἠρνεόμεθᾰ	ἠρνέεσθε	ἠρνέοντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Imperfect: ἠρνούμην (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
middle/ passive	indicative	ἠρνούμην	ἠρνοῦ	ἠρνεῖτο	ἠρνεῖσθον	ἠρνείσθην	ἠρνούμεθᾰ	ἠρνεῖσθε	ἠρνοῦντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Future: ἀρνήσομαι, ἀρνηθήσομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
middle	indicative	ἀρνήσομαι	ἀρνήσῃ / ἀρνήσει	ἀρνήσεται	ἀρνήσεσθον	ἀρνήσεσθον	ἀρνησόμεθᾰ	ἀρνήσεσθε	ἀρνήσονται
middle	optative	ἀρνησοίμην	ἀρνήσοιο	ἀρνήσοιτο	ἀρνήσοισθον	ἀρνησοίσθην	ἀρνησοίμεθᾰ	ἀρνήσοισθε	ἀρνήσοιντο
passive	indicative	ἀρνηθήσομαι	ἀρνηθήσῃ	ἀρνηθήσεται	ἀρνηθήσεσθον	ἀρνηθήσεσθον	ἀρνηθησόμεθᾰ	ἀρνηθήσεσθε	ἀρνηθήσονται
passive	optative	ἀρνηθησοίμην	ἀρνηθήσοιο	ἀρνηθήσοιτο	ἀρνηθήσοισθον	ἀρνηθησοίσθην	ἀρνηθησοίμεθᾰ	ἀρνηθήσοισθε	ἀρνηθήσοιντο
					middle		passive
infinitive					ἀρνήσεσθαι		ἀρνηθήσεσθαι
participle	m				ἀρνησόμενος		ἀρνηθησόμενος
	f				ἀρνησομένη		ἀρνηθησομένη
	n				ἀρνησόμενον		ἀρνηθησόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Aorist: ἠρνησᾰ́μην, ἠρνήθην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
middle	indicative	ἠρνησᾰ́μην	ἠρνήσω	ἠρνήσᾰτο	ἠρνήσᾰσθον	ἠρνησᾰ́σθην	ἠρνησᾰ́μεθᾰ	ἠρνήσᾰσθε	ἠρνήσᾰντο
	subjunctive	ἀρνήσωμαι	ἀρνήσῃ	ἀρνήσηται	ἀρνήσησθον	ἀρνήσησθον	ἀρνησώμεθᾰ	ἀρνήσησθε	ἀρνήσωνται
	optative	ἀρνησαίμην	ἀρνήσαιο	ἀρνήσαιτο	ἀρνήσαισθον	ἀρνησαίσθην	ἀρνησαίμεθᾰ	ἀρνήσαισθε	ἀρνήσαιντο
	imperative		ἄρνησαι	ἀρνησᾰ́σθω	ἀρνήσᾰσθον	ἀρνησᾰ́σθων		ἀρνήσᾰσθε	ἀρνησᾰ́σθων
passive	indicative	ἠρνήθην	ἠρνήθης	ἠρνήθη	ἠρνήθητον	ἠρνηθήτην	ἠρνήθημεν	ἠρνήθητε	ἠρνήθησᾰν
	subjunctive	ἀρνηθῶ	ἀρνηθῇς	ἀρνηθῇ	ἀρνηθῆτον	ἀρνηθῆτον	ἀρνηθῶμεν	ἀρνηθῆτε	ἀρνηθῶσῐ(ν)
	optative	ἀρνηθείην	ἀρνηθείης	ἀρνηθείη	ἀρνηθεῖτον / ἀρνηθείητον	ἀρνηθείτην / ἀρνηθειήτην	ἀρνηθεῖμεν / ἀρνηθείημεν	ἀρνηθεῖτε / ἀρνηθείητε	ἀρνηθεῖεν / ἀρνηθείησᾰν
	imperative		ἀρνήθητῐ	ἀρνηθήτω	ἀρνήθητον	ἀρνηθήτων		ἀρνήθητε	ἀρνηθέντων
					middle		passive
infinitive					ἀρνήσᾰσθαι		ἀρνηθῆναι
participle	m				ἀρνησᾰ́μενος		ἀρνηθείς
	f				ἀρνησᾰμένη		ἀρνηθεῖσᾰ
	n				ἀρνησᾰ́μενον		ἀρνηθέν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Perfect: ἤρνημαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
middle/ passive	indicative	ἤρνημαι	ἤρνησαι	ἤρνηται	ἤρνησθον	ἤρνησθον	ἠρνήμεθᾰ	ἤρνησθε	ἤρνηνται
	subjunctive	ἠρνημένος ὦ	ἠρνημένος ᾖς	ἠρνημένος ᾖ	ἠρνημένω ἦτον	ἠρνημένω ἦτον	ἠρνημένοι ὦμεν	ἠρνημένοι ἦτε	ἠρνημένοι ὦσῐ(ν)
	optative	ἠρνημένος εἴην	ἠρνημένος εἴης	ἠρνημένος εἴη	ἠρνημένω εἴητον / εἶτον	ἠρνημένω εἰήτην / εἴτην	ἠρνημένοι εἴημεν / εἶμεν	ἠρνημένοι εἴητε / εἶτε	ἠρνημένοι εἴησᾰν / εἶεν
	imperative		ἤρνησο	ἠρνήσθω	ἤρνησθον	ἠρνήσθων		ἤρνησθε	ἠρνήσθων
						middle/passive
infinitive						ἠρνῆσθαι
participle	m					ἠρνημένος
	f					ἠρνημένη
	n					ἠρνημένον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Ancient Greek

Etymology

Pronunciation

Verb

Inflection

Further reading