ἀρσενοκοίτης

Ancient Greek

Etymology

From ἄρσην (ársēn, “male”) and κοι-, o-grade stem of κεῖμαι (keîmai, “lie”), +‎ -της (-tēs, masculine agentive suffix), thus “a male who lies with males”.

Pronunciation

(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ar.se.noˈky.te̝s/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /ar.se.noˈcy.tis/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ar.se.noˈcy.tis/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ar.se.noˈci.tis/

Noun

ἀρσενοκοίτης • (arsenokoítēs) m (genitive ἀρσενοκοίτου); first declension

a male who has sexual intercourse with males, especially in a penetrative role
- 53 CE – 55 CE, Paul the Apostle, First Epistle to the Corinthians 6:9
- New Testament, First Epistle to Timothy 1:10

Inflection

First declension of ὁ ἀρσενοκοίτης; τοῦ ἀρσενοκοίτου (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ ἀρσενοκοίτης ho arsenokoítēs	τὼ ἀρσενοκοίτᾱ tṑ arsenokoítā	οἱ ἀρσενοκοῖται hoi arsenokoîtai
Genitive	τοῦ ἀρσενοκοίτου toû arsenokoítou	τοῖν ἀρσενοκοίταιν toîn arsenokoítain	τῶν ἀρσενοκοιτῶν tôn arsenokoitôn
Dative	τῷ ἀρσενοκοίτῃ tōî arsenokoítēi	τοῖν ἀρσενοκοίταιν toîn arsenokoítain	τοῖς ἀρσενοκοίταις toîs arsenokoítais
Accusative	τὸν ἀρσενοκοίτην tòn arsenokoítēn	τὼ ἀρσενοκοίτᾱ tṑ arsenokoítā	τοὺς ἀρσενοκοίτᾱς toùs arsenokoítās
Vocative	ἀρσενοκοῖτᾰ arsenokoîtă	ἀρσενοκοίτᾱ arsenokoítā	ἀρσενοκοῖται arsenokoîtai
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Descendants

Greek: αρσενοκοίτης (arsenokoítis)