ἀστυγείτων

Ancient Greek

Etymology

ἄστυ (ástu, “city”) +‎ γείτων (geítōn, “neighbor”)

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /as.ty.ɡěː.tɔːn/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /as.tyˈɡi.ton/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /as.tyˈʝi.ton/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /as.tyˈʝi.ton/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /as.tiˈʝi.ton/

Adjective

ἀστῠγείτων • (astŭgeítōn) m or f (neuter ἀστῠγεῖτον); third declension

neighboring a city

Declension

Third declension of ἀστῠγείτων; ἀστῠγεῖτον (Attic)

Number	Singular		Dual		Plural
Case/Gender	Masculine / Feminine	Neuter	Masculine / Feminine	Neuter	Masculine / Feminine	Neuter
Nominative	ἀστῠγείτων astŭgeítōn	ἀστῠγεῖτον astŭgeîton	ἀστῠγείτονε astŭgeítone	ἀστῠγείτονε astŭgeítone	ἀστῠγείτονες astŭgeítones	ἀστῠγείτονᾰ astŭgeítonă
Genitive	ἀστῠγείτονος astŭgeítonos	ἀστῠγείτονος astŭgeítonos	ἀστῠγειτόνοιν astŭgeitónoin	ἀστῠγειτόνοιν astŭgeitónoin	ἀστῠγειτόνων astŭgeitónōn	ἀστῠγειτόνων astŭgeitónōn
Dative	ἀστῠγείτονῐ astŭgeítonĭ	ἀστῠγείτονῐ astŭgeítonĭ	ἀστῠγειτόνοιν astŭgeitónoin	ἀστῠγειτόνοιν astŭgeitónoin	ἀστῠγείτοσῐ / ἀστῠγείτοσῐν astŭgeítosĭ(n)	ἀστῠγείτοσῐ / ἀστῠγείτοσῐν astŭgeítosĭ(n)
Accusative	ἀστῠγείτονᾰ astŭgeítonă	ἀστῠγεῖτον astŭgeîton	ἀστῠγείτονε astŭgeítone	ἀστῠγείτονε astŭgeítone	ἀστῠγείτονᾰς astŭgeítonăs	ἀστῠγείτονᾰ astŭgeítonă
Vocative	ἀστῠγεῖτον astŭgeîton	ἀστῠγεῖτον astŭgeîton	ἀστῠγείτονε astŭgeítone	ἀστῠγείτονε astŭgeítone	ἀστῠγείτονες astŭgeítones	ἀστῠγείτονᾰ astŭgeítonă
Derived forms	Adverb		Comparative		Superlative
Derived forms	ἀστῠγειτόνως astŭgeitónōs		ἀστῠγειτονέστερος astŭgeitonésteros		ἀστῠγειτονέστᾰτος astŭgeitonéstătos
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Noun

ἀστῠγείτων • (astŭgeítōn) m (genitive ἀστῠγείτονος); third declension

neighbor of a city

Declension

Third declension of ὁ ἀστῠγείτων; τοῦ ἀστῠγείτονος (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ ἀστῠγείτων ho astŭgeítōn	τὼ ἀστῠγείτονε tṑ astŭgeítone	οἱ ἀστῠγείτονες hoi astŭgeítones
Genitive	τοῦ ἀστῠγείτονος toû astŭgeítonos	τοῖν ἀστῠγειτόνοιν toîn astŭgeitónoin	τῶν ἀστῠγειτόνων tôn astŭgeitónōn
Dative	τῷ ἀστῠγείτονῐ tōî astŭgeítonĭ	τοῖν ἀστῠγειτόνοιν toîn astŭgeitónoin	τοῖς ἀστῠγείτοσῐ / ἀστῠγείτοσῐν toîs astŭgeítosĭ(n)
Accusative	τὸν ἀστῠγείτονᾰ tòn astŭgeítonă	τὼ ἀστῠγείτονε tṑ astŭgeítone	τοὺς ἀστῠγείτονᾰς toùs astŭgeítonăs
Vocative	ἀστῠγεῖτον astŭgeîton	ἀστῠγείτονε astŭgeítone	ἀστῠγείτονες astŭgeítones
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Ancient Greek

Etymology

Pronunciation

Adjective

Declension

Noun

Declension

Further reading