ἀτυχέω

Ancient Greek

Etymology

From ἀτυχής (atukhḗs) (from ἀ- (a-) +‎ τύχη (túkhē)) + -έω (-éō).

Pronunciation

 

Verb

ἀτῠχέω • (atŭkhéō)

  1. to be unlucky or unfortunate, fail, miscarry
  2. to fail to a get or gain (+ genitive)

Conjugation

   Present: ἀτῠχέω, ἀτῠχέομαι (Uncontracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἀτῠχέω ἀτῠχέεις ἀτῠχέει ἀτῠχέετον ἀτῠχέετον ἀτῠχέομεν ἀτῠχέετε ἀτῠχέουσῐ(ν)
subjunctive ἀτῠχέω ἀτῠχέῃς ἀτῠχέῃ ἀτῠχέητον ἀτῠχέητον ἀτῠχέωμεν ἀτῠχέητε ἀτῠχέωσῐ(ν)
optative ἀτῠχέοιμῐ ἀτῠχέοις ἀτῠχέοι ἀτῠχέοιτον ἀτῠχεοίτην ἀτῠχέοιμεν ἀτῠχέοιτε ἀτῠχέοιεν
imperative   ἀτῠ́χεε ἀτῠχεέτω ἀτῠχέετον ἀτῠχεέτων   ἀτῠχέετε ἀτῠχεόντων
middle/
passive 		indicative ἀτῠχέομαι ἀτῠχέῃ,
ἀτῠχέει 		ἀτῠχέεται ἀτῠχέεσθον ἀτῠχέεσθον ἀτῠχεόμεθᾰ ἀτῠχέεσθε ἀτῠχέονται
subjunctive ἀτῠχέωμαι ἀτῠχέῃ ἀτῠχέηται ἀτῠχέησθον ἀτῠχέησθον ἀτῠχεώμεθᾰ ἀτῠχέησθε ἀτῠχέωνται
optative ἀτῠχεοίμην ἀτῠχέοιο ἀτῠχέοιτο ἀτῠχέοισθον ἀτῠχεοίσθην ἀτῠχεοίμεθᾰ ἀτῠχέοισθε ἀτῠχέοιντο
imperative   ἀτῠχέου ἀτῠχεέσθω ἀτῠχέεσθον ἀτῠχεέσθων   ἀτῠχέεσθε ἀτῠχεέσθων
active middle/passive
infinitive ἀτῠχέειν ἀτῠχέεσθαι
participle m ἀτῠχέων ἀτῠχεόμενος
f ἀτῠχέουσᾰ ἀτῠχεομένη
n ἀτῠχέον ἀτῠχεόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Present: ἀτῠχῶ, ἀτῠχοῦμαι (Contracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἀτῠχῶ ἀτῠχεῖς ἀτῠχεῖ ἀτῠχεῖτον ἀτῠχεῖτον ἀτῠχοῦμεν ἀτῠχεῖτε ἀτῠχοῦσῐ(ν)
subjunctive ἀτῠχῶ ἀτῠχῇς ἀτῠχῇ ἀτῠχῆτον ἀτῠχῆτον ἀτῠχῶμεν ἀτῠχῆτε ἀτῠχῶσῐ(ν)
optative ἀτῠχοίην,
ἀτῠχοῖμῐ 		ἀτῠχοίης,
ἀτῠχοῖς 		ἀτῠχοίη,
ἀτῠχοῖ 		ἀτῠχοῖτον,
ἀτῠχοίητον 		ἀτῠχοίτην,
ἀτῠχοιήτην 		ἀτῠχοῖμεν,
ἀτῠχοίημεν 		ἀτῠχοῖτε,
ἀτῠχοίητε 		ἀτῠχοῖεν,
ἀτῠχοίησᾰν
imperative   ἀτῠ́χει ἀτῠχείτω ἀτῠχεῖτον ἀτῠχείτων   ἀτῠχεῖτε ἀτῠχούντων
middle/
passive 		indicative ἀτῠχοῦμαι ἀτῠχεῖ,
ἀτῠχῇ 		ἀτῠχεῖται ἀτῠχεῖσθον ἀτῠχεῖσθον ἀτῠχούμεθᾰ ἀτῠχεῖσθε ἀτῠχοῦνται
subjunctive ἀτῠχῶμαι ἀτῠχῇ ἀτῠχῆται ἀτῠχῆσθον ἀτῠχῆσθον ἀτῠχώμεθᾰ ἀτῠχῆσθε ἀτῠχῶνται
optative ἀτῠχοίμην ἀτῠχοῖο ἀτῠχοῖτο ἀτῠχοῖσθον ἀτῠχοίσθην ἀτῠχοίμεθᾰ ἀτῠχοῖσθε ἀτῠχοῖντο
imperative   ἀτῠχοῦ ἀτῠχείσθω ἀτῠχεῖσθον ἀτῠχείσθων   ἀτῠχεῖσθε ἀτῠχείσθων
active middle/passive
infinitive ἀτῠχεῖν ἀτῠχεῖσθαι
participle m ἀτῠχῶν ἀτῠχούμενος
f ἀτῠχοῦσᾰ ἀτῠχουμένη
n ἀτῠχοῦν ἀτῠχούμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: ἠτῠ́χεον, ἠτῠχεόμην (Uncontracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἠτῠ́χεον ἠτῠ́χεες ἠτῠ́χεε(ν) ἠτῠχέετον ἠτῠχεέτην ἠτῠχέομεν ἠτῠχέετε ἠτῠ́χεον
middle/
passive 		indicative ἠτῠχεόμην ἠτῠχέου ἠτῠχέετο ἠτῠχέεσθον ἠτῠχεέσθην ἠτῠχεόμεθᾰ ἠτῠχέεσθε ἠτῠχέοντο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: ἠτῠ́χουν, ἠτῠχούμην (Contracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἠτῠ́χουν ἠτῠ́χεις ἠτῠ́χει ἠτῠχεῖτον ἠτῠχείτην ἠτῠχοῦμεν ἠτῠχεῖτε ἠτῠ́χουν
middle/
passive 		indicative ἠτῠχούμην ἠτῠχοῦ ἠτῠχεῖτο ἠτῠχεῖσθον ἠτῠχείσθην ἠτῠχούμεθᾰ ἠτῠχεῖσθε ἠτῠχοῦντο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Future: ἀτῠχήσω, ἀτῠχήσομαι, ἀτῠχηθήσομαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἀτῠχήσω ἀτῠχήσεις ἀτῠχήσει ἀτῠχήσετον ἀτῠχήσετον ἀτῠχήσομεν ἀτῠχήσετε ἀτῠχήσουσῐ(ν)
optative ἀτῠχήσοιμῐ ἀτῠχήσοις ἀτῠχήσοι ἀτῠχήσοιτον ἀτῠχησοίτην ἀτῠχήσοιμεν ἀτῠχήσοιτε ἀτῠχήσοιεν
middle indicative ἀτῠχήσομαι ἀτῠχήσῃ,
ἀτῠχήσει 		ἀτῠχήσεται ἀτῠχήσεσθον ἀτῠχήσεσθον ἀτῠχησόμεθᾰ ἀτῠχήσεσθε ἀτῠχήσονται
optative ἀτῠχησοίμην ἀτῠχήσοιο ἀτῠχήσοιτο ἀτῠχήσοισθον ἀτῠχησοίσθην ἀτῠχησοίμεθᾰ ἀτῠχήσοισθε ἀτῠχήσοιντο
passive indicative ἀτῠχηθήσομαι ἀτῠχηθήσῃ ἀτῠχηθήσεται ἀτῠχηθήσεσθον ἀτῠχηθήσεσθον ἀτῠχηθησόμεθᾰ ἀτῠχηθήσεσθε ἀτῠχηθήσονται
optative ἀτῠχηθησοίμην ἀτῠχηθήσοιο ἀτῠχηθήσοιτο ἀτῠχηθήσοισθον ἀτῠχηθησοίσθην ἀτῠχηθησοίμεθᾰ ἀτῠχηθήσοισθε ἀτῠχηθήσοιντο
active middle passive
infinitive ἀτῠχήσειν ἀτῠχήσεσθαι ἀτῠχηθήσεσθαι
participle m ἀτῠχήσων ἀτῠχησόμενος ἀτῠχηθησόμενος
f ἀτῠχήσουσᾰ ἀτῠχησομένη ἀτῠχηθησομένη
n ἀτῠχῆσον ἀτῠχησόμενον ἀτῠχηθησόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Aorist: ἠτῠ́χησᾰ, ἠτῠχησᾰ́μην, ἠτῠχήθην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἠτῠ́χησᾰ ἠτῠ́χησᾰς ἠτῠ́χησε(ν) ἠτῠχήσᾰτον ἠτῠχησᾰ́την ἠτῠχήσᾰμεν ἠτῠχήσᾰτε ἠτῠ́χησᾰν
subjunctive ἀτῠχήσω ἀτῠχήσῃς ἀτῠχήσῃ ἀτῠχήσητον ἀτῠχήσητον ἀτῠχήσωμεν ἀτῠχήσητε ἀτῠχήσωσῐ(ν)
optative ἀτῠχήσαιμῐ ἀτῠχήσειᾰς,
ἀτῠχήσαις 		ἀτῠχήσειε(ν),
ἀτῠχήσαι 		ἀτῠχήσαιτον ἀτῠχησαίτην ἀτῠχήσαιμεν ἀτῠχήσαιτε ἀτῠχήσειᾰν,
ἀτῠχήσαιεν
imperative   ἀτῠ́χησον ἀτῠχησᾰ́τω ἀτῠχήσᾰτον ἀτῠχησᾰ́των   ἀτῠχήσᾰτε ἀτῠχησᾰ́ντων
middle indicative ἠτῠχησᾰ́μην ἠτῠχήσω ἠτῠχήσᾰτο ἠτῠχήσᾰσθον ἠτῠχησᾰ́σθην ἠτῠχησᾰ́μεθᾰ ἠτῠχήσᾰσθε ἠτῠχήσᾰντο
subjunctive ἀτῠχήσωμαι ἀτῠχήσῃ ἀτῠχήσηται ἀτῠχήσησθον ἀτῠχήσησθον ἀτῠχησώμεθᾰ ἀτῠχήσησθε ἀτῠχήσωνται
optative ἀτῠχησαίμην ἀτῠχήσαιο ἀτῠχήσαιτο ἀτῠχήσαισθον ἀτῠχησαίσθην ἀτῠχησαίμεθᾰ ἀτῠχήσαισθε ἀτῠχήσαιντο
imperative   ἀτῠ́χησαι ἀτῠχησᾰ́σθω ἀτῠχήσᾰσθον ἀτῠχησᾰ́σθων   ἀτῠχήσᾰσθε ἀτῠχησᾰ́σθων
passive indicative ἠτῠχήθην ἠτῠχήθης ἠτῠχήθη ἠτῠχήθητον ἠτῠχηθήτην ἠτῠχήθημεν ἠτῠχήθητε ἠτῠχήθησᾰν
subjunctive ἀτῠχηθῶ ἀτῠχηθῇς ἀτῠχηθῇ ἀτῠχηθῆτον ἀτῠχηθῆτον ἀτῠχηθῶμεν ἀτῠχηθῆτε ἀτῠχηθῶσῐ(ν)
optative ἀτῠχηθείην ἀτῠχηθείης ἀτῠχηθείη ἀτῠχηθεῖτον,
ἀτῠχηθείητον 		ἀτῠχηθείτην,
ἀτῠχηθειήτην 		ἀτῠχηθεῖμεν,
ἀτῠχηθείημεν 		ἀτῠχηθεῖτε,
ἀτῠχηθείητε 		ἀτῠχηθεῖεν,
ἀτῠχηθείησᾰν
imperative   ἀτῠχήθητῐ ἀτῠχηθήτω ἀτῠχήθητον ἀτῠχηθήτων   ἀτῠχήθητε ἀτῠχηθέντων
active middle passive
infinitive ἀτῠχῆσαι ἀτῠχήσᾰσθαι ἀτῠχηθῆναι
participle m ἀτῠχήσᾱς ἀτῠχησᾰ́μενος ἀτῠχηθείς
f ἀτῠχήσᾱσᾰ ἀτῠχησᾰμένη ἀτῠχηθεῖσᾰ
n ἀτῠχῆσᾰν ἀτῠχησᾰ́μενον ἀτῠχηθέν
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Perfect: ἠτῠ́χηκᾰ, ἠτῠ́χημαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἠτῠ́χηκᾰ ἠτῠ́χηκᾰς ἠτῠ́χηκε(ν) ἠτῠχήκᾰτον ἠτῠχήκᾰτον ἠτῠχήκᾰμεν ἠτῠχήκᾰτε ἠτῠχήκᾱσῐ(ν)
subjunctive ἠτῠχήκω ἠτῠχήκῃς ἠτῠχήκῃ ἠτῠχήκητον ἠτῠχήκητον ἠτῠχήκωμεν ἠτῠχήκητε ἠτῠχήκωσῐ(ν)
optative ἠτῠχήκοιμῐ,
ἠτῠχηκοίην 		ἠτῠχήκοις,
ἠτῠχηκοίης 		ἠτῠχήκοι,
ἠτῠχηκοίη 		ἠτῠχήκοιτον ἠτῠχηκοίτην ἠτῠχήκοιμεν ἠτῠχήκοιτε ἠτῠχήκοιεν
imperative   ἠτῠ́χηκε ἠτῠχηκέτω ἠτῠχήκετον ἠτῠχηκέτων   ἠτῠχήκετε ἠτῠχηκόντων
middle/
passive 		indicative ἠτῠ́χημαι ἠτῠ́χησαι ἠτῠ́χηται ἠτῠ́χησθον ἠτῠ́χησθον ἠτῠχήμεθᾰ ἠτῠ́χησθε ἠτῠχημένοι εἰσί(ν)
subjunctive ἠτῠχημένος ὦ ἠτῠχημένος ᾖς ἠτῠχημένος ᾖ ἠτῠχημένω ἦτον ἠτῠχημένω ἦτον ἠτῠχημένοι ὦμεν ἠτῠχημένοι ἦτε ἠτῠχημένοι ὦσῐ(ν)
optative ἠτῠχημένος εἴην ἠτῠχημένος εἴης ἠτῠχημένος εἴη ἠτῠχημένω εἴητον/εἶτον ἠτῠχημένω εἰήτην/εἴτην ἠτῠχημένοι εἴημεν/εἶμεν ἠτῠχημένοι εἴητε/εἶτε ἠτῠχημένοι εἴησᾰν/εἶεν
imperative   ἠτῠ́χησο ἠτῠχήσθω ἠτῠ́χησθον ἠτῠχήσθων   ἠτῠ́χησθε ἠτῠχήσθων
active middle/passive
infinitive ἠτῠχηκέναι ἠτῠχῆσθαι
participle m ἠτῠχηκώς ἠτῠχημένος
f ἠτῠχηκυῖᾰ ἠτῠχημένη
n ἠτῠχηκός ἠτῠχημένον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Further reading

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.