ἀφαιρέω

Ancient Greek

Etymology

From ἀπο- (apo-, “away”) +‎ αἱρέω (hairéō, “take”).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /a.pʰai̯.ré.ɔː/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /a.pʰɛˈre.o/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /a.ɸɛˈre.o/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /a.feˈre.o/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /a.feˈre.o/

Verb

ἀφαιρέω • (aphairéō)

to take away [with accusative ‘something’, along with genitive or dative ‘from someone’; or with genitive or accusative ‘something’]
1. (mathematics) to subtract
(middle voice)
1. to deprive of [with accusative ‘something’]
2. to prevent someone [with infinitive ‘from doing’]
3. with εἰς ἐλευθερίᾱν (eis eleutheríān): to free someone
4. to claim
(passive voice) to be robbed; to have something taken, to be deprived of [with accusative ‘something’]

Conjugation

Present: ἀφαιρέω, ἀφαιρέομαι (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἀφαιρέω	ἀφαιρέεις	ἀφαιρέει	ἀφαιρέετον	ἀφαιρέετον	ἀφαιρέομεν	ἀφαιρέετε	ἀφαιρέουσῐ(ν)
	subjunctive	ἀφαιρέω	ἀφαιρέῃς	ἀφαιρέῃ	ἀφαιρέητον	ἀφαιρέητον	ἀφαιρέωμεν	ἀφαιρέητε	ἀφαιρέωσῐ(ν)
	optative	ἀφαιρέοιμῐ	ἀφαιρέοις	ἀφαιρέοι	ἀφαιρέοιτον	ἀφαιρεοίτην	ἀφαιρέοιμεν	ἀφαιρέοιτε	ἀφαιρέοιεν
	imperative		ἀφαίρεε	ἀφαιρεέτω	ἀφαιρέετον	ἀφαιρεέτων		ἀφαιρέετε	ἀφαιρεόντων
middle/ passive	indicative	ἀφαιρέομαι	ἀφαιρέῃ / ἀφαιρέει	ἀφαιρέεται	ἀφαιρέεσθον	ἀφαιρέεσθον	ἀφαιρεόμεθᾰ	ἀφαιρέεσθε	ἀφαιρέονται
	subjunctive	ἀφαιρέωμαι	ἀφαιρέῃ	ἀφαιρέηται	ἀφαιρέησθον	ἀφαιρέησθον	ἀφαιρεώμεθᾰ	ἀφαιρέησθε	ἀφαιρέωνται
	optative	ἀφαιρεοίμην	ἀφαιρέοιο	ἀφαιρέοιτο	ἀφαιρέοισθον	ἀφαιρεοίσθην	ἀφαιρεοίμεθᾰ	ἀφαιρέοισθε	ἀφαιρέοιντο
	imperative		ἀφαιρέου	ἀφαιρεέσθω	ἀφαιρέεσθον	ἀφαιρεέσθων		ἀφαιρέεσθε	ἀφαιρεέσθων
		active				middle/passive
infinitive		ἀφαιρέειν				ἀφαιρέεσθαι
participle	m	ἀφαιρέων				ἀφαιρεόμενος
	f	ἀφαιρέουσᾰ				ἀφαιρεομένη
	n	ἀφαιρέον				ἀφαιρεόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Present: ἀφαιρῶ, ἀφαιροῦμαι (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἀφαιρῶ	ἀφαιρεῖς	ἀφαιρεῖ	ἀφαιρεῖτον	ἀφαιρεῖτον	ἀφαιροῦμεν	ἀφαιρεῖτε	ἀφαιροῦσῐ(ν)
	subjunctive	ἀφαιρῶ	ἀφαιρῇς	ἀφαιρῇ	ἀφαιρῆτον	ἀφαιρῆτον	ἀφαιρῶμεν	ἀφαιρῆτε	ἀφαιρῶσῐ(ν)
	optative	ἀφαιροίην / ἀφαιροῖμῐ	ἀφαιροίης / ἀφαιροῖς	ἀφαιροίη / ἀφαιροῖ	ἀφαιροῖτον / ἀφαιροίητον	ἀφαιροίτην / ἀφαιροιήτην	ἀφαιροῖμεν / ἀφαιροίημεν	ἀφαιροῖτε / ἀφαιροίητε	ἀφαιροῖεν / ἀφαιροίησᾰν
	imperative		ἀφαίρει	ἀφαιρείτω	ἀφαιρεῖτον	ἀφαιρείτων		ἀφαιρεῖτε	ἀφαιρούντων
middle/ passive	indicative	ἀφαιροῦμαι	ἀφαιρεῖ, ἀφαιρῇ	ἀφαιρεῖται	ἀφαιρεῖσθον	ἀφαιρεῖσθον	ἀφαιρούμεθᾰ	ἀφαιρεῖσθε	ἀφαιροῦνται
	subjunctive	ἀφαιρῶμαι	ἀφαιρῇ	ἀφαιρῆται	ἀφαιρῆσθον	ἀφαιρῆσθον	ἀφαιρώμεθᾰ	ἀφαιρῆσθε	ἀφαιρῶνται
	optative	ἀφαιροίμην	ἀφαιροῖο	ἀφαιροῖτο	ἀφαιροῖσθον	ἀφαιροίσθην	ἀφαιροίμεθᾰ	ἀφαιροῖσθε	ἀφαιροῖντο
	imperative		ἀφαιροῦ	ἀφαιρείσθω	ἀφαιρεῖσθον	ἀφαιρείσθων		ἀφαιρεῖσθε	ἀφαιρείσθων
		active				middle/passive
infinitive		ἀφαιρεῖν				ἀφαιρεῖσθαι
participle	m	ἀφαιρῶν				ἀφαιρούμενος
	f	ἀφαιροῦσᾰ				ἀφαιρουμένη
	n	ἀφαιροῦν				ἀφαιρούμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Imperfect: ἀφῄρεον, ἀφῃρεόμην (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἀφῄρεον	ἀφῄρεες	ἀφῄρεε(ν)	ἀφῃρέετον	ἀφῃρεέτην	ἀφῃρέομεν	ἀφῃρέετε	ἀφῄρεον
middle/ passive	indicative	ἀφῃρεόμην	ἀφῃρέου	ἀφῃρέετο	ἀφῃρέεσθον	ἀφῃρεέσθην	ἀφῃρεόμεθᾰ	ἀφῃρέεσθε	ἀφῃρέοντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Imperfect: ἀφῄρουν, ἀφῃρούμην (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἀφῄρουν	ἀφῄρεις	ἀφῄρει	ἀφῃρεῖτον	ἀφῃρείτην	ἀφῃροῦμεν	ἀφῃρεῖτε	ἀφῄρουν
middle/ passive	indicative	ἀφῃρούμην	ἀφῃροῦ	ἀφῃρεῖτο	ἀφῃρεῖσθον	ἀφῃρείσθην	ἀφῃρούμεθᾰ	ἀφῃρεῖσθε	ἀφῃροῦντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Future: ἀφαιρήσω, ἀφαιρήσομαι, ἀφαιρεθήσομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἀφαιρήσω	ἀφαιρήσεις	ἀφαιρήσει	ἀφαιρήσετον	ἀφαιρήσετον	ἀφαιρήσομεν	ἀφαιρήσετε	ἀφαιρήσουσῐ(ν)
active	optative	ἀφαιρήσοιμῐ	ἀφαιρήσοις	ἀφαιρήσοι	ἀφαιρήσοιτον	ἀφαιρησοίτην	ἀφαιρήσοιμεν	ἀφαιρήσοιτε	ἀφαιρήσοιεν
middle	indicative	ἀφαιρήσομαι	ἀφαιρήσῃ / ἀφαιρήσει	ἀφαιρήσεται	ἀφαιρήσεσθον	ἀφαιρήσεσθον	ἀφαιρησόμεθᾰ	ἀφαιρήσεσθε	ἀφαιρήσονται
middle	optative	ἀφαιρησοίμην	ἀφαιρήσοιο	ἀφαιρήσοιτο	ἀφαιρήσοισθον	ἀφαιρησοίσθην	ἀφαιρησοίμεθᾰ	ἀφαιρήσοισθε	ἀφαιρήσοιντο
passive	indicative	ἀφαιρεθήσομαι	ἀφαιρεθήσῃ	ἀφαιρεθήσεται	ἀφαιρεθήσεσθον	ἀφαιρεθήσεσθον	ἀφαιρεθησόμεθᾰ	ἀφαιρεθήσεσθε	ἀφαιρεθήσονται
passive	optative	ἀφαιρεθησοίμην	ἀφαιρεθήσοιο	ἀφαιρεθήσοιτο	ἀφαιρεθήσοισθον	ἀφαιρεθησοίσθην	ἀφαιρεθησοίμεθᾰ	ἀφαιρεθήσοισθε	ἀφαιρεθήσοιντο
		active			middle		passive
infinitive		ἀφαιρήσειν			ἀφαιρήσεσθαι		ἀφαιρεθήσεσθαι
participle	m	ἀφαιρήσων			ἀφαιρησόμενος		ἀφαιρεθησόμενος
	f	ἀφαιρήσουσᾰ			ἀφαιρησομένη		ἀφαιρεθησομένη
	n	ἀφαιρῆσον			ἀφαιρησόμενον		ἀφαιρεθησόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Future: ἀφελοῦμαι (Koine, contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
middle	indicative	ἀφελοῦμαι	ἀφελῇ	ἀφελεῖται	ἀφελεῖσθον	ἀφελεῖσθον	ἀφελούμεθᾰ	ἀφελεῖσθε	ἀφελοῦνται
middle	optative	ἀφελοίμην	ἀφελοῖο	ἀφελοῖτο	ἀφελοῖσθον	ἀφελοίσθην	ἀφελοίμεθᾰ	ἀφελοῖσθε	ἀφελοῖντο
					middle
infinitive					ἀφελεῖσθαι
participle	m				ἀφελούμενος
	f				ἀφελουμένη
	n				ἀφελούμενον

Aorist: ἄφειλον, ἀφειλόμην, ἀφῃρέθην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἄφειλον	ἄφειλες	ἄφειλε(ν)	ἀφείλετον	ἀφειλέτην	ἀφείλομεν	ἀφείλετε	ἄφειλον
	subjunctive	ἀφέλω	ἀφέλῃς	ἀφέλῃ	ἀφέλητον	ἀφέλητον	ἀφέλωμεν	ἀφέλητε	ἀφέλωσῐ(ν)
	optative	ἀφέλοιμῐ	ἀφέλοις	ἀφέλοι	ἀφέλοιτον	ἀφελοίτην	ἀφέλοιμεν	ἀφέλοιτε	ἀφέλοιεν
	imperative		ἄφελε	ἀφελέτω	ἀφέλετον	ἀφελέτων		ἀφέλετε	ἀφελόντων
middle	indicative	ἀφειλόμην	ἀφείλου	ἀφείλετο	ἀφείλεσθον	ἀφειλέσθην	ἀφειλόμεθᾰ	ἀφείλεσθε	ἀφείλοντο
	subjunctive	ἀφέλωμαι	ἀφέλῃ	ἀφέληται	ἀφέλησθον	ἀφέλησθον	ἀφελώμεθᾰ	ἀφέλησθε	ἀφέλωνται
	optative	ἀφελοίμην	ἀφέλοιο	ἀφέλοιτο	ἀφέλοισθον	ἀφελοίσθην	ἀφελοίμεθᾰ	ἀφέλοισθε	ἀφέλοιντο
	imperative		ἀφελοῦ	ἀφελέσθω	ἀφέλεσθον	ἀφελέσθων		ἀφέλεσθε	ἀφελέσθων
passive	indicative	ἀφῃρέθην	ἀφῃρέθης	ἀφῃρέθη	ἀφῃρέθητον	ἀφῃρεθήτην	ἀφῃρέθημεν	ἀφῃρέθητε	ἀφῃρέθησᾰν
	subjunctive	ἀφαιρεθῶ	ἀφαιρεθῇς	ἀφαιρεθῇ	ἀφαιρεθῆτον	ἀφαιρεθῆτον	ἀφαιρεθῶμεν	ἀφαιρεθῆτε	ἀφαιρεθῶσῐ(ν)
	optative	ἀφαιρεθείην	ἀφαιρεθείης	ἀφαιρεθείη	ἀφαιρεθεῖτον / ἀφαιρεθείητον	ἀφαιρεθείτην / ἀφαιρεθειήτην	ἀφαιρεθεῖμεν / ἀφαιρεθείημεν	ἀφαιρεθεῖτε / ἀφαιρεθείητε	ἀφαιρεθεῖεν / ἀφαιρεθείησᾰν
	imperative		ἀφαιρέθητῐ	ἀφαιρεθήτω	ἀφαιρέθητον	ἀφαιρεθήτων		ἀφαιρέθητε	ἀφαιρεθέντων
		active			middle		passive
infinitive		ἀφελεῖν			ἀφελέσθαι		ἀφαιρεθῆναι
participle	m	ἀφελών			ἀφελόμενος		ἀφαιρεθείς
	f	ἀφελοῦσᾰ			ἀφελομένη		ἀφαιρεθεῖσᾰ
	n	ἀφελόν			ἀφελόμενον		ἀφαιρεθέν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Aorist: ἀφῄρησᾰ

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἀφῄρησᾰ	ἀφῄρησᾰς	ἀφῄρησε(ν)	ἀφῃρήσᾰτον	ἀφῃρησᾰ́την	ἀφῃρήσᾰμεν	ἀφῃρήσᾰτε	ἀφῄρησᾰν
	subjunctive	ἀφαιρήσω	ἀφαιρήσῃς	ἀφαιρήσῃ	ἀφαιρήσητον	ἀφαιρήσητον	ἀφαιρήσωμεν	ἀφαιρήσητε	ἀφαιρήσωσῐ(ν)
	optative	ἀφαιρήσαιμῐ	ἀφαιρήσειᾰς / ἀφαιρήσαις	ἀφαιρήσειε(ν) / ἀφαιρήσαι	ἀφαιρήσαιτον	ἀφαιρησαίτην	ἀφαιρήσαιμεν	ἀφαιρήσαιτε	ἀφαιρήσειᾰν / ἀφαιρήσαιεν
	imperative		ἀφαίρησον	ἀφαιρησᾰ́τω	ἀφαιρήσᾰτον	ἀφαιρησᾰ́των		ἀφαιρήσᾰτε	ἀφαιρησᾰ́ντων
		active
infinitive		ἀφαιρῆσαι
participle	m	ἀφαιρήσᾱς
	f	ἀφαιρήσᾱσᾰ
	n	ἀφαιρῆσᾰν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Perfect: ἀφῄρημαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
middle/ passive	indicative	ἀφῄρημαι	ἀφῄρησαι	ἀφῄρηται	ἀφῄρησθον	ἀφῄρησθον	ἀφῃρήμεθᾰ	ἀφῄρησθε	ἀφῄρηνται
	subjunctive	ἀφῃρημένος ὦ	ἀφῃρημένος ᾖς	ἀφῃρημένος ᾖ	ἀφῃρημένω ἦτον	ἀφῃρημένω ἦτον	ἀφῃρημένοι ὦμεν	ἀφῃρημένοι ἦτε	ἀφῃρημένοι ὦσῐ(ν)
	optative	ἀφῃρημένος εἴην	ἀφῃρημένος εἴης	ἀφῃρημένος εἴη	ἀφῃρημένω εἴητον / εἶτον	ἀφῃρημένω εἰήτην / εἴτην	ἀφῃρημένοι εἴημεν / εἶμεν	ἀφῃρημένοι εἴητε / εἶτε	ἀφῃρημένοι εἴησᾰν / εἶεν
	imperative		ἀφῄρησο	ἀφῃρήσθω	ἀφῄρησθον	ἀφῃρήσθων		ἀφῄρησθε	ἀφῃρήσθων
						middle/passive
infinitive						ἀφῃρῆσθαι
participle	m					ἀφῃρημένος
	f					ἀφῃρημένη
	n					ἀφῃρημένον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Perfect: ἀπαραίρημαι (Ionic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
middle/ passive	indicative	ἀπαραίρημαι	ἀπαραίρησαι	ἀπαραίρηται	ἀπαραίρησθον	ἀπαραίρησθον	ἀπαραιρήμεθᾰ	ἀπαραίρησθε	ἀπαραίρηνται
	subjunctive	ἀπαραιρημένος ὦ	ἀπαραιρημένος ᾖς	ἀπαραιρημένος ᾖ	ἀπαραιρημένω ἦτον	ἀπαραιρημένω ἦτον	ἀπαραιρημένοι ὦμεν	ἀπαραιρημένοι ἦτε	ἀπαραιρημένοι ὦσῐ(ν)
	optative	ἀπαραιρημένος εἴην	ἀπαραιρημένος εἴης	ἀπαραιρημένος εἴη	ἀπαραιρημένω εἴητον / εἶτον	ἀπαραιρημένω εἰήτην / εἴτην	ἀπαραιρημένοι εἴημεν / εἶμεν	ἀπαραιρημένοι εἴητε / εἶτε	ἀπαραιρήμενοι εἰησᾰ́ν / εἰεν
	imperative		ἀπαραίρησο	ἀπαραιρήσθω	ἀπαραίρησθον	ἀπαραιρήσθων		ἀπαραίρησθε	ἀπαραιρήσθων
						middle/passive
infinitive						ἀπαραιρῆσθαι
participle	m					ἀπαραιρημένος
	f					ἀπαραιρημένη
	n					ἀπαραιρημένον
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Derived terms

ἀφαίρεσις (aphaíresis)