ἄκουσις
Ancient Greek
Etymology
From ἀκούω (akoúō, “to hear”) + -σις (-sis, nominal suffix).
Pronunciation
- (5th BCE Attic) IPA(key): /á.kuː.sis/
- (1st CE Egyptian) IPA(key): /ˈa.ku.sis/
- (4th CE Koine) IPA(key): /ˈa.ku.sis/
- (10th CE Byzantine) IPA(key): /ˈa.ku.sis/
- (15th CE Constantinopolitan) IPA(key): /ˈa.ku.sis/
Noun
ἄκουσῐς • (ákousĭs) f (genitive ἀ̆κούσεως); third declension
- Hearing.
- (in the plural) synonym of ἀκουσμάτια (akousmátia)
Inflection
| Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominative | ἡ ᾰ̓́κουσῐς hē ắkousĭs |
τὼ ᾰ̓κούσει tṑ ăkoúsei |
αἱ ᾰ̓κούσεις hai ăkoúseis | ||||||||||
| Genitive | τῆς ᾰ̓κούσεως tês ăkoúseōs |
τοῖν ᾰ̓κουσέοιν toîn ăkouséoin |
τῶν ᾰ̓κούσεων tôn ăkoúseōn | ||||||||||
| Dative | τῇ ᾰ̓κούσει tēî ăkoúsei |
τοῖν ᾰ̓κουσέοιν toîn ăkouséoin |
ταῖς ᾰ̓κούσεσῐ / ᾰ̓κούσεσῐν taîs ăkoúsesĭ(n) | ||||||||||
| Accusative | τὴν ᾰ̓́κουσῐν tḕn ắkousĭn |
τὼ ᾰ̓κούσει tṑ ăkoúsei |
τᾱ̀ς ᾰ̓κούσεις tā̀s ăkoúseis | ||||||||||
| Vocative | ᾰ̓́κουσῐ ắkousĭ |
ᾰ̓κούσει ăkoúsei |
ᾰ̓κούσεις ăkoúseis | ||||||||||
| Notes: |
| ||||||||||||
Descendants
- ⇒ English: hyperacusis
References
- “ἄκουσις”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press