ἐκπλήττω

Ancient Greek

Etymology

From ἐκ- (ek-) +‎ πλήττω (plḗttō).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /ek.plɛ̌ːt.tɔː/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ekˈple̝t.to/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /ekˈplit.to/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ekˈplit.to/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ekˈpli.to/

Verb

ἐκπλήττω • (ekplḗttō)

Attic form of ἐκπλήσσω (ekplḗssō)

Conjugation

Present: ἐκπλήττω, ἐκπλήττομαι (Attic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐκπλήττω	ἐκπλήττεις	ἐκπλήττει	ἐκπλήττετον	ἐκπλήττετον	ἐκπλήττομεν	ἐκπλήττετε	ἐκπλήττουσῐ(ν)
	subjunctive	ἐκπλήττω	ἐκπλήττῃς	ἐκπλήττῃ	ἐκπλήττητον	ἐκπλήττητον	ἐκπλήττωμεν	ἐκπλήττητε	ἐκπλήττωσῐ(ν)
	optative	ἐκπλήττοιμῐ	ἐκπλήττοις	ἐκπλήττοι	ἐκπλήττοιτον	ἐκπληττοίτην	ἐκπλήττοιμεν	ἐκπλήττοιτε	ἐκπλήττοιεν
	imperative		ἔκπληττε	ἐκπληττέτω	ἐκπλήττετον	ἐκπληττέτων		ἐκπλήττετε	ἐκπληττόντων
middle/ passive	indicative	ἐκπλήττομαι	ἐκπλήττῃ / ἐκπλήττει	ἐκπλήττεται	ἐκπλήττεσθον	ἐκπλήττεσθον	ἐκπληττόμεθᾰ	ἐκπλήττεσθε	ἐκπλήττονται
	subjunctive	ἐκπλήττωμαι	ἐκπλήττῃ	ἐκπλήττηται	ἐκπλήττησθον	ἐκπλήττησθον	ἐκπληττώμεθᾰ	ἐκπλήττησθε	ἐκπλήττωνται
	optative	ἐκπληττοίμην	ἐκπλήττοιο	ἐκπλήττοιτο	ἐκπλήττοισθον	ἐκπληττοίσθην	ἐκπληττοίμεθᾰ	ἐκπλήττοισθε	ἐκπλήττοιντο
	imperative		ἐκπλήττου	ἐκπληττέσθω	ἐκπλήττεσθον	ἐκπληττέσθων		ἐκπλήττεσθε	ἐκπληττέσθων
		active				middle/passive
infinitive		ἐκπλήττειν				ἐκπλήττεσθαι
participle	m	ἐκπλήττων				ἐκπληττόμενος
	f	ἐκπλήττουσᾰ				ἐκπληττομένη
	n	ἐκπλῆττον				ἐκπληττόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Imperfect: ἐξέπληττον, ἐξεπληττόμην (Attic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐξέπληττον	ἐξέπληττες	ἐξέπληττε(ν)	ἐξεπλήττετον	ἐξεπληττέτην	ἐξεπλήττομεν	ἐξεπλήττετε	ἐξέπληττον
middle/ passive	indicative	ἐξεπληττόμην	ἐξεπλήττου	ἐξεπλήττετο	ἐξεπλήττεσθον	ἐξεπληττέσθην	ἐξεπληττόμεθᾰ	ἐξεπλήττεσθε	ἐξεπλήττοντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Future: ἐκπλήξω, ἐκπλήξομαι, ἐκπληγήσομαι (Attic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐκπλήξω	ἐκπλήξεις	ἐκπλήξει	ἐκπλήξετον	ἐκπλήξετον	ἐκπλήξομεν	ἐκπλήξετε	ἐκπλήξουσῐ(ν)
active	optative	ἐκπλήξοιμῐ	ἐκπλήξοις	ἐκπλήξοι	ἐκπλήξοιτον	ἐκπληξοίτην	ἐκπλήξοιμεν	ἐκπλήξοιτε	ἐκπλήξοιεν
middle	indicative	ἐκπλήξομαι	ἐκπλήξῃ / ἐκπλήξει	ἐκπλήξεται	ἐκπλήξεσθον	ἐκπλήξεσθον	ἐκπληξόμεθᾰ	ἐκπλήξεσθε	ἐκπλήξονται
middle	optative	ἐκπληξοίμην	ἐκπλήξοιο	ἐκπλήξοιτο	ἐκπλήξοισθον	ἐκπληξοίσθην	ἐκπληξοίμεθᾰ	ἐκπλήξοισθε	ἐκπλήξοιντο
passive	indicative	ἐκπληγήσομαι	ἐκπληγήσῃ	ἐκπληγήσεται	ἐκπληγήσεσθον	ἐκπληγήσεσθον	ἐκπληγησόμεθᾰ	ἐκπληγήσεσθε	ἐκπληγήσονται
passive	optative	ἐκπληγησοίμην	ἐκπληγήσοιο	ἐκπληγήσοιτο	ἐκπληγήσοισθον	ἐκπληγησοίσθην	ἐκπληγησοίμεθᾰ	ἐκπληγήσοισθε	ἐκπληγήσοιντο
		active			middle		passive
infinitive		ἐκπλήξειν			ἐκπλήξεσθαι		ἐκπληγήσεσθαι
participle	m	ἐκπλήξων			ἐκπληξόμενος		ἐκπληγησόμενος
	f	ἐκπλήξουσᾰ			ἐκπληξομένη		ἐκπληγησομένη
	n	ἐκπλῆξον			ἐκπληξόμενον		ἐκπληγησόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Aorist: ἐξέπληξᾰ, ἐξεπληξᾰ́μην, ἐξεπλήγην (Attic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐξέπληξᾰ	ἐξέπληξᾰς	ἐξέπληξε(ν)	ἐξεπλήξᾰτον	ἐξεπληξᾰ́την	ἐξεπλήξᾰμεν	ἐξεπλήξᾰτε	ἐξέπληξᾰν
	subjunctive	ἐκπλήξω	ἐκπλήξῃς	ἐκπλήξῃ	ἐκπλήξητον	ἐκπλήξητον	ἐκπλήξωμεν	ἐκπλήξητε	ἐκπλήξωσῐ(ν)
	optative	ἐκπλήξαιμῐ	ἐκπλήξειᾰς / ἐκπλήξαις	ἐκπλήξειε(ν) / ἐκπλήξαι	ἐκπλήξαιτον	ἐκπληξαίτην	ἐκπλήξαιμεν	ἐκπλήξαιτε	ἐκπλήξειᾰν / ἐκπλήξαιεν
	imperative		ἔκπληξον	ἐκπληξᾰ́τω	ἐκπλήξᾰτον	ἐκπληξᾰ́των		ἐκπλήξᾰτε	ἐκπληξᾰ́ντων
middle	indicative	ἐξεπληξᾰ́μην	ἐξεπλήξω	ἐξεπλήξᾰτο	ἐξεπλήξᾰσθον	ἐξεπληξᾰ́σθην	ἐξεπληξᾰ́μεθᾰ	ἐξεπλήξᾰσθε	ἐξεπλήξᾰντο
	subjunctive	ἐκπλήξωμαι	ἐκπλήξῃ	ἐκπλήξηται	ἐκπλήξησθον	ἐκπλήξησθον	ἐκπληξώμεθᾰ	ἐκπλήξησθε	ἐκπλήξωνται
	optative	ἐκπληξαίμην	ἐκπλήξαιο	ἐκπλήξαιτο	ἐκπλήξαισθον	ἐκπληξαίσθην	ἐκπληξαίμεθᾰ	ἐκπλήξαισθε	ἐκπλήξαιντο
	imperative		ἔκπληξαι	ἐκπληξᾰ́σθω	ἐκπλήξᾰσθον	ἐκπληξᾰ́σθων		ἐκπλήξᾰσθε	ἐκπληξᾰ́σθων
passive	indicative	ἐξεπλήγην	ἐξεπλήγης	ἐξεπλήγη	ἐξεπλήγητον	ἐξεπληγήτην	ἐξεπλήγημεν	ἐξεπλήγητε	ἐξεπλήγησᾰν
	subjunctive	ἐκπληγῶ	ἐκπληγῇς	ἐκπληγῇ	ἐκπληγῆτον	ἐκπληγῆτον	ἐκπληγῶμεν	ἐκπληγῆτε	ἐκπληγῶσῐ(ν)
	optative	ἐκπληγείην	ἐκπληγείης	ἐκπληγείη	ἐκπληγεῖτον / ἐκπληγείητον	ἐκπληγείτην / ἐκπληγειήτην	ἐκπληγεῖμεν / ἐκπληγείημεν	ἐκπληγεῖτε / ἐκπληγείητε	ἐκπληγεῖεν / ἐκπληγείησᾰν
	imperative		ἐκπλήγηθῐ	ἐκπληγήτω	ἐκπλήγητον	ἐκπληγήτων		ἐκπλήγητε	ἐκπληγέντων
		active			middle		passive
infinitive		ἐκπλῆξαι			ἐκπλήξᾰσθαι		ἐκπληγῆναι
participle	m	ἐκπλήξᾱς			ἐκπληξᾰ́μενος		ἐκπληγείς
	f	ἐκπλήξᾱσᾰ			ἐκπληξᾰμένη		ἐκπληγεῖσᾰ
	n	ἐκπλῆξᾰν			ἐκπληξᾰ́μενον		ἐκπληγέν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Aorist: ἐξεπλήχθην (Attic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
passive	indicative	ἐξεπλήχθην	ἐξεπλήχθης	ἐξεπλήχθη	ἐξεπλήχθητον	ἐξεπληχθήτην	ἐξεπλήχθημεν	ἐξεπλήχθητε	ἐξεπλήχθησᾰν
	subjunctive	ἐκπληχθῶ	ἐκπληχθῇς	ἐκπληχθῇ	ἐκπληχθῆτον	ἐκπληχθῆτον	ἐκπληχθῶμεν	ἐκπληχθῆτε	ἐκπληχθῶσῐ(ν)
	optative	ἐκπληχθείην	ἐκπληχθείης	ἐκπληχθείη	ἐκπληχθεῖτον / ἐκπληχθείητον	ἐκπληχθείτην / ἐκπληχθειήτην	ἐκπληχθεῖμεν / ἐκπληχθείημεν	ἐκπληχθεῖτε / ἐκπληχθείητε	ἐκπληχθεῖεν / ἐκπληχθείησᾰν
	imperative		ἐκπλήχθητῐ	ἐκπληχθήτω	ἐκπλήχθητον	ἐκπληχθήτων		ἐκπλήχθητε	ἐκπληχθέντων
							passive
infinitive							ἐκπληχθῆναι
participle	m						ἐκπληχθείς
	f						ἐκπληχθεῖσᾰ
	n						ἐκπληχθέν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Perfect: ἐκπέπληγᾰ, ἐκπέπληγμαι (Attic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐκπέπληγᾰ	ἐκπέπληγᾰς	ἐκπέπληγε(ν)	ἐκπεπλήγᾰτον	ἐκπεπλήγᾰτον	ἐκπεπλήγᾰμεν	ἐκπεπλήγᾰτε	ἐκπεπλήγᾱσῐ(ν)
	subjunctive	ἐκπεπλήγω	ἐκπεπλήγῃς	ἐκπεπλήγῃ	ἐκπεπλήγητον	ἐκπεπλήγητον	ἐκπεπλήγωμεν	ἐκπεπλήγητε	ἐκπεπλήγωσῐ(ν)
	optative	ἐκπεπλήγοιμῐ / ἐκπεπληγοίην	ἐκπεπλήγοις / ἐκπεπληγοίης	ἐκπεπλήγοι / ἐκπεπληγοίη	ἐκπεπλήγοιτον	ἐκπεπληγοίτην	ἐκπεπλήγοιμεν	ἐκπεπλήγοιτε	ἐκπεπλήγοιεν
	imperative		ἐκπέπληγε	ἐκπεπληγέτω	ἐκπεπλήγετον	ἐκπεπληγέτων		ἐκπεπλήγετε	ἐκπεπληγόντων
middle/ passive	indicative	ἐκπέπληγμαι	ἐκπέπληξαι	ἐκπέπληκται	ἐκπέπληχθον	ἐκπέπληχθον	ἐκπεπλήγμεθᾰ	ἐκπέπληχθε	ἐκπεπλήγᾰται
	subjunctive	ἐκπεπληγμένος ὦ	ἐκπεπληγμένος ᾖς	ἐκπεπληγμένος ᾖ	ἐκπεπληγμένω ἦτον	ἐκπεπληγμένω ἦτον	ἐκπεπληγμένοι ὦμεν	ἐκπεπληγμένοι ἦτε	ἐκπεπληγμένοι ὦσῐ(ν)
	optative	ἐκπεπληγμένος εἴην	ἐκπεπληγμένος εἴης	ἐκπεπληγμένος εἴη	ἐκπεπληγμένω εἴητον / εἶτον	ἐκπεπληγμένω εἰήτην / εἴτην	ἐκπεπληγμένοι εἴημεν / εἶμεν	ἐκπεπληγμένοι εἴητε / εἶτε	ἐκπεπληγμένοι εἴησᾰν / εἶεν
	imperative		ἐκπέπληξο	ἐκπεπλήχθω	ἐκπέπληχθον	ἐκπεπλήχθων		ἐκπέπληχθε	ἐκπεπλήχθων
		active				middle/passive
infinitive		ἐκπεπληγέναι				ἐκπεπλῆχθαι
participle	m	ἐκπεπληγώς				ἐκπεπληγμένος
	f	ἐκπεπληγυῖᾰ				ἐκπεπληγμένη
	n	ἐκπεπληγός				ἐκπεπληγμένον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Perfect: ἐκπέπληχᾰ, ἐκπέπληγμαι (later)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐκπέπληχᾰ	ἐκπέπληχᾰς	ἐκπέπληχε(ν)	ἐκπεπλήχᾰτον	ἐκπεπλήχᾰτον	ἐκπεπλήχᾰμεν	ἐκπεπλήχᾰτε	ἐκπεπλήχᾱσῐ(ν)
	subjunctive	ἐκπεπλήχω	ἐκπεπλήχῃς	ἐκπεπλήχῃ	ἐκπεπλήχητον	ἐκπεπλήχητον	ἐκπεπλήχωμεν	ἐκπεπλήχητε	ἐκπεπλήχωσῐ(ν)
	optative	ἐκπεπλήχοιμῐ / ἐκπεπληχοίην	ἐκπεπλήχοις / ἐκπεπληχοίης	ἐκπεπλήχοι / ἐκπεπληχοίη	ἐκπεπλήχοιτον	ἐκπεπληχοίτην	ἐκπεπλήχοιμεν	ἐκπεπλήχοιτε	ἐκπεπλήχοιεν
	imperative		ἐκπέπληχε	ἐκπεπληχέτω	ἐκπεπλήχετον	ἐκπεπληχέτων		ἐκπεπλήχετε	ἐκπεπληχόντων
middle/ passive	indicative	ἐκπέπληγμαι	ἐκπέπληξαι	ἐκπέπληκται	ἐκπέπληχθον	ἐκπέπληχθον	ἐκπεπλήγμεθᾰ	ἐκπέπληχθε	ἐκπεπλήχᾰται
	subjunctive	ἐκπεπληγμένος ὦ	ἐκπεπληγμένος ᾖς	ἐκπεπληγμένος ᾖ	ἐκπεπληγμένω ἦτον	ἐκπεπληγμένω ἦτον	ἐκπεπληγμένοι ὦμεν	ἐκπεπληγμένοι ἦτε	ἐκπεπληγμένοι ὦσῐ(ν)
	optative	ἐκπεπληγμένος εἴην	ἐκπεπληγμένος εἴης	ἐκπεπληγμένος εἴη	ἐκπεπληγμένω εἴητον / εἶτον	ἐκπεπληγμένω εἰήτην / εἴτην	ἐκπεπληγμένοι εἴημεν / εἶμεν	ἐκπεπληγμένοι εἴητε / εἶτε	ἐκπεπληγμένοι εἴησᾰν / εἶεν
	imperative		ἐκπέπληξο	ἐκπεπλήχθω	ἐκπέπληχθον	ἐκπεπλήχθων		ἐκπέπληχθε	ἐκπεπλήχθων
		active				middle/passive
infinitive		ἐκπεπληχέναι				ἐκπεπλῆχθαι
participle	m	ἐκπεπληχώς				ἐκπεπληγμένος
	f	ἐκπεπληχυῖᾰ				ἐκπεπληγμένη
	n	ἐκπεπληχός				ἐκπεπληγμένον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Descendants

Greek: εκπλήττω (ekplítto)

References

“ἐκπλήσσω”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
ἐκπλήττω, in ΛΟΓΕΙΟΝ [Logeion] Dictionaries for Ancient Greek and Latin (in English, French, Spanish, German, Dutch and Chinese), University of Chicago, since 2011