ἐμῶν
Ancient Greek
Pronunciation
- (5th BCE Attic) IPA(key): /e.mɔ̂ːn/
- (1st CE Egyptian) IPA(key): /eˈmon/
- (4th CE Koine) IPA(key): /eˈmon/
- (10th CE Byzantine) IPA(key): /eˈmon/
- (15th CE Constantinopolitan) IPA(key): /eˈmon/
Adjective
ἐμῶν • (emôn)
- masculine/feminine/neuter genitive plural of ἐμός (emós)
Participle
ἐμῶν • (emôn) m (feminine ἐμοῦσᾰ, neuter ἐμοῦν); first/third declension
- present active participle of ἐμέω (eméō)
Declension
| Number | Singular | Dual | Plural | |||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case/Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |||||
| Nominative | ἐμῶν emôn |
ἐμοῦσᾰ emoûsă |
ἐμοῦν emoûn |
ἐμοῦντε emoûnte |
ἐμούσᾱ emoúsā |
ἐμοῦντε emoûnte |
ἐμοῦντες emoûntes |
ἐμοῦσαι emoûsai |
ἐμοῦντᾰ emoûntă | |||||
| Genitive | ἐμοῦντος emoûntos |
ἐμούσης emoúsēs |
ἐμοῦντος emoûntos |
ἐμούντοιν emoúntoin |
ἐμούσαιν emoúsain |
ἐμούντοιν emoúntoin |
ἐμούντων emoúntōn |
ἐμουσῶν emousôn |
ἐμούντων emoúntōn | |||||
| Dative | ἐμοῦντῐ emoûntĭ |
ἐμούσῃ emoúsēi |
ἐμοῦντῐ emoûntĭ |
ἐμούντοιν emoúntoin |
ἐμούσαιν emoúsain |
ἐμούντοιν emoúntoin |
ἐμοῦσῐ / ἐμοῦσῐν emoûsĭ(n) |
ἐμούσαις emoúsais |
ἐμοῦσῐ / ἐμοῦσῐν emoûsĭ(n) | |||||
| Accusative | ἐμοῦντᾰ emoûntă |
ἐμοῦσᾰν emoûsăn |
ἐμοῦν emoûn |
ἐμοῦντε emoûnte |
ἐμούσᾱ emoúsā |
ἐμοῦντε emoûnte |
ἐμοῦντᾰς emoûntăs |
ἐμούσᾱς emoúsās |
ἐμοῦντᾰ emoûntă | |||||
| Vocative | ἐμῶν emôn |
ἐμοῦσᾰ emoûsă |
ἐμοῦν emoûn |
ἐμοῦντε emoûnte |
ἐμούσᾱ emoúsā |
ἐμοῦντε emoûnte |
ἐμοῦντες emoûntes |
ἐμοῦσαι emoûsai |
ἐμοῦντᾰ emoûntă | |||||
| Derived forms | Adverb | Comparative | Superlative | |||||||||||
| ἐμούντως emoúntōs |
— | — | ||||||||||||
| Notes: |
| |||||||||||||