ἐντελέχεια

Ancient Greek

Coined by Aristotle from ἐντελής (entelḗs, “complete, full, accomplished”) + ἔχειν (ékhein, “have, hold”).

ἐντελέχειᾰ • (entelékheiă) f (genitive ἐντελεχείᾱς); first declension

First declension of ἡ ἐντελέχειᾰ; τῆς ἐντελεχείᾱς (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ἡ ἐντελέχειᾰ hē entelékheiă	τὼ ἐντελεχείᾱ tṑ entelekheíā	αἱ ἐντελέχειαι hai entelékheiai
Genitive	τῆς ἐντελεχείᾱς tês entelekheíās	τοῖν ἐντελεχείαιν toîn entelekheíain	τῶν ἐντελεχειῶν tôn entelekheiôn
Dative	τῇ ἐντελεχείᾳ tēî entelekheíāi	τοῖν ἐντελεχείαιν toîn entelekheíain	ταῖς ἐντελεχείαις taîs entelekheíais
Accusative	τὴν ἐντελέχειᾰν tḕn entelékheiăn	τὼ ἐντελεχείᾱ tṑ entelekheíā	τᾱ̀ς ἐντελεχείᾱς tā̀s entelekheíās
Vocative	ἐντελέχειᾰ entelékheiă	ἐντελεχείᾱ entelekheíā	ἐντελέχειαι entelékheiai
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.