ἐπακούω

Ancient Greek

Etymology

From ἐπι- (epi-) +‎ ἀκούω (akoúō).

Pronunciation

 

Verb

ἐπᾰκούω • (epăkoúō)

  1. (transitive)to listen to, hearken to, hear
  2. (intransitive) to give ear, listen
  3. to obey [with genitive]

Conjugation

   Present: ἐπᾰκούω, ἐπᾰκούομαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἐπᾰκούω ἐπᾰκούεις ἐπᾰκούει ἐπᾰκούετον ἐπᾰκούετον ἐπᾰκούομεν ἐπᾰκούετε ἐπᾰκούουσῐ(ν)
subjunctive ἐπᾰκούω ἐπᾰκούῃς ἐπᾰκούῃ ἐπᾰκούητον ἐπᾰκούητον ἐπᾰκούωμεν ἐπᾰκούητε ἐπᾰκούωσῐ(ν)
optative ἐπᾰκούοιμῐ ἐπᾰκούοις ἐπᾰκούοι ἐπᾰκούοιτον ἐπᾰκουοίτην ἐπᾰκούοιμεν ἐπᾰκούοιτε ἐπᾰκούοιεν
imperative   ἐπᾰ́κουε ἐπᾰκουέτω ἐπᾰκούετον ἐπᾰκουέτων   ἐπᾰκούετε ἐπᾰκουόντων
middle/
passive 		indicative ἐπᾰκούομαι ἐπᾰκούῃ / ἐπᾰκούει ἐπᾰκούεται ἐπᾰκούεσθον ἐπᾰκούεσθον ἐπᾰκουόμεθᾰ ἐπᾰκούεσθε ἐπᾰκούονται
subjunctive ἐπᾰκούωμαι ἐπᾰκούῃ ἐπᾰκούηται ἐπᾰκούησθον ἐπᾰκούησθον ἐπᾰκουώμεθᾰ ἐπᾰκούησθε ἐπᾰκούωνται
optative ἐπᾰκουοίμην ἐπᾰκούοιο ἐπᾰκούοιτο ἐπᾰκούοισθον ἐπᾰκουοίσθην ἐπᾰκουοίμεθᾰ ἐπᾰκούοισθε ἐπᾰκούοιντο
imperative   ἐπᾰκούου ἐπᾰκουέσθω ἐπᾰκούεσθον ἐπᾰκουέσθων   ἐπᾰκούεσθε ἐπᾰκουέσθων
active middle/passive
infinitive ἐπᾰκούειν ἐπᾰκούεσθαι
participle m ἐπᾰκούων ἐπᾰκουόμενος
f ἐπᾰκούουσᾰ ἐπᾰκουομένη
n ἐπᾰκοῦον ἐπᾰκουόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: ἐπήκουον, ἐπηκουόμην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἐπήκουον ἐπήκουες ἐπήκουε(ν) ἐπηκούετον ἐπηκουέτην ἐπηκούομεν ἐπηκούετε ἐπήκουον
middle/
passive 		indicative ἐπηκουόμην ἐπηκούου ἐπηκούετο ἐπηκούεσθον ἐπηκουέσθην ἐπηκουόμεθᾰ ἐπηκούεσθε ἐπηκούοντο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Future: ἐπᾰκούσω, ἐπᾰκούσομαι, ἐπᾰκουσθήσομαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἐπᾰκούσω ἐπᾰκούσεις ἐπᾰκούσει ἐπᾰκούσετον ἐπᾰκούσετον ἐπᾰκούσομεν ἐπᾰκούσετε ἐπᾰκούσουσῐ(ν)
optative ἐπᾰκούσοιμῐ ἐπᾰκούσοις ἐπᾰκούσοι ἐπᾰκούσοιτον ἐπᾰκουσοίτην ἐπᾰκούσοιμεν ἐπᾰκούσοιτε ἐπᾰκούσοιεν
middle indicative ἐπᾰκούσομαι ἐπᾰκούσῃ / ἐπᾰκούσει ἐπᾰκούσεται ἐπᾰκούσεσθον ἐπᾰκούσεσθον ἐπᾰκουσόμεθᾰ ἐπᾰκούσεσθε ἐπᾰκούσονται
optative ἐπᾰκουσοίμην ἐπᾰκούσοιο ἐπᾰκούσοιτο ἐπᾰκούσοισθον ἐπᾰκουσοίσθην ἐπᾰκουσοίμεθᾰ ἐπᾰκούσοισθε ἐπᾰκούσοιντο
passive indicative ἐπᾰκουσθήσομαι ἐπᾰκουσθήσῃ ἐπᾰκουσθήσεται ἐπᾰκουσθήσεσθον ἐπᾰκουσθήσεσθον ἐπᾰκουσθησόμεθᾰ ἐπᾰκουσθήσεσθε ἐπᾰκουσθήσονται
optative ἐπᾰκουσθησοίμην ἐπᾰκουσθήσοιο ἐπᾰκουσθήσοιτο ἐπᾰκουσθήσοισθον ἐπᾰκουσθησοίσθην ἐπᾰκουσθησοίμεθᾰ ἐπᾰκουσθήσοισθε ἐπᾰκουσθήσοιντο
active middle passive
infinitive ἐπᾰκούσειν ἐπᾰκούσεσθαι ἐπᾰκουσθήσεσθαι
participle m ἐπᾰκούσων ἐπᾰκουσόμενος ἐπᾰκουσθησόμενος
f ἐπᾰκούσουσᾰ ἐπᾰκουσομένη ἐπᾰκουσθησομένη
n ἐπᾰκοῦσον ἐπᾰκουσόμενον ἐπᾰκουσθησόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Aorist: ἐπήκουσᾰ, ἐπηκουσᾰ́μην, ἐπηκούσθην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἐπήκουσᾰ ἐπήκουσᾰς ἐπήκουσε(ν) ἐπηκούσᾰτον ἐπηκουσᾰ́την ἐπηκούσᾰμεν ἐπηκούσᾰτε ἐπήκουσᾰν
subjunctive ἐπᾰκούσω ἐπᾰκούσῃς ἐπᾰκούσῃ ἐπᾰκούσητον ἐπᾰκούσητον ἐπᾰκούσωμεν ἐπᾰκούσητε ἐπᾰκούσωσῐ(ν)
optative ἐπᾰκούσαιμῐ ἐπᾰκούσειᾰς / ἐπᾰκούσαις ἐπᾰκούσειε(ν) / ἐπᾰκούσαι ἐπᾰκούσαιτον ἐπᾰκουσαίτην ἐπᾰκούσαιμεν ἐπᾰκούσαιτε ἐπᾰκούσειᾰν / ἐπᾰκούσαιεν
imperative   ἐπᾰ́κουσον ἐπᾰκουσᾰ́τω ἐπᾰκούσᾰτον ἐπᾰκουσᾰ́των   ἐπᾰκούσᾰτε ἐπᾰκουσᾰ́ντων
middle indicative ἐπηκουσᾰ́μην ἐπηκούσω ἐπηκούσᾰτο ἐπηκούσᾰσθον ἐπηκουσᾰ́σθην ἐπηκουσᾰ́μεθᾰ ἐπηκούσᾰσθε ἐπηκούσᾰντο
subjunctive ἐπᾰκούσωμαι ἐπᾰκούσῃ ἐπᾰκούσηται ἐπᾰκούσησθον ἐπᾰκούσησθον ἐπᾰκουσώμεθᾰ ἐπᾰκούσησθε ἐπᾰκούσωνται
optative ἐπᾰκουσαίμην ἐπᾰκούσαιο ἐπᾰκούσαιτο ἐπᾰκούσαισθον ἐπᾰκουσαίσθην ἐπᾰκουσαίμεθᾰ ἐπᾰκούσαισθε ἐπᾰκούσαιντο
imperative   ἐπᾰ́κουσαι ἐπᾰκουσᾰ́σθω ἐπᾰκούσᾰσθον ἐπᾰκουσᾰ́σθων   ἐπᾰκούσᾰσθε ἐπᾰκουσᾰ́σθων
passive indicative ἐπηκούσθην ἐπηκούσθης ἐπηκούσθη ἐπηκούσθητον ἐπηκουσθήτην ἐπηκούσθημεν ἐπηκούσθητε ἐπηκούσθησᾰν
subjunctive ἐπᾰκουσθῶ ἐπᾰκουσθῇς ἐπᾰκουσθῇ ἐπᾰκουσθῆτον ἐπᾰκουσθῆτον ἐπᾰκουσθῶμεν ἐπᾰκουσθῆτε ἐπᾰκουσθῶσῐ(ν)
optative ἐπᾰκουσθείην ἐπᾰκουσθείης ἐπᾰκουσθείη ἐπᾰκουσθεῖτον / ἐπᾰκουσθείητον ἐπᾰκουσθείτην / ἐπᾰκουσθειήτην ἐπᾰκουσθεῖμεν / ἐπᾰκουσθείημεν ἐπᾰκουσθεῖτε / ἐπᾰκουσθείητε ἐπᾰκουσθεῖεν / ἐπᾰκουσθείησᾰν
imperative   ἐπᾰκούσθητῐ ἐπᾰκουσθήτω ἐπᾰκούσθητον ἐπᾰκουσθήτων   ἐπᾰκούσθητε ἐπᾰκουσθέντων
active middle passive
infinitive ἐπᾰκοῦσαι ἐπᾰκούσᾰσθαι ἐπᾰκουσθῆναι
participle m ἐπᾰκούσᾱς ἐπᾰκουσᾰ́μενος ἐπᾰκουσθείς
f ἐπᾰκούσᾱσᾰ ἐπᾰκουσᾰμένη ἐπᾰκουσθεῖσᾰ
n ἐπᾰκοῦσᾰν ἐπᾰκουσᾰ́μενον ἐπᾰκουσθέν
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Further reading

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.