ἐπεῖπον

Ancient Greek

Etymology

From ἐπι- (epi-) +‎ εἶπον (eîpon)

Pronunciation

 

Verb

ἐπεῖπον • (epeîpon)

  1. to say besides

Conjugation

   Aorist: ἐπεῖπον, ἐπειπόμην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἐπεῖπον ἐπεῖπες ἐπεῖπε(ν) ἐπείπετον ἐπειπέτην ἐπείπομεν ἐπείπετε ἐπεῖπον
subjunctive ἐπείπω ἐπείπῃς ἐπείπῃ ἐπείπητον ἐπείπητον ἐπείπωμεν ἐπείπητε ἐπείπωσῐ(ν)
optative ἐπείποιμῐ ἐπείποις ἐπείποι ἐπείποιτον ἐπειποίτην ἐπείποιμεν ἐπείποιτε ἐπείποιεν
imperative   ἔπειπε ἐπειπέτω ἐπείπετον ἐπειπέτων   ἐπείπετε ἐπειπόντων
middle indicative ἐπειπόμην ἐπείπου ἐπείπετο ἐπείπεσθον ἐπειπέσθην ἐπειπόμεθᾰ ἐπείπεσθε ἐπείποντο
subjunctive ἐπείπωμαι ἐπείπῃ ἐπείπηται ἐπείπησθον ἐπείπησθον ἐπειπώμεθᾰ ἐπείπησθε ἐπείπωνται
optative ἐπειποίμην ἐπείποιο ἐπείποιτο ἐπείποισθον ἐπειποίσθην ἐπειποίμεθᾰ ἐπείποισθε ἐπείποιντο
imperative   ἐπειποῦ ἐπειπέσθω ἐπείπεσθον ἐπειπέσθων   ἐπείπεσθε ἐπειπέσθων
active middle
infinitive ἐπειπεῖν ἐπειπέσθαι
participle m ἐπειπών ἐπειπόμενος
f ἐπειποῦσᾰ ἐπειπομένη
n ἐπειπόν ἐπειπόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Further reading

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.