ἑρμηνεύω

See also: ερμηνεύω

Ancient Greek

Etymology

From ἑρμηνεύς (hermēneús, “interpreter”) +‎ -εύω (-eúō).

Pronunciation

 

Verb

ἑρμηνεύω • (hermēneúō)

  1. to interpret, esp. of languages
  2. to explain
  3. to speak clearly, expound

Inflection

   Present: ἑρμηνεύω, ἑρμηνεύομαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἑρμηνεύω ἑρμηνεύεις ἑρμηνεύει ἑρμηνεύετον ἑρμηνεύετον ἑρμηνεύομεν ἑρμηνεύετε ἑρμηνεύουσῐ(ν)
subjunctive ἑρμηνεύω ἑρμηνεύῃς ἑρμηνεύῃ ἑρμηνεύητον ἑρμηνεύητον ἑρμηνεύωμεν ἑρμηνεύητε ἑρμηνεύωσῐ(ν)
optative ἑρμηνεύοιμῐ ἑρμηνεύοις ἑρμηνεύοι ἑρμηνεύοιτον ἑρμηνευοίτην ἑρμηνεύοιμεν ἑρμηνεύοιτε ἑρμηνεύοιεν
imperative   ἑρμήνευε ἑρμηνευέτω ἑρμηνεύετον ἑρμηνευέτων   ἑρμηνεύετε ἑρμηνευόντων
middle/
passive 		indicative ἑρμηνεύομαι ἑρμηνεύῃ / ἑρμηνεύει ἑρμηνεύεται ἑρμηνεύεσθον ἑρμηνεύεσθον ἑρμηνευόμεθᾰ ἑρμηνεύεσθε ἑρμηνεύονται
subjunctive ἑρμηνεύωμαι ἑρμηνεύῃ ἑρμηνεύηται ἑρμηνεύησθον ἑρμηνεύησθον ἑρμηνευώμεθᾰ ἑρμηνεύησθε ἑρμηνεύωνται
optative ἑρμηνευοίμην ἑρμηνεύοιο ἑρμηνεύοιτο ἑρμηνεύοισθον ἑρμηνευοίσθην ἑρμηνευοίμεθᾰ ἑρμηνεύοισθε ἑρμηνεύοιντο
imperative   ἑρμηνεύου ἑρμηνευέσθω ἑρμηνεύεσθον ἑρμηνευέσθων   ἑρμηνεύεσθε ἑρμηνευέσθων
active middle/passive
infinitive ἑρμηνεύειν ἑρμηνεύεσθαι
participle m ἑρμηνεύων ἑρμηνευόμενος
f ἑρμηνεύουσᾰ ἑρμηνευομένη
n ἑρμηνεῦον ἑρμηνευόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Derived terms

Descendants

  • Greek: ερμηνεύω (erminévo)

References

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.