ἑτερώνυμος

Ancient Greek

Etymology

From ἕτερος (héteros, “different, other”) +‎ ὄνυμα (ónuma) +‎ -ος (-os), Doric/Aeolic variant of ὄνομα (ónoma, “name”).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /he.te.rɔ̌ː.ny.mos/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /(h)e.teˈro.ny.mos/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /e.teˈro.ny.mos/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /e.teˈro.ny.mos/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /e.teˈro.ni.mos/

Adjective

ἑτερώνῠμος • (heterṓnŭmos) m or f (neuter ἑτερώνῠμον); second declension

with a different name
Antonym: ὁμώνῠμος (homṓnŭmos)
with a different denominator

Declension

Second declension of ἑτερώνῠμος; ἑτερώνῠμον (Attic)

Number	Singular		Dual		Plural
Case/Gender	Masculine / Feminine	Neuter	Masculine / Feminine	Neuter	Masculine / Feminine	Neuter
Nominative	ἑτερώνῠμος heterṓnŭmos	ἑτερώνῠμον heterṓnŭmon	ἑτερωνῠ́μω heterōnŭ́mō	ἑτερωνῠ́μω heterōnŭ́mō	ἑτερώνῠμοι heterṓnŭmoi	ἑτερώνῠμᾰ heterṓnŭmă
Genitive	ἑτερωνῠ́μου heterōnŭ́mou	ἑτερωνῠ́μου heterōnŭ́mou	ἑτερωνῠ́μοιν heterōnŭ́moin	ἑτερωνῠ́μοιν heterōnŭ́moin	ἑτερωνῠ́μων heterōnŭ́mōn	ἑτερωνῠ́μων heterōnŭ́mōn
Dative	ἑτερωνῠ́μῳ heterōnŭ́mōi	ἑτερωνῠ́μῳ heterōnŭ́mōi	ἑτερωνῠ́μοιν heterōnŭ́moin	ἑτερωνῠ́μοιν heterōnŭ́moin	ἑτερωνῠ́μοις heterōnŭ́mois	ἑτερωνῠ́μοις heterōnŭ́mois
Accusative	ἑτερώνῠμον heterṓnŭmon	ἑτερώνῠμον heterṓnŭmon	ἑτερωνῠ́μω heterōnŭ́mō	ἑτερωνῠ́μω heterōnŭ́mō	ἑτερωνῠ́μους heterōnŭ́mous	ἑτερώνῠμᾰ heterṓnŭmă
Vocative	ἑτερώνῠμε heterṓnŭme	ἑτερώνῠμον heterṓnŭmon	ἑτερωνῠ́μω heterōnŭ́mō	ἑτερωνῠ́μω heterōnŭ́mō	ἑτερώνῠμοι heterṓnŭmoi	ἑτερώνῠμᾰ heterṓnŭmă
Derived forms	Adverb		Comparative		Superlative
Derived forms	ἑτερωνῠ́μως heterōnŭ́mōs		—		ἑτερωνῠμώτᾰτος heterōnŭmṓtătos
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Derived terms

ἑτερωνῠμέω (heterōnŭméō)
ἑτερωνῠμῐ́ᾱ (heterōnŭmĭ́ā)