ἠχέω

Ancient Greek

Alternative forms

Etymology

From ἠχή (ēkhḗ, “sound”).

Pronunciation

 

Verb

ἠχέω • (ēkhéō)

  1. to sound, ring, peal
  2. (with accusative) to let it sound

Inflection

   Present: ἠχέω, ἠχέομαι (Uncontracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἠχέω ἠχέεις ἠχέει ἠχέετον ἠχέετον ἠχέομεν ἠχέετε ἠχέουσῐ(ν)
subjunctive ἠχέω ἠχέῃς ἠχέῃ ἠχέητον ἠχέητον ἠχέωμεν ἠχέητε ἠχέωσῐ(ν)
optative ἠχέοιμῐ ἠχέοις ἠχέοι ἠχέοιτον ἠχεοίτην ἠχέοιμεν ἠχέοιτε ἠχέοιεν
imperative   ἤχεε ἠχεέτω ἠχέετον ἠχεέτων   ἠχέετε ἠχεόντων
middle/
passive 		indicative ἠχέομαι ἠχέῃ / ἠχέει ἠχέεται ἠχέεσθον ἠχέεσθον ἠχεόμεθᾰ ἠχέεσθε ἠχέονται
subjunctive ἠχέωμαι ἠχέῃ ἠχέηται ἠχέησθον ἠχέησθον ἠχεώμεθᾰ ἠχέησθε ἠχέωνται
optative ἠχεοίμην ἠχέοιο ἠχέοιτο ἠχέοισθον ἠχεοίσθην ἠχεοίμεθᾰ ἠχέοισθε ἠχέοιντο
imperative   ἠχέου ἠχεέσθω ἠχέεσθον ἠχεέσθων   ἠχέεσθε ἠχεέσθων
active middle/passive
infinitive ἠχέειν ἠχέεσθαι
participle m ἠχέων ἠχεόμενος
f ἠχέουσᾰ ἠχεομένη
n ἠχέον ἠχεόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Present: ἠχῶ, ἠχοῦμαι (Contracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἠχῶ ἠχεῖς ἠχεῖ ἠχεῖτον ἠχεῖτον ἠχοῦμεν ἠχεῖτε ἠχοῦσῐ(ν)
subjunctive ἠχῶ ἠχῇς ἠχῇ ἠχῆτον ἠχῆτον ἠχῶμεν ἠχῆτε ἠχῶσῐ(ν)
optative ἠχοίην / ἠχοῖμῐ ἠχοίης / ἠχοῖς ἠχοίη / ἠχοῖ ἠχοῖτον / ἠχοίητον ἠχοίτην / ἠχοιήτην ἠχοῖμεν / ἠχοίημεν ἠχοῖτε / ἠχοίητε ἠχοῖεν / ἠχοίησᾰν
imperative   ἤχει ἠχείτω ἠχεῖτον ἠχείτων   ἠχεῖτε ἠχούντων
middle/
passive 		indicative ἠχοῦμαι ἠχεῖ,
ἠχῇ 		ἠχεῖται ἠχεῖσθον ἠχεῖσθον ἠχούμεθᾰ ἠχεῖσθε ἠχοῦνται
subjunctive ἠχῶμαι ἠχῇ ἠχῆται ἠχῆσθον ἠχῆσθον ἠχώμεθᾰ ἠχῆσθε ἠχῶνται
optative ἠχοίμην ἠχοῖο ἠχοῖτο ἠχοῖσθον ἠχοίσθην ἠχοίμεθᾰ ἠχοῖσθε ἠχοῖντο
imperative   ἠχοῦ ἠχείσθω ἠχεῖσθον ἠχείσθων   ἠχεῖσθε ἠχείσθων
active middle/passive
infinitive ἠχεῖν ἠχεῖσθαι
participle m ἠχῶν ἠχούμενος
f ἠχοῦσᾰ ἠχουμένη
n ἠχοῦν ἠχούμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: ἤχεον, ἠχεόμην (Uncontracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἤχεον ἤχεες ἤχεε(ν) ἠχέετον ἠχεέτην ἠχέομεν ἠχέετε ἤχεον
middle/
passive 		indicative ἠχεόμην ἠχέου ἠχέετο ἠχέεσθον ἠχεέσθην ἠχεόμεθᾰ ἠχέεσθε ἠχέοντο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: ἤχουν, ἠχούμην (Contracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἤχουν ἤχεις ἤχει ἠχεῖτον ἠχείτην ἠχοῦμεν ἠχεῖτε ἤχουν
middle/
passive 		indicative ἠχούμην ἠχοῦ ἠχεῖτο ἠχεῖσθον ἠχείσθην ἠχούμεθᾰ ἠχεῖσθε ἠχοῦντο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Future: ἠχήσω, ἠχήσομαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἠχήσω ἠχήσεις ἠχήσει ἠχήσετον ἠχήσετον ἠχήσομεν ἠχήσετε ἠχήσουσῐ(ν)
optative ἠχήσοιμῐ ἠχήσοις ἠχήσοι ἠχήσοιτον ἠχησοίτην ἠχήσοιμεν ἠχήσοιτε ἠχήσοιεν
middle indicative ἠχήσομαι ἠχήσῃ / ἠχήσει ἠχήσεται ἠχήσεσθον ἠχήσεσθον ἠχησόμεθᾰ ἠχήσεσθε ἠχήσονται
optative ἠχησοίμην ἠχήσοιο ἠχήσοιτο ἠχήσοισθον ἠχησοίσθην ἠχησοίμεθᾰ ἠχήσοισθε ἠχήσοιντο
active middle
infinitive ἠχήσειν ἠχήσεσθαι
participle m ἠχήσων ἠχησόμενος
f ἠχήσουσᾰ ἠχησομένη
n ἠχῆσον ἠχησόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Aorist: ἤχεσᾰ, ἠχεσᾰ́μην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἤχεσᾰ ἤχεσᾰς ἤχεσε(ν) ἠχέσᾰτον ἠχεσᾰ́την ἠχέσᾰμεν ἠχέσᾰτε ἤχεσᾰν
subjunctive ἠχέσω ἠχέσῃς ἠχέσῃ ἠχέσητον ἠχέσητον ἠχέσωμεν ἠχέσητε ἠχέσωσῐ(ν)
optative ἠχέσαιμῐ ἠχέσειᾰς / ἠχέσαις ἠχέσειε(ν) / ἠχέσαι ἠχέσαιτον ἠχεσαίτην ἠχέσαιμεν ἠχέσαιτε ἠχέσειᾰν / ἠχέσαιεν
imperative   ἤχεσον ἠχεσᾰ́τω ἠχέσᾰτον ἠχεσᾰ́των   ἠχέσᾰτε ἠχεσᾰ́ντων
middle indicative ἠχεσᾰ́μην ἠχέσω ἠχέσᾰτο ἠχέσᾰσθον ἠχεσᾰ́σθην ἠχεσᾰ́μεθᾰ ἠχέσᾰσθε ἠχέσᾰντο
subjunctive ἠχέσωμαι ἠχέσῃ ἠχέσηται ἠχέσησθον ἠχέσησθον ἠχεσώμεθᾰ ἠχέσησθε ἠχέσωνται
optative ἠχεσαίμην ἠχέσαιο ἠχέσαιτο ἠχέσαισθον ἠχεσαίσθην ἠχεσαίμεθᾰ ἠχέσαισθε ἠχέσαιντο
imperative   ἤχεσαι ἠχεσᾰ́σθω ἠχέσᾰσθον ἠχεσᾰ́σθων   ἠχέσᾰσθε ἠχεσᾰ́σθων
active middle
infinitive ἠχέσαι ἠχέσᾰσθαι
participle m ἠχέσᾱς ἠχεσᾰ́μενος
f ἠχέσᾱσᾰ ἠχεσᾰμένη
n ἠχέσᾰν ἠχεσᾰ́μενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

References

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.