ἥττων
Ancient Greek
Adjective
ἥττων • (hḗttōn) m or f (neuter ἧττον); third declension
Declension
| Number | Singular | Dual | Plural | |||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case/Gender | Masculine / Feminine | Neuter | Masculine / Feminine | Neuter | Masculine / Feminine | Neuter | ||||||||
| Nominative | ἥττων hḗttōn |
ἧττον hêtton |
ἥττονε hḗttone |
ἥττονε hḗttone |
ἥττονες / ἥττους hḗttones / hḗttous |
ἥττονᾰ / ἥττω hḗttonă / hḗttō | ||||||||
| Genitive | ἥττονος hḗttonos |
ἥττονος hḗttonos |
ἡττόνοιν hēttónoin |
ἡττόνοιν hēttónoin |
ἡττόνων hēttónōn |
ἡττόνων hēttónōn | ||||||||
| Dative | ἥττονῐ hḗttonĭ |
ἥττονῐ hḗttonĭ |
ἡττόνοιν hēttónoin |
ἡττόνοιν hēttónoin |
ἥττοσῐ / ἥττοσῐν hḗttosĭ(n) |
ἥττοσῐ / ἥττοσῐν hḗttosĭ(n) | ||||||||
| Accusative | ἥττονᾰ / ἥττω hḗttonă / hḗttō |
ἧττον hêtton |
ἥττονε hḗttone |
ἥττονε hḗttone |
ἥττονᾰς / ἥττους hḗttonăs / hḗttous |
ἥττονᾰ / ἥττω hḗttonă / hḗttō | ||||||||
| Vocative | ἧττον hêtton |
ἧττον hêtton |
ἥττονε hḗttone |
ἥττονε hḗttone |
ἥττονες / ἥττους hḗttones / hḗttous |
ἥττονᾰ / ἥττω hḗttonă / hḗttō | ||||||||
| Derived forms | Adverb | Comparative | Superlative | |||||||||||
| ἧττον hêtton |
— | — | ||||||||||||
| Notes: |
| |||||||||||||
Further reading
- “ἥττων”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press