ἱεράρχης
See also: ιεράρχης
Ancient Greek
Etymology
Derived from ἱερός (hierós, “holy”) + -άρχης (-árkhēs, “ruler”, “leader”).
Pronunciation
- (1st CE Egyptian) IPA(key): /(h)i.eˈrar.kʰe̝s/
- (4th CE Koine) IPA(key): /i.eˈrar.çis/
- (10th CE Byzantine) IPA(key): /i.eˈrar.çis/
- (15th CE Constantinopolitan) IPA(key): /i.eˈrar.çis/
Noun
ῐ̔ερᾰ́ρχης • (hĭerắrkhēs) m (genitive ῐ̔ερᾰ́ρχου); first declension
Inflection
| Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominative | ὁ ῐ̔ερᾰ́ρχης ho hĭerắrkhēs |
τὼ ῐ̔ερᾰ́ρχᾱ tṑ hĭerắrkhā |
οἱ ῐ̔ερᾰ́ρχαι hoi hĭerắrkhai | ||||||||||
| Genitive | τοῦ ῐ̔ερᾰ́ρχου toû hĭerắrkhou |
τοῖν ῐ̔ερᾰ́ρχαιν toîn hĭerắrkhain |
τῶν ῐ̔ερᾰρχῶν tôn hĭerărkhôn | ||||||||||
| Dative | τῷ ῐ̔ερᾰ́ρχῃ tōî hĭerắrkhēi |
τοῖν ῐ̔ερᾰ́ρχαιν toîn hĭerắrkhain |
τοῖς ῐ̔ερᾰ́ρχαις toîs hĭerắrkhais | ||||||||||
| Accusative | τὸν ῐ̔ερᾰ́ρχην tòn hĭerắrkhēn |
τὼ ῐ̔ερᾰ́ρχᾱ tṑ hĭerắrkhā |
τοὺς ῐ̔ερᾰ́ρχᾱς toùs hĭerắrkhās | ||||||||||
| Vocative | ῐ̔ερᾰ́ρχᾰ hĭerắrkhă |
ῐ̔ερᾰ́ρχᾱ hĭerắrkhā |
ῐ̔ερᾰ́ρχαι hĭerắrkhai | ||||||||||
| Notes: |
| ||||||||||||
Derived terms
- ἱεραρχέω (hierarkhéō)
- ἱεραρχία (hierarkhía)
- ἱεραρχικός (hierarkhikós)
Descendants
Descendants
Further reading
- “ἱεράρχης”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
- ἱεράρχης in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette