ἱερεύω

Ancient Greek

Etymology

From ἱερός (hierós) +‎ -εύω (-eúō).

Pronunciation

 

Verb

ἱερεύω • (hiereúō)

  1. (religion) to slaughter (for sacrifice)

Conjugation

   Present: ἱερεύω, ἱερεύομαι (Epic)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἱερεύω ἱερεύεις ἱερεύει ἱερεύετον ἱερεύετον ἱερεύομεν ἱερεύετε ἱερεύουσῐ(ν)
subjunctive ἱερεύω,
ἱερεύωμῐ 		ἱερεύῃς,
ἱερεύῃσθᾰ 		ἱερεύῃ,
ἱερεύῃσῐ 		ἱερεύητον ἱερεύητον ἱερεύωμεν ἱερεύητε ἱερεύωσῐ(ν)
optative ἱερεύοιμῐ ἱερεύοισ(θᾰ) ἱερεύοι ἱερεύοιτον ἱερευοίτην ἱερεύοιμεν ἱερεύοιτε ἱερεύοιεν
imperative   ἱέρευε ἱερευέτω ἱερεύετον ἱερευέτων   ἱερεύετε ἱερευόντων
middle/
passive 		indicative ἱερεύομαι ἱερεύεαι ἱερεύεται ἱερεύεσθον ἱερεύεσθον ἱερευόμε(σ)θᾰ ἱερεύεσθε ἱερεύονται
subjunctive ἱερεύωμαι ἱερεύηαι ἱερεύηται ἱερεύησθον ἱερεύησθον ἱερευώμε(σ)θᾰ ἱερεύησθε ἱερεύωνται
optative ἱερευοίμην ἱερεύοιο ἱερεύοιτο ἱερεύοισθον ἱερευοίσθην ἱερευοίμε(σ)θᾰ ἱερεύοισθε ἱερευοίᾰτο
imperative   ἱερεύεο ἱερευέσθω ἱερεύεσθον ἱερευέσθων   ἱερεύεσθε ἱερευέσθων
active middle/passive
infinitive ἱερεύειν / ἱερευέμεν(αι) / ἱερευμέναι ἱερεύεσθαι
participle m ἱερεύων ἱερευόμενος
f ἱερεύουσᾰ ἱερευομένη
n ἱερεῦον ἱερευόμενον
Notes:
Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: ἱέρευον, ἱερευόμην (Epic)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἱέρευον ἱέρευες ἱέρευε(ν) ἱερεύετον ἱερευέτην ἱερεύομεν ἱερεύετε ἱέρευον
middle/
passive 		indicative ἱερευόμην ἱερεύου ἱερεύετο ἱερεύεσθον ἱερευέσθην ἱερευόμε(σ)θᾰ ἱερεύεσθε ἱερεύοντο
Notes:
Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Future: ἱερεύσω, ἱερεύσομαι, ἱερευθήσομαι (Epic)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἱερεύσω ἱερεύσεις ἱερεύσει ἱερεύσετον ἱερεύσετον ἱερεύσομεν ἱερεύσετε ἱερεύσουσῐ(ν)
optative ἱερεύσοιμῐ ἱερεύσοισ(θᾰ) ἱερεύσοι ἱερεύσοιτον ἱερευσοίτην ἱερεύσοιμεν ἱερεύσοιτε ἱερεύσοιεν
middle indicative ἱερεύσομαι ἱερεύσεαι ἱερεύσεται ἱερεύσεσθον ἱερεύσεσθον ἱερευσόμε(σ)θᾰ ἱερεύσεσθε ἱερεύσονται
optative ἱερευσοίμην ἱερεύσοιο ἱερεύσοιτο ἱερεύσοισθον ἱερευσοίσθην ἱερευσοίμε(σ)θᾰ ἱερεύσοισθε ἱερευσοίᾰτο
passive indicative ἱερευθήσομαι ἱερευθήσῃ ἱερευθήσεται ἱερευθήσεσθον ἱερευθήσεσθον ἱερευθησόμε(σ)θᾰ ἱερευθήσεσθε ἱερευθήσονται
optative ἱερευθησοίμην ἱερευθήσοιο ἱερευθήσοιτο ἱερευθήσοισθον ἱερευθησοίσθην ἱερευθησοίμε(σ)θᾰ ἱερευθήσοισθε ἱερευθησοίᾰτο
active middle passive
infinitive ἱερεύσειν / ἱερευσέμεν(αι) / ἱερευσμέναι ἱερεύσεσθαι ἱερευθήσεσθαι
participle m ἱερεύσων ἱερευσόμενος ἱερευθησόμενος
f ἱερεύσουσᾰ ἱερευσομένη ἱερευθησομένη
n ἱερεῦσον ἱερευσόμενον ἱερευθησόμενον
Notes:
Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Aorist: ἱέρευσᾰ, ἱερευσᾰ́μην, ἱερεύθην (Epic)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἱέρευσᾰ ἱέρευσᾰς ἱέρευσε(ν) ἱερεύσᾰτον ἱερευσᾰ́την ἱερεύσᾰμεν ἱερεύσᾰτε ἱέρευσᾰν
subjunctive ἱερεύσω,
ἱερεύσωμῐ 		ἱερεύσῃς,
ἱερεύσῃσθᾰ 		ἱερεύσῃ,
ἱερεύσῃσῐ 		ἱερεύσητον ἱερεύσητον ἱερεύσωμεν ἱερεύσητε ἱερεύσωσῐ(ν)
optative ἱερεύσαιμῐ ἱερεύσαις,
ἱερεύσαισθᾰ,
ἱερεύσειᾰς 		ἱερεύσειε(ν) / ἱερεύσαι ἱερευσεῖτον ἱερευσείτην ἱερευσεῖμεν ἱερευσεῖτε ἱερευσεῖεν
imperative   ἱέρευσον ἱερευσᾰ́τω ἱερεύσᾰτον ἱερευσᾰ́των   ἱερεύσᾰτε ἱερευσᾰ́ντων
middle indicative ἱερευσᾰ́μην ἱερεύσᾰο ἱερεύσᾰτο ἱερεύσᾰσθον ἱερευσᾰ́σθην ἱερευσᾰ́με(σ)θᾰ ἱερεύσᾰσθε ἱερεύσᾰντο
subjunctive ἱερεύσωμαι ἱερεύσηαι ἱερεύσηται ἱερεύσησθον ἱερεύσησθον ἱερευσώμε(σ)θᾰ ἱερεύσησθε ἱερεύσωνται
optative ἱερευσαίμην ἱερεύσαιο ἱερεύσαιτο ἱερεύσαισθον ἱερευσαίσθην ἱερευσαίμε(σ)θᾰ ἱερεύσαισθε ἱερευσαίᾰτο
imperative   ἱέρευσαι ἱερευσᾰ́σθω ἱερεύσᾰσθον ἱερευσᾰ́σθων   ἱερεύσᾰσθε ἱερευσᾰ́σθων
passive indicative ἱερεύθην ἱερεύθης ἱερεύθη ἱερεύθητον ἱερευθήτην ἱερεύθημεν ἱερεύθητε ἱερεύθησᾰν,
ἱέρευθεν
subjunctive ἱερευθῶ ἱερευθῇς ἱερευθῇ ἱερευθῆτον ἱερευθῆτον ἱερευθῶμεν ἱερευθῆτε ἱερευθῶσῐ(ν)
optative ἱερευθείην ἱερευθείης ἱερευθείη ἱερευθεῖτον / ἱερευθείητον ἱερευθείτην / ἱερευθειήτην ἱερευθεῖμεν / ἱερευθείημεν ἱερευθεῖτε / ἱερευθείητε ἱερεύθειεν / ἱερευθείησᾰν
imperative   ἱερεύθητῐ ἱερευθήτω ἱερεύθητον ἱερευθήτων   ἱερεύθητε ἱερευθέντων
active middle passive
infinitive ἱερεῦσαι / ἱερευσᾰ́μεν / ἱερευσᾰμέναι ἱερεύσᾰσθαι ἱερευθῆναι / ἱερευθήμεναι
participle m ἱερεύσᾱς ἱερευσᾰ́μενος ἱερευθείς
f ἱερεύσᾱσᾰ ἱερευσᾰμένη ἱερευθεῖσᾰ
n ἱερεῦσᾰν ἱερευσᾰ́μενον ἱερευθέν
Notes:
Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Further reading

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.