ἱμερτός

Ancient Greek

Etymology

From ἱμείρω (himeírō, “to long for, desire”) +‎ -τός (-tós, adjectival suffix).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /hiː.mer.tós/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /(h)i.merˈtos/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /i.merˈtos/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /i.merˈtos/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /i.merˈtos/

Adjective

ἱ̄μερτός • (hīmertós) m (feminine ἱ̄μερτή, neuter ἱ̄μερτόν); first/second declension

longed for, desired, lovely

Declension

First and second declension of ῑ̔μερτός; ῑ̔μερτή; ῑ̔μερτόν (Attic)

Number	Singular			Dual			Plural
Case/Gender	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter
Nominative	ῑ̔μερτός hīmertós	ῑ̔μερτή hīmertḗ	ῑ̔μερτόν hīmertón	ῑ̔μερτώ hīmertṓ	ῑ̔μερτᾱ́ hīmertā́	ῑ̔μερτώ hīmertṓ	ῑ̔μερτοί hīmertoí	ῑ̔μερταί hīmertaí	ῑ̔μερτᾰ́ hīmertắ
Genitive	ῑ̔μερτοῦ hīmertoû	ῑ̔μερτῆς hīmertês	ῑ̔μερτοῦ hīmertoû	ῑ̔μερτοῖν hīmertoîn	ῑ̔μερταῖν hīmertaîn	ῑ̔μερτοῖν hīmertoîn	ῑ̔μερτῶν hīmertôn	ῑ̔μερτῶν hīmertôn	ῑ̔μερτῶν hīmertôn
Dative	ῑ̔μερτῷ hīmertōî	ῑ̔μερτῇ hīmertēî	ῑ̔μερτῷ hīmertōî	ῑ̔μερτοῖν hīmertoîn	ῑ̔μερταῖν hīmertaîn	ῑ̔μερτοῖν hīmertoîn	ῑ̔μερτοῖς hīmertoîs	ῑ̔μερταῖς hīmertaîs	ῑ̔μερτοῖς hīmertoîs
Accusative	ῑ̔μερτόν hīmertón	ῑ̔μερτήν hīmertḗn	ῑ̔μερτόν hīmertón	ῑ̔μερτώ hīmertṓ	ῑ̔μερτᾱ́ hīmertā́	ῑ̔μερτώ hīmertṓ	ῑ̔μερτούς hīmertoús	ῑ̔μερτᾱ́ς hīmertā́s	ῑ̔μερτᾰ́ hīmertắ
Vocative	ῑ̔μερτέ hīmerté	ῑ̔μερτή hīmertḗ	ῑ̔μερτόν hīmertón	ῑ̔μερτώ hīmertṓ	ῑ̔μερτᾱ́ hīmertā́	ῑ̔μερτώ hīmertṓ	ῑ̔μερτοί hīmertoí	ῑ̔μερταί hīmertaí	ῑ̔μερτᾰ́ hīmertắ
Derived forms	Adverb			Comparative			Superlative
Derived forms	ῑ̔μερτῶς hīmertôs			ῑ̔μερτότερος hīmertóteros			ῑ̔μερτότᾰτος hīmertótătos
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Ancient Greek

Etymology

Pronunciation

Adjective

Declension

Further reading