ἱπποκέλευθος

Ancient Greek

Etymology

From ἵππος (híppos) +‎ κέλευθος (kéleuthos).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /hip.po.ké.leu̯.tʰos/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /(h)ip.poˈke.leʍ.tʰos/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /ip.poˈce.leɸ.θos/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ip.poˈce.lef.θos/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /i.poˈce.lef.θos/

Adjective

ἱπποκέλευθος • (hippokéleuthos) m or f (neuter ἱπποκέλευθον); second declension

driver of horses, travelling by means of horses

Declension

Second declension of ἱπποκέλευθος; ἱπποκέλευθον (Attic)

Number	Singular		Dual		Plural
Case/Gender	Masculine / Feminine	Neuter	Masculine / Feminine	Neuter	Masculine / Feminine	Neuter
Nominative	ἱπποκέλευθος hippokéleuthos	ἱπποκέλευθον hippokéleuthon	ἱπποκελεύθω hippokeleúthō	ἱπποκελεύθω hippokeleúthō	ἱπποκέλευθοι hippokéleuthoi	ἱπποκέλευθᾰ hippokéleuthă
Genitive	ἱπποκελεύθου hippokeleúthou	ἱπποκελεύθου hippokeleúthou	ἱπποκελεύθοιν hippokeleúthoin	ἱπποκελεύθοιν hippokeleúthoin	ἱπποκελεύθων hippokeleúthōn	ἱπποκελεύθων hippokeleúthōn
Dative	ἱπποκελεύθῳ hippokeleúthōi	ἱπποκελεύθῳ hippokeleúthōi	ἱπποκελεύθοιν hippokeleúthoin	ἱπποκελεύθοιν hippokeleúthoin	ἱπποκελεύθοις hippokeleúthois	ἱπποκελεύθοις hippokeleúthois
Accusative	ἱπποκέλευθον hippokéleuthon	ἱπποκέλευθον hippokéleuthon	ἱπποκελεύθω hippokeleúthō	ἱπποκελεύθω hippokeleúthō	ἱπποκελεύθους hippokeleúthous	ἱπποκέλευθᾰ hippokéleuthă
Vocative	ἱπποκέλευθε hippokéleuthe	ἱπποκέλευθον hippokéleuthon	ἱπποκελεύθω hippokeleúthō	ἱπποκελεύθω hippokeleúthō	ἱπποκέλευθοι hippokéleuthoi	ἱπποκέλευθᾰ hippokéleuthă
Derived forms	Adverb		Comparative		Superlative
Derived forms	ἱπποκελεύθως hippokeleúthōs		ἱπποκελευθότερος hippokeleuthóteros		ἱπποκελευθότᾰτος hippokeleuthótătos
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Ancient Greek

Etymology

Pronunciation

Adjective

Declension

Further reading