ἱππόκρημνος

Ancient Greek

Etymology

From ἵππος (híppos, “horse”) +‎ κρημνός (krēmnós, “crag, precipice”).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /hip.pó.krɛːm.nos/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /(h)ipˈpo.kre̝m.nos/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /ipˈpo.krim.nos/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ipˈpo.krim.nos/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /iˈpo.krim.nos/

Adjective

ἱππόκρημνος • (hippókrēmnos) m or f (neuter ἱππόκρημνον); second declension

tremendously steep

Declension

Second declension of ἱππόκρημνος; ἱππόκρημνον (Attic)

Number	Singular		Dual		Plural
Case/Gender	Masculine / Feminine	Neuter	Masculine / Feminine	Neuter	Masculine / Feminine	Neuter
Nominative	ἱππόκρημνος hippókrēmnos	ἱππόκρημνον hippókrēmnon	ἱπποκρήμνω hippokrḗmnō	ἱπποκρήμνω hippokrḗmnō	ἱππόκρημνοι hippókrēmnoi	ἱππόκρημνᾰ hippókrēmnă
Genitive	ἱπποκρήμνου hippokrḗmnou	ἱπποκρήμνου hippokrḗmnou	ἱπποκρήμνοιν hippokrḗmnoin	ἱπποκρήμνοιν hippokrḗmnoin	ἱπποκρήμνων hippokrḗmnōn	ἱπποκρήμνων hippokrḗmnōn
Dative	ἱπποκρήμνῳ hippokrḗmnōi	ἱπποκρήμνῳ hippokrḗmnōi	ἱπποκρήμνοιν hippokrḗmnoin	ἱπποκρήμνοιν hippokrḗmnoin	ἱπποκρήμνοις hippokrḗmnois	ἱπποκρήμνοις hippokrḗmnois
Accusative	ἱππόκρημνον hippókrēmnon	ἱππόκρημνον hippókrēmnon	ἱπποκρήμνω hippokrḗmnō	ἱπποκρήμνω hippokrḗmnō	ἱπποκρήμνους hippokrḗmnous	ἱππόκρημνᾰ hippókrēmnă
Vocative	ἱππόκρημνε hippókrēmne	ἱππόκρημνον hippókrēmnon	ἱπποκρήμνω hippokrḗmnō	ἱπποκρήμνω hippokrḗmnō	ἱππόκρημνοι hippókrēmnoi	ἱππόκρημνᾰ hippókrēmnă
Derived forms	Adverb		Comparative		Superlative
Derived forms	ἱπποκρήμνως hippokrḗmnōs		ἱπποκρημνότερος hippokrēmnóteros		ἱπποκρημνότᾰτος hippokrēmnótătos
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Ancient Greek

Etymology

Pronunciation

Adjective

Declension

Further reading