ὀνυμαίνω

Ancient Greek

Etymology

PIE word
*h₁nómn̥

From Proto-Indo-European *h₃nómn̥yoh₂ (“am naming”). By surface analysis, ὄνῠμᾰ (ónŭmă) +‎ -αίνω (-aínō).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /o.ny.mǎi̯.nɔː/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /o.nyˈmɛ.no/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /o.nyˈmɛ.no/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /o.nyˈme.no/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /o.niˈme.no/

Verb

ὀνυμαίνω • (onumaínō)

Doric and Aeolic form of ὀνομαίνω (onomaínō)

Conjugation

Present: ὀνυμαίνω, ὀνυμαίνομαι (Doric)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ὀνυμαίνω	ὀνυμαίνεις	ὀνυμαίνει	ὀνυμαίνετον	ὀνυμαίνετον	ὀνυμαίνομεν	ὀνυμαίνετε	ὀνυμαίνουσῐ(ν)
	subjunctive	ὀνυμαίνω	ὀνυμαίνῃς	ὀνυμαίνῃ	ὀνυμαίνητον	ὀνυμαίνητον	ὀνυμαίνωμεν	ὀνυμαίνητε	ὀνυμαίνωσῐ(ν)
	optative	ὀνυμαίνοιμῐ	ὀνυμαίνοις	ὀνυμαίνοι	ὀνυμαίνοιτον	ὀνυμαινοίτην	ὀνυμαίνοιμεν	ὀνυμαίνοιτε	ὀνυμαίνοιεν
	imperative		ὀνύμαινε	ὀνυμαινέτω	ὀνυμαίνετον	ὀνυμαινέτων		ὀνυμαίνετε	ὀνυμαινόντων
middle/ passive	indicative	ὀνυμαίνομαι	ὀνυμαίνεαι	ὀνυμαίνεται	ὀνυμαίνεσθον	ὀνυμαίνεσθον	ὀνυμαινόμεθᾰ	ὀνυμαίνεσθε	ὀνυμαίνονται
	subjunctive	ὀνυμαίνωμαι	ὀνυμαίνηαι	ὀνυμαίνηται	ὀνυμαίνησθον	ὀνυμαίνησθον	ὀνυμαινώμεθᾰ	ὀνυμαίνησθε	ὀνυμαίνωνται
	optative	ὀνυμαινοίμην	ὀνυμαίνοιο	ὀνυμαίνοιτο	ὀνυμαίνοισθον	ὀνυμαινοίσθην	ὀνυμαινοίμεθᾰ	ὀνυμαίνοισθε	ὀνυμαίνοιντο
	imperative		ὀνυμαίνεο	ὀνυμαινέσθω	ὀνυμαίνεσθον	ὀνυμαινέσθων		ὀνυμαίνεσθε	ὀνυμαινέσθων
		active				middle/passive
infinitive		ὀνυμαίνειν				ὀνυμαίνεσθαι
participle	m	ὀνυμαίνων				ὀνυμαινόμενος
	f	ὀνυμαίνουσᾰ				ὀνυμαινομένη
	n	ὀνυμαῖνον				ὀνυμαινόμενον
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Present: ὀνυμαίνω, ὀνυμαίνομαι (Aeolic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ὀνυμαίνω	ὀνυμαίνεις	ὀνυμαίνει	ὀνυμαίνετον	ὀνυμαίνετον	ὀνυμαίνομεν	ὀνυμαίνετε	ὀνυμαίνουσῐ(ν)
	subjunctive	ὀνυμαίνω	ὀνυμαίνῃς	ὀνυμαίνῃ	ὀνυμαίνητον	ὀνυμαίνητον	ὀνυμαίνωμεν	ὀνυμαίνητε	ὀνυμαίνωσῐ(ν)
	optative	ὀνυμαίνοιμῐ	ὀνυμαίνοις	ὀνυμαίνοι	ὀνυμαίνοιτον	ὀνυμαινοίτην	ὀνυμαίνοιμεν	ὀνυμαίνοιτε	ὀνυμαίνοιεν
	imperative		ὀνύμαινε	ὀνυμαινέτω	ὀνυμαίνετον	ὀνυμαινέτων		ὀνυμαίνετε	ὀνυμαινόντων
middle/ passive	indicative	ὀνυμαίνομαι	ὀνυμαίνεαι	ὀνυμαίνεται	ὀνυμαίνεσθον	ὀνυμαίνεσθον	ὀνυμαινόμεθᾰ	ὀνυμαίνεσθε	ὀνυμαίνονται
	subjunctive	ὀνυμαίνωμαι	ὀνυμαίνηαι	ὀνυμαίνηται	ὀνυμαίνησθον	ὀνυμαίνησθον	ὀνυμαινώμεθᾰ	ὀνυμαίνησθε	ὀνυμαίνωνται
	optative	ὀνυμαινοίμην	ὀνυμαίνοιο	ὀνυμαίνοιτο	ὀνυμαίνοισθον	ὀνυμαινοίσθην	ὀνυμαινοίμεθᾰ	ὀνυμαίνοισθε	ὀνυμαίνοιντο
	imperative		ὀνυμαίνεο	ὀνυμαινέσθω	ὀνυμαίνεσθον	ὀνυμαινέσθων		ὀνυμαίνεσθε	ὀνυμαινέσθων
		active				middle/passive
infinitive		ὀνυμαίνειν				ὀνυμαίνεσθαι
participle	m	ὀνυμαίνων				ὀνυμαινόμενος
	f	ὀνυμαίνουσᾰ				ὀνυμαινομένη
	n	ὀνυμαῖνον				ὀνυμαινόμενον
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

References

Pape, Wilhelm (1914) “ὀνυμαίνω”, in Max Sengebusch, editor, Handwörterbuch der griechischen Sprache‎^[1] (in German), 3rd edition, Braunschweig: Friedrich Vieweg und Sohn
ὀνυμαίνω, in ΛΟΓΕΙΟΝ [Logeion] Dictionaries for Ancient Greek and Latin (in English, French, Spanish, German, Dutch and Chinese), University of Chicago, since 2011
Hermann Collitz, Friedrich Bechtel (1905) Sammlung der griechischen Dialekt-Inschriften‎^[2] (quotation in Ancient Greek; overall work in German), Göttingen Vandenhoeck & Ruprecht, page 278