ὀρθοέπεια

Ancient Greek

Form ὀρθός (orthós, “correct”) +‎ ἔπος (épos, “word”) +‎ -ιᾰ (-iă).

ὀρθοέπειᾰ • (orthoépeiă) f (genitive ὀρθοεπείᾱς); first declension

First declension of ἡ ὀρθοέπειᾰ; τῆς ὀρθοεπείᾱς (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ἡ ὀρθοέπειᾰ hē orthoépeiă	τὼ ὀρθοεπείᾱ tṑ orthoepeíā	αἱ ὀρθοέπειαι hai orthoépeiai
Genitive	τῆς ὀρθοεπείᾱς tês orthoepeíās	τοῖν ὀρθοεπείαιν toîn orthoepeíain	τῶν ὀρθοεπειῶν tôn orthoepeiôn
Dative	τῇ ὀρθοεπείᾳ tēî orthoepeíāi	τοῖν ὀρθοεπείαιν toîn orthoepeíain	ταῖς ὀρθοεπείαις taîs orthoepeíais
Accusative	τὴν ὀρθοέπειᾰν tḕn orthoépeiăn	τὼ ὀρθοεπείᾱ tṑ orthoepeíā	τᾱ̀ς ὀρθοεπείᾱς tā̀s orthoepeíās
Vocative	ὀρθοέπειᾰ orthoépeiă	ὀρθοεπείᾱ orthoepeíā	ὀρθοέπειαι orthoépeiai
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.