ὀστρέϊνος

Ancient Greek

Etymology

From ὄστρεον (óstreon, “bivalve”) +‎ -ινος (-inos).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /os.tré.i.nos/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /osˈtre.i.nos/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /osˈtre.i.nos/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /osˈtre.i.nos/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /osˈtre.i.nos/

Adjective

ὀστρέϊνος • (ostréïnos) m (feminine ὀστρεΐνη, neuter ὀστρέϊνον); first/second declension

that lives in a shell (said of a mollusc)

Inflection

First and second declension of ὀστρέϊνος; ὀστρεΐνη; ὀστρέϊνον (Attic)

Number	Singular			Dual			Plural
Case/Gender	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter
Nominative	ὀστρέϊνος ostréïnos	ὀστρεΐνη ostreḯnē	ὀστρέϊνον ostréïnon	ὀστρεΐνω ostreḯnō	ὀστρεΐνᾱ ostreḯnā	ὀστρεΐνω ostreḯnō	ὀστρέϊνοι ostréïnoi	ὀστρέϊναι ostréïnai	ὀστρέϊνᾰ ostréïnă
Genitive	ὀστρεΐνου ostreḯnou	ὀστρεΐνης ostreḯnēs	ὀστρεΐνου ostreḯnou	ὀστρεΐνοιν ostreḯnoin	ὀστρεΐναιν ostreḯnain	ὀστρεΐνοιν ostreḯnoin	ὀστρεΐνων ostreḯnōn	ὀστρεΐνων ostreḯnōn	ὀστρεΐνων ostreḯnōn
Dative	ὀστρεΐνῳ ostreḯnōi	ὀστρεΐνῃ ostreḯnēi	ὀστρεΐνῳ ostreḯnōi	ὀστρεΐνοιν ostreḯnoin	ὀστρεΐναιν ostreḯnain	ὀστρεΐνοιν ostreḯnoin	ὀστρεΐνοις ostreḯnois	ὀστρεΐναις ostreḯnais	ὀστρεΐνοις ostreḯnois
Accusative	ὀστρέϊνον ostréïnon	ὀστρεΐνην ostreḯnēn	ὀστρέϊνον ostréïnon	ὀστρεΐνω ostreḯnō	ὀστρεΐνᾱ ostreḯnā	ὀστρεΐνω ostreḯnō	ὀστρεΐνους ostreḯnous	ὀστρεΐνᾱς ostreḯnās	ὀστρέϊνᾰ ostréïnă
Vocative	ὀστρέϊνε ostréïne	ὀστρεΐνη ostreḯnē	ὀστρέϊνον ostréïnon	ὀστρεΐνω ostreḯnō	ὀστρεΐνᾱ ostreḯnā	ὀστρεΐνω ostreḯnō	ὀστρέϊνοι ostréïnoi	ὀστρέϊναι ostréïnai	ὀστρέϊνᾰ ostréïnă
Derived forms	Adverb			Comparative			Superlative
Derived forms	ὀστρεΐνως ostreḯnōs			ὀστρεϊνότερος ostreïnóteros			ὀστρεϊνότᾰτος ostreïnótătos
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Ancient Greek

Etymology

Pronunciation

Adjective

Inflection

Further reading