ὁμαρτέω

Ancient Greek

Etymology

From ὁμός (homós) +‎ ἀραρίσκω (ararískō)

Pronunciation

 

Verb

ὁμαρτέω • (homartéō)

  1. to act together, simultaneously
  2. to accompany
    1. (with dative) to walk beside, accompany
  3. to keep pace with
  4. (with dative) to pursue, chase
  5. to attend to, supervise

Usage notes

  • The Epic imperfect form ὁμαρτήτην (homartḗtēn), the Epic aorist form ὁμαρτήσειεν (homartḗseien), and the Epic second aorist form ὅμαρτεν (hómarten) are attested
  • The Aeolic imperative form ὐμάρτη (umártē) is attested
  • The Ionic imperfect form ὡμάρτευν (hōmárteun) is attested

Conjugation

   Present: ὁμαρτέω, ὁμαρτέομαι (Uncontracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ὁμαρτέω ὁμαρτέεις ὁμαρτέει ὁμαρτέετον ὁμαρτέετον ὁμαρτέομεν ὁμαρτέετε ὁμαρτέουσῐ(ν)
subjunctive ὁμαρτέω ὁμαρτέῃς ὁμαρτέῃ ὁμαρτέητον ὁμαρτέητον ὁμαρτέωμεν ὁμαρτέητε ὁμαρτέωσῐ(ν)
optative ὁμαρτέοιμῐ ὁμαρτέοις ὁμαρτέοι ὁμαρτέοιτον ὁμαρτεοίτην ὁμαρτέοιμεν ὁμαρτέοιτε ὁμαρτέοιεν
imperative   ὁμάρτεε ὁμαρτεέτω ὁμαρτέετον ὁμαρτεέτων   ὁμαρτέετε ὁμαρτεόντων
middle/
passive 		indicative ὁμαρτέομαι ὁμαρτέῃ / ὁμαρτέει ὁμαρτέεται ὁμαρτέεσθον ὁμαρτέεσθον ὁμαρτεόμεθᾰ ὁμαρτέεσθε ὁμαρτέονται
subjunctive ὁμαρτέωμαι ὁμαρτέῃ ὁμαρτέηται ὁμαρτέησθον ὁμαρτέησθον ὁμαρτεώμεθᾰ ὁμαρτέησθε ὁμαρτέωνται
optative ὁμαρτεοίμην ὁμαρτέοιο ὁμαρτέοιτο ὁμαρτέοισθον ὁμαρτεοίσθην ὁμαρτεοίμεθᾰ ὁμαρτέοισθε ὁμαρτέοιντο
imperative   ὁμαρτέου ὁμαρτεέσθω ὁμαρτέεσθον ὁμαρτεέσθων   ὁμαρτέεσθε ὁμαρτεέσθων
active middle/passive
infinitive ὁμαρτέειν ὁμαρτέεσθαι
participle m ὁμαρτέων ὁμαρτεόμενος
f ὁμαρτέουσᾰ ὁμαρτεομένη
n ὁμαρτέον ὁμαρτεόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Present: ὁμαρτῶ, ὁμαρτοῦμαι (Contracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ὁμαρτῶ ὁμαρτεῖς ὁμαρτεῖ ὁμαρτεῖτον ὁμαρτεῖτον ὁμαρτοῦμεν ὁμαρτεῖτε ὁμαρτοῦσῐ(ν)
subjunctive ὁμαρτῶ ὁμαρτῇς ὁμαρτῇ ὁμαρτῆτον ὁμαρτῆτον ὁμαρτῶμεν ὁμαρτῆτε ὁμαρτῶσῐ(ν)
optative ὁμαρτοίην / ὁμαρτοῖμῐ ὁμαρτοίης / ὁμαρτοῖς ὁμαρτοίη / ὁμαρτοῖ ὁμαρτοῖτον / ὁμαρτοίητον ὁμαρτοίτην / ὁμαρτοιήτην ὁμαρτοῖμεν / ὁμαρτοίημεν ὁμαρτοῖτε / ὁμαρτοίητε ὁμαρτοῖεν / ὁμαρτοίησᾰν
imperative   ὁμάρτει ὁμαρτείτω ὁμαρτεῖτον ὁμαρτείτων   ὁμαρτεῖτε ὁμαρτούντων
middle/
passive 		indicative ὁμαρτοῦμαι ὁμαρτεῖ,
ὁμαρτῇ 		ὁμαρτεῖται ὁμαρτεῖσθον ὁμαρτεῖσθον ὁμαρτούμεθᾰ ὁμαρτεῖσθε ὁμαρτοῦνται
subjunctive ὁμαρτῶμαι ὁμαρτῇ ὁμαρτῆται ὁμαρτῆσθον ὁμαρτῆσθον ὁμαρτώμεθᾰ ὁμαρτῆσθε ὁμαρτῶνται
optative ὁμαρτοίμην ὁμαρτοῖο ὁμαρτοῖτο ὁμαρτοῖσθον ὁμαρτοίσθην ὁμαρτοίμεθᾰ ὁμαρτοῖσθε ὁμαρτοῖντο
imperative   ὁμαρτοῦ ὁμαρτείσθω ὁμαρτεῖσθον ὁμαρτείσθων   ὁμαρτεῖσθε ὁμαρτείσθων
active middle/passive
infinitive ὁμαρτεῖν ὁμαρτεῖσθαι
participle m ὁμαρτῶν ὁμαρτούμενος
f ὁμαρτοῦσᾰ ὁμαρτουμένη
n ὁμαρτοῦν ὁμαρτούμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: ὡμάρτεον, ὡμαρτεόμην (Uncontracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ὡμάρτεον ὡμάρτεες ὡμάρτεε(ν) ὡμαρτέετον ὡμαρτεέτην ὡμαρτέομεν ὡμαρτέετε ὡμάρτεον
middle/
passive 		indicative ὡμαρτεόμην ὡμαρτέου ὡμαρτέετο ὡμαρτέεσθον ὡμαρτεέσθην ὡμαρτεόμεθᾰ ὡμαρτέεσθε ὡμαρτέοντο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: ὡμάρτουν, ὡμαρτούμην (Contracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ὡμάρτουν ὡμάρτεις ὡμάρτει ὡμαρτεῖτον ὡμαρτείτην ὡμαρτοῦμεν ὡμαρτεῖτε ὡμάρτουν
middle/
passive 		indicative ὡμαρτούμην ὡμαρτοῦ ὡμαρτεῖτο ὡμαρτεῖσθον ὡμαρτείσθην ὡμαρτούμεθᾰ ὡμαρτεῖσθε ὡμαρτοῦντο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Future: ὁμαρτήσω, ὁμαρτήσομαι, ὁμαρτηθήσομαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ὁμαρτήσω ὁμαρτήσεις ὁμαρτήσει ὁμαρτήσετον ὁμαρτήσετον ὁμαρτήσομεν ὁμαρτήσετε ὁμαρτήσουσῐ(ν)
optative ὁμαρτήσοιμῐ ὁμαρτήσοις ὁμαρτήσοι ὁμαρτήσοιτον ὁμαρτησοίτην ὁμαρτήσοιμεν ὁμαρτήσοιτε ὁμαρτήσοιεν
middle indicative ὁμαρτήσομαι ὁμαρτήσῃ / ὁμαρτήσει ὁμαρτήσεται ὁμαρτήσεσθον ὁμαρτήσεσθον ὁμαρτησόμεθᾰ ὁμαρτήσεσθε ὁμαρτήσονται
optative ὁμαρτησοίμην ὁμαρτήσοιο ὁμαρτήσοιτο ὁμαρτήσοισθον ὁμαρτησοίσθην ὁμαρτησοίμεθᾰ ὁμαρτήσοισθε ὁμαρτήσοιντο
passive indicative ὁμαρτηθήσομαι ὁμαρτηθήσῃ ὁμαρτηθήσεται ὁμαρτηθήσεσθον ὁμαρτηθήσεσθον ὁμαρτηθησόμεθᾰ ὁμαρτηθήσεσθε ὁμαρτηθήσονται
optative ὁμαρτηθησοίμην ὁμαρτηθήσοιο ὁμαρτηθήσοιτο ὁμαρτηθήσοισθον ὁμαρτηθησοίσθην ὁμαρτηθησοίμεθᾰ ὁμαρτηθήσοισθε ὁμαρτηθήσοιντο
active middle passive
infinitive ὁμαρτήσειν ὁμαρτήσεσθαι ὁμαρτηθήσεσθαι
participle m ὁμαρτήσων ὁμαρτησόμενος ὁμαρτηθησόμενος
f ὁμαρτήσουσᾰ ὁμαρτησομένη ὁμαρτηθησομένη
n ὁμαρτῆσον ὁμαρτησόμενον ὁμαρτηθησόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Aorist: ὡμάρτησᾰ, ὡμαρτησᾰ́μην, ὡμαρτήθην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ὡμάρτησᾰ ὡμάρτησᾰς ὡμάρτησε(ν) ὡμαρτήσᾰτον ὡμαρτησᾰ́την ὡμαρτήσᾰμεν ὡμαρτήσᾰτε ὡμάρτησᾰν
subjunctive ὁμαρτήσω ὁμαρτήσῃς ὁμαρτήσῃ ὁμαρτήσητον ὁμαρτήσητον ὁμαρτήσωμεν ὁμαρτήσητε ὁμαρτήσωσῐ(ν)
optative ὁμαρτήσαιμῐ ὁμαρτήσειᾰς / ὁμαρτήσαις ὁμαρτήσειε(ν) / ὁμαρτήσαι ὁμαρτήσαιτον ὁμαρτησαίτην ὁμαρτήσαιμεν ὁμαρτήσαιτε ὁμαρτήσειᾰν / ὁμαρτήσαιεν
imperative   ὁμάρτησον ὁμαρτησᾰ́τω ὁμαρτήσᾰτον ὁμαρτησᾰ́των   ὁμαρτήσᾰτε ὁμαρτησᾰ́ντων
middle indicative ὡμαρτησᾰ́μην ὡμαρτήσω ὡμαρτήσᾰτο ὡμαρτήσᾰσθον ὡμαρτησᾰ́σθην ὡμαρτησᾰ́μεθᾰ ὡμαρτήσᾰσθε ὡμαρτήσᾰντο
subjunctive ὁμαρτήσωμαι ὁμαρτήσῃ ὁμαρτήσηται ὁμαρτήσησθον ὁμαρτήσησθον ὁμαρτησώμεθᾰ ὁμαρτήσησθε ὁμαρτήσωνται
optative ὁμαρτησαίμην ὁμαρτήσαιο ὁμαρτήσαιτο ὁμαρτήσαισθον ὁμαρτησαίσθην ὁμαρτησαίμεθᾰ ὁμαρτήσαισθε ὁμαρτήσαιντο
imperative   ὁμάρτησαι ὁμαρτησᾰ́σθω ὁμαρτήσᾰσθον ὁμαρτησᾰ́σθων   ὁμαρτήσᾰσθε ὁμαρτησᾰ́σθων
passive indicative ὡμαρτήθην ὡμαρτήθης ὡμαρτήθη ὡμαρτήθητον ὡμαρτηθήτην ὡμαρτήθημεν ὡμαρτήθητε ὡμαρτήθησᾰν
subjunctive ὁμαρτηθῶ ὁμαρτηθῇς ὁμαρτηθῇ ὁμαρτηθῆτον ὁμαρτηθῆτον ὁμαρτηθῶμεν ὁμαρτηθῆτε ὁμαρτηθῶσῐ(ν)
optative ὁμαρτηθείην ὁμαρτηθείης ὁμαρτηθείη ὁμαρτηθεῖτον / ὁμαρτηθείητον ὁμαρτηθείτην / ὁμαρτηθειήτην ὁμαρτηθεῖμεν / ὁμαρτηθείημεν ὁμαρτηθεῖτε / ὁμαρτηθείητε ὁμαρτηθεῖεν / ὁμαρτηθείησᾰν
imperative   ὁμαρτήθητῐ ὁμαρτηθήτω ὁμαρτήθητον ὁμαρτηθήτων   ὁμαρτήθητε ὁμαρτηθέντων
active middle passive
infinitive ὁμαρτῆσαι ὁμαρτήσᾰσθαι ὁμαρτηθῆναι
participle m ὁμαρτήσᾱς ὁμαρτησᾰ́μενος ὁμαρτηθείς
f ὁμαρτήσᾱσᾰ ὁμαρτησᾰμένη ὁμαρτηθεῖσᾰ
n ὁμαρτῆσᾰν ὁμαρτησᾰ́μενον ὁμαρτηθέν
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

References

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.