ὑπερμενέτης

Ancient Greek

ὑπερμενέτης • (hupermenétēs) m

First declension of ὁ ὑπερμενέτης; τοῦ ὑπερμενέτου (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ ὑπερμενέτης ho hupermenétēs	τὼ ὑπερμενέτᾱ tṑ hupermenétā	οἱ ὑπερμενέται hoi hupermenétai
Genitive	τοῦ ὑπερμενέτου toû hupermenétou	τοῖν ὑπερμενέταιν toîn hupermenétain	τῶν ὑπερμενετῶν tôn hupermenetôn
Dative	τῷ ὑπερμενέτῃ tōî hupermenétēi	τοῖν ὑπερμενέταιν toîn hupermenétain	τοῖς ὑπερμενέταις toîs hupermenétais
Accusative	τὸν ὑπερμενέτην tòn hupermenétēn	τὼ ὑπερμενέτᾱ tṑ hupermenétā	τοὺς ὑπερμενέτᾱς toùs hupermenétās
Vocative	ὑπερμενέτᾰ hupermenétă	ὑπερμενέτᾱ hupermenétā	ὑπερμενέται hupermenétai
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

First declension of ὑπερμενέτης; ὑπερμενέτᾱο (Epic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὑπερμενέτης hupermenétēs	ὑπερμενέτᾱ hupermenétā	ὑπερμενέται hupermenétai
Genitive	ὑπερμενέτᾱο / ὑπερμενέτε͜ω / ὑπερμενέτω hupermenétāo / hupermenéte͜ō / hupermenétō	ὑπερμενέταιν / ὑπερμενέταιῐν / ὑπερμενέτῃῐν hupermenétai(ĭ)n / hupermenétēiĭn	ὑπερμενετᾱ́ων / ὑπερμενετέ͜ων / ὑπερμενετῶν hupermenetā́ōn / hupermeneté͜ōn / hupermenetôn
Dative	ὑπερμενέτῃ hupermenétēi	ὑπερμενέταιν / ὑπερμενέταιῐν / ὑπερμενέτῃῐν hupermenétai(ĭ)n / hupermenétēiĭn	ὑπερμενέτῃσῐ / ὑπερμενέτῃσῐν / ὑπερμενέτῃς / ὑπερμενέταις hupermenétēisĭ(n) / hupermenétēis / hupermenétais
Accusative	ὑπερμενέτην hupermenétēn	ὑπερμενέτᾱ hupermenétā	ὑπερμενέτᾱς hupermenétās
Vocative	ὑπερμενέτᾰ hupermenétă	ὑπερμενέτᾱ hupermenétā	ὑπερμενέται hupermenétai
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms may be based on conjecture. Use with caution.

First declension of ὁ ὑπερμενέτης; τοῦ ὑπερμενέτᾱ (Doric)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ ὑπερμενέτης ho hupermenétēs	τὼ ὑπερμενέτᾱ tṑ hupermenétā	τοὶ ὑπερμενέται toì hupermenétai
Genitive	τοῦ ὑπερμενέτᾱ toû hupermenétā	τοῖν ὑπερμενέταιν toîn hupermenétain	τῶν ὑπερμενετᾶν tôn hupermenetân
Dative	τῷ ὑπερμενέτῃ tōî hupermenétēi	τοῖν ὑπερμενέταιν toîn hupermenétain	τοῖς ὑπερμενέταις toîs hupermenétais
Accusative	τὸν ὑπερμενέτην tòn hupermenétēn	τὼ ὑπερμενέτᾱ tṑ hupermenétā	τοὺς ὑπερμενέτᾱς toùs hupermenétās
Vocative	ὑπερμενέτᾰ hupermenétă	ὑπερμενέτᾱ hupermenétā	ὑπερμενέται hupermenétai
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms may be based on conjecture. Use with caution.

First declension of ὁ ὑπερμενέτης; τοῦ ὑπερμενέτου (Aeolic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ ὑπερμενέτης ho hupermenétēs	τὼ ὑπερμενέτᾱ tṑ hupermenétā	οἱ ὑπερμενέται hoi hupermenétai
Genitive	τοῦ ὑπερμενέτου toû hupermenétou	τοῖν ὑπερμενέταιν toîn hupermenétain	τῶν ὑπερμενετῶν tôn hupermenetôn
Dative	τῷ ὑπερμενέτῃ tōî hupermenétēi	τοῖν ὑπερμενέταιν toîn hupermenétain	τοῖς ὑπερμενέταις toîs hupermenétais
Accusative	τὸν ὑπερμενέτην tòn hupermenétēn	τὼ ὑπερμενέτᾱ tṑ hupermenétā	τοὺς ὑπερμενέτᾱς toùs hupermenétās
Vocative	ὑπερμενέτᾰ hupermenétă	ὑπερμενέτᾱ hupermenétā	ὑπερμενέται hupermenétai
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms may be based on conjecture. Use with caution.

“ὑπερμενέτης”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
ὑπερμενέτης in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
“ὑπερμενέτης”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press