ὑπεῖπον

Ancient Greek

Etymology

From ὑπο- (hupo-) +‎ εἶπον (eîpon).

Pronunciation

 

Verb

ὑπεῖπον • (hupeîpon)

  1. to say as a foundation or preface, to premise, suggest
  2. to subjoin, add
  3. to suggest an explanation, explain, interpret

Inflection

   Future: ὑπερέω, ὑπερέομαι (Uncontracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ὑπερέω ὑπερέεις ὑπερέει ὑπερέετον ὑπερέετον ὑπερέομεν ὑπερέετε ὑπερέουσῐ(ν)
optative ὑπερέοιμῐ ὑπερέοις ὑπερέοι ὑπερέοιτον ὑπερεοίτην ὑπερέοιμεν ὑπερέοιτε ὑπερέοιεν
middle indicative ὑπερέομαι ὑπερέῃ / ὑπερέει ὑπερέεται ὑπερέεσθον ὑπερέεσθον ὑπερεόμεθᾰ ὑπερέεσθε ὑπερέονται
optative ὑπερεοίμην ὑπερέοιο ὑπερέοιτο ὑπερέοισθον ὑπερεοίσθην ὑπερεοίμεθᾰ ὑπερέοισθε ὑπερέοιντο
active middle
infinitive ὑπερέειν ὑπερέεσθαι
participle m ὑπερέων ὑπερεόμενος
f ὑπερέουσᾰ ὑπερεομένη
n ὑπερέον ὑπερεόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Future: ὑπερῶ, ὑπεροῦμαι (Contracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ὑπερῶ ὑπερεῖς ὑπερεῖ ὑπερεῖτον ὑπερεῖτον ὑπεροῦμεν ὑπερεῖτε ὑπεροῦσῐ(ν)
optative ὑπεροίην / ὑπεροῖμῐ ὑπεροίης / ὑπεροῖς ὑπεροίη / ὑπεροῖ ὑπεροῖτον / ὑπεροίητον ὑπεροίτην / ὑπεροιήτην ὑπεροῖμεν / ὑπεροίημεν ὑπεροῖτε / ὑπεροίητε ὑπεροῖεν / ὑπεροίησᾰν
middle indicative ὑπεροῦμαι ὑπερῇ ὑπερεῖται ὑπερεῖσθον ὑπερεῖσθον ὑπερούμεθᾰ ὑπερεῖσθε ὑπεροῦνται
optative ὑπεροίμην ὑπεροῖο ὑπεροῖτο ὑπεροῖσθον ὑπεροίσθην ὑπεροίμεθᾰ ὑπεροῖσθε ὑπεροῖντο
active middle
infinitive ὑπερεῖν ὑπερεῖσθαι
participle m ὑπερῶν ὑπερούμενος
f ὑπεροῦσᾰ ὑπερουμένη
n ὑπεροῦν ὑπερούμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Aorist: ὑπεῖπον, ὑπειπόμην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ὑπεῖπον ὑπεῖπες ὑπεῖπε(ν) ὑπείπετον ὑπειπέτην ὑπείπομεν ὑπείπετε ὑπεῖπον
subjunctive ὑπείπω ὑπείπῃς ὑπείπῃ ὑπείπητον ὑπείπητον ὑπείπωμεν ὑπείπητε ὑπείπωσῐ(ν)
optative ὑπείποιμῐ ὑπείποις ὑπείποι ὑπείποιτον ὑπειποίτην ὑπείποιμεν ὑπείποιτε ὑπείποιεν
imperative   ὕπειπε ὑπειπέτω ὑπείπετον ὑπειπέτων   ὑπείπετε ὑπειπόντων
middle indicative ὑπειπόμην ὑπείπου ὑπείπετο ὑπείπεσθον ὑπειπέσθην ὑπειπόμεθᾰ ὑπείπεσθε ὑπείποντο
subjunctive ὑπείπωμαι ὑπείπῃ ὑπείπηται ὑπείπησθον ὑπείπησθον ὑπειπώμεθᾰ ὑπείπησθε ὑπείπωνται
optative ὑπειποίμην ὑπείποιο ὑπείποιτο ὑπείποισθον ὑπειποίσθην ὑπειποίμεθᾰ ὑπείποισθε ὑπείποιντο
imperative   ὑπειποῦ ὑπειπέσθω ὑπείπεσθον ὑπειπέσθων   ὑπείπεσθε ὑπειπέσθων
active middle
infinitive ὑπειπεῖν ὑπειπέσθαι
participle m ὑπειπών ὑπειπόμενος
f ὑπειποῦσᾰ ὑπειπομένη
n ὑπειπόν ὑπειπόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Perfect: ὑπείρηκᾰ
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ὑπείρηκᾰ ὑπείρηκᾰς ὑπείρηκε(ν) ὑπειρήκᾰτον ὑπειρήκᾰτον ὑπειρήκᾰμεν ὑπειρήκᾰτε ὑπειρήκᾱσῐ(ν)
subjunctive ὑπειρήκω ὑπειρήκῃς ὑπειρήκῃ ὑπειρήκητον ὑπειρήκητον ὑπειρήκωμεν ὑπειρήκητε ὑπειρήκωσῐ(ν)
optative ὑπειρήκοιμῐ / ὑπειρηκοίην ὑπειρήκοις / ὑπειρηκοίης ὑπειρήκοι / ὑπειρηκοίη ὑπειρήκοιτον ὑπειρηκοίτην ὑπειρήκοιμεν ὑπειρήκοιτε ὑπειρήκοιεν
imperative   ὑπείρηκε ὑπειρηκέτω ὑπειρήκετον ὑπειρηκέτων   ὑπειρήκετε ὑπειρηκόντων
active
infinitive ὑπειρηκέναι
participle m ὑπειρηκώς
f ὑπειρηκυῖᾰ
n ὑπειρηκός
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Further reading

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.