ὑποπτεύω

Ancient Greek

Etymology

From the future stem of ῠ̔φοράω (hŭphoráō, “to suspect”) +‎ -εύω (-eúō).

Pronunciation

 

Verb

ῠ̔ποπτεύω • (hŭpopteúō)

  1. to suspect, to hold in suspicion
    ὡς ὑπωπτεύετο
    hōs hupōpteúeto
    as was generally suspected
    • 430 BCE – 354 BCE, Xenophon, Anabasis 1.1.1:
      ἐπεὶ δὲ ἠσθένει Δαρεῖος καὶ ὑπώπτευε τελευτὴν τοῦ βίου, ἐβούλετο τὼ παῖδε ἀμφοτέρω παρεῖναι.
      epeì dè ēsthénei Dareîos kaì hupṓpteue teleutḕn toû bíou, eboúleto tṑ paîde amphotérō pareînai.
      Now when Darius lay sick and suspected that the end of his life was near, he wished to have both his sons with him.
  2. to guess, to suppose
  3. to observe, to notice

Inflection

   Present: ῠ̔ποπτεύω, ῠ̔ποπτεύομαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ῠ̔ποπτεύω ῠ̔ποπτεύεις ῠ̔ποπτεύει ῠ̔ποπτεύετον ῠ̔ποπτεύετον ῠ̔ποπτεύομεν ῠ̔ποπτεύετε ῠ̔ποπτεύουσῐ(ν)
subjunctive ῠ̔ποπτεύω ῠ̔ποπτεύῃς ῠ̔ποπτεύῃ ῠ̔ποπτεύητον ῠ̔ποπτεύητον ῠ̔ποπτεύωμεν ῠ̔ποπτεύητε ῠ̔ποπτεύωσῐ(ν)
optative ῠ̔ποπτεύοιμῐ ῠ̔ποπτεύοις ῠ̔ποπτεύοι ῠ̔ποπτεύοιτον ῠ̔ποπτευοίτην ῠ̔ποπτεύοιμεν ῠ̔ποπτεύοιτε ῠ̔ποπτεύοιεν
imperative   ῠ̔πόπτευε ῠ̔ποπτευέτω ῠ̔ποπτεύετον ῠ̔ποπτευέτων   ῠ̔ποπτεύετε ῠ̔ποπτευόντων
middle/
passive 		indicative ῠ̔ποπτεύομαι ῠ̔ποπτεύῃ,
ῠ̔ποπτεύει 		ῠ̔ποπτεύεται ῠ̔ποπτεύεσθον ῠ̔ποπτεύεσθον ῠ̔ποπτευόμεθᾰ ῠ̔ποπτεύεσθε ῠ̔ποπτεύονται
subjunctive ῠ̔ποπτεύωμαι ῠ̔ποπτεύῃ ῠ̔ποπτεύηται ῠ̔ποπτεύησθον ῠ̔ποπτεύησθον ῠ̔ποπτευώμεθᾰ ῠ̔ποπτεύησθε ῠ̔ποπτεύωνται
optative ῠ̔ποπτευοίμην ῠ̔ποπτεύοιο ῠ̔ποπτεύοιτο ῠ̔ποπτεύοισθον ῠ̔ποπτευοίσθην ῠ̔ποπτευοίμεθᾰ ῠ̔ποπτεύοισθε ῠ̔ποπτεύοιντο
imperative   ῠ̔ποπτεύου ῠ̔ποπτευέσθω ῠ̔ποπτεύεσθον ῠ̔ποπτευέσθων   ῠ̔ποπτεύεσθε ῠ̔ποπτευέσθων
active middle/passive
infinitive ῠ̔ποπτεύειν ῠ̔ποπτεύεσθαι
participle m ῠ̔ποπτεύων ῠ̔ποπτευόμενος
f ῠ̔ποπτεύουσᾰ ῠ̔ποπτευομένη
n ῠ̔ποπτεῦον ῠ̔ποπτευόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: ῠ̔πώπτευον, ῠ̔πωπτευόμην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ῠ̔πώπτευον ῠ̔πώπτευες ῠ̔πώπτευε(ν) ῠ̔πωπτεύετον ῠ̔πωπτευέτην ῠ̔πωπτεύομεν ῠ̔πωπτεύετε ῠ̔πώπτευον
middle/
passive 		indicative ῠ̔πωπτευόμην ῠ̔πωπτεύου ῠ̔πωπτεύετο ῠ̔πωπτεύεσθον ῠ̔πωπτευέσθην ῠ̔πωπτευόμεθᾰ ῠ̔πωπτεύεσθε ῠ̔πωπτεύοντο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Derived terms

Descendants

  • Greek: υποπτεύομαι (ypoptévomai)

Further reading

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.