ὑποτοπέω

Ancient Greek

Etymology

ὑπότοπος (hupótopos, “suspicious”) +‎ -έω (-éō)

Pronunciation

 

Verb

ὑποτοπέω • (hupotopéō)

  1. to suspect

Conjugation

   Present: ὑποτοπέω, ὑποτοπέομαι (Uncontracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ὑποτοπέω ὑποτοπέεις ὑποτοπέει ὑποτοπέετον ὑποτοπέετον ὑποτοπέομεν ὑποτοπέετε ὑποτοπέουσῐ(ν)
subjunctive ὑποτοπέω ὑποτοπέῃς ὑποτοπέῃ ὑποτοπέητον ὑποτοπέητον ὑποτοπέωμεν ὑποτοπέητε ὑποτοπέωσῐ(ν)
optative ὑποτοπέοιμῐ ὑποτοπέοις ὑποτοπέοι ὑποτοπέοιτον ὑποτοπεοίτην ὑποτοπέοιμεν ὑποτοπέοιτε ὑποτοπέοιεν
imperative   ὑποτόπεε ὑποτοπεέτω ὑποτοπέετον ὑποτοπεέτων   ὑποτοπέετε ὑποτοπεόντων
middle/
passive 		indicative ὑποτοπέομαι ὑποτοπέῃ,
ὑποτοπέει 		ὑποτοπέεται ὑποτοπέεσθον ὑποτοπέεσθον ὑποτοπεόμεθᾰ ὑποτοπέεσθε ὑποτοπέονται
subjunctive ὑποτοπέωμαι ὑποτοπέῃ ὑποτοπέηται ὑποτοπέησθον ὑποτοπέησθον ὑποτοπεώμεθᾰ ὑποτοπέησθε ὑποτοπέωνται
optative ὑποτοπεοίμην ὑποτοπέοιο ὑποτοπέοιτο ὑποτοπέοισθον ὑποτοπεοίσθην ὑποτοπεοίμεθᾰ ὑποτοπέοισθε ὑποτοπέοιντο
imperative   ὑποτοπέου ὑποτοπεέσθω ὑποτοπέεσθον ὑποτοπεέσθων   ὑποτοπέεσθε ὑποτοπεέσθων
active middle/passive
infinitive ὑποτοπέειν ὑποτοπέεσθαι
participle m ὑποτοπέων ὑποτοπεόμενος
f ὑποτοπέουσᾰ ὑποτοπεομένη
n ὑποτοπέον ὑποτοπεόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Present: ὑποτοπῶ, ὑποτοποῦμαι (Contracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ὑποτοπῶ ὑποτοπεῖς ὑποτοπεῖ ὑποτοπεῖτον ὑποτοπεῖτον ὑποτοποῦμεν ὑποτοπεῖτε ὑποτοποῦσῐ(ν)
subjunctive ὑποτοπῶ ὑποτοπῇς ὑποτοπῇ ὑποτοπῆτον ὑποτοπῆτον ὑποτοπῶμεν ὑποτοπῆτε ὑποτοπῶσῐ(ν)
optative ὑποτοποίην,
ὑποτοποῖμῐ 		ὑποτοποίης,
ὑποτοποῖς 		ὑποτοποίη,
ὑποτοποῖ 		ὑποτοποῖτον,
ὑποτοποίητον 		ὑποτοποίτην,
ὑποτοποιήτην 		ὑποτοποῖμεν,
ὑποτοποίημεν 		ὑποτοποῖτε,
ὑποτοποίητε 		ὑποτοποῖεν,
ὑποτοποίησᾰν
imperative   ὑποτόπει ὑποτοπείτω ὑποτοπεῖτον ὑποτοπείτων   ὑποτοπεῖτε ὑποτοπούντων
middle/
passive 		indicative ὑποτοποῦμαι ὑποτοπεῖ,
ὑποτοπῇ 		ὑποτοπεῖται ὑποτοπεῖσθον ὑποτοπεῖσθον ὑποτοπούμεθᾰ ὑποτοπεῖσθε ὑποτοποῦνται
subjunctive ὑποτοπῶμαι ὑποτοπῇ ὑποτοπῆται ὑποτοπῆσθον ὑποτοπῆσθον ὑποτοπώμεθᾰ ὑποτοπῆσθε ὑποτοπῶνται
optative ὑποτοποίμην ὑποτοποῖο ὑποτοποῖτο ὑποτοποῖσθον ὑποτοποίσθην ὑποτοποίμεθᾰ ὑποτοποῖσθε ὑποτοποῖντο
imperative   ὑποτοποῦ ὑποτοπείσθω ὑποτοπεῖσθον ὑποτοπείσθων   ὑποτοπεῖσθε ὑποτοπείσθων
active middle/passive
infinitive ὑποτοπεῖν ὑποτοπεῖσθαι
participle m ὑποτοπῶν ὑποτοπούμενος
f ὑποτοποῦσᾰ ὑποτοπουμένη
n ὑποτοποῦν ὑποτοπούμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: ὑπετόπεον, ὑπετοπεόμην (Uncontracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ὑπετόπεον ὑπετόπεες ὑπετόπεε(ν) ὑπετοπέετον ὑπετοπεέτην ὑπετοπέομεν ὑπετοπέετε ὑπετόπεον
middle/
passive 		indicative ὑπετοπεόμην ὑπετοπέου ὑπετοπέετο ὑπετοπέεσθον ὑπετοπεέσθην ὑπετοπεόμεθᾰ ὑπετοπέεσθε ὑπετοπέοντο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: ὑπετόπουν, ὑπετοπούμην (Contracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ὑπετόπουν ὑπετόπεις ὑπετόπει ὑπετοπεῖτον ὑπετοπείτην ὑπετοποῦμεν ὑπετοπεῖτε ὑπετόπουν
middle/
passive 		indicative ὑπετοπούμην ὑπετοποῦ ὑπετοπεῖτο ὑπετοπεῖσθον ὑπετοπείσθην ὑπετοπούμεθᾰ ὑπετοπεῖσθε ὑπετοποῦντο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Future: ὑποτοπήσω, ὑποτοπήσομαι, ὑποτοπηθήσομαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ὑποτοπήσω ὑποτοπήσεις ὑποτοπήσει ὑποτοπήσετον ὑποτοπήσετον ὑποτοπήσομεν ὑποτοπήσετε ὑποτοπήσουσῐ(ν)
optative ὑποτοπήσοιμῐ ὑποτοπήσοις ὑποτοπήσοι ὑποτοπήσοιτον ὑποτοπησοίτην ὑποτοπήσοιμεν ὑποτοπήσοιτε ὑποτοπήσοιεν
middle indicative ὑποτοπήσομαι ὑποτοπήσῃ,
ὑποτοπήσει 		ὑποτοπήσεται ὑποτοπήσεσθον ὑποτοπήσεσθον ὑποτοπησόμεθᾰ ὑποτοπήσεσθε ὑποτοπήσονται
optative ὑποτοπησοίμην ὑποτοπήσοιο ὑποτοπήσοιτο ὑποτοπήσοισθον ὑποτοπησοίσθην ὑποτοπησοίμεθᾰ ὑποτοπήσοισθε ὑποτοπήσοιντο
passive indicative ὑποτοπηθήσομαι ὑποτοπηθήσῃ ὑποτοπηθήσεται ὑποτοπηθήσεσθον ὑποτοπηθήσεσθον ὑποτοπηθησόμεθᾰ ὑποτοπηθήσεσθε ὑποτοπηθήσονται
optative ὑποτοπηθησοίμην ὑποτοπηθήσοιο ὑποτοπηθήσοιτο ὑποτοπηθήσοισθον ὑποτοπηθησοίσθην ὑποτοπηθησοίμεθᾰ ὑποτοπηθήσοισθε ὑποτοπηθήσοιντο
active middle passive
infinitive ὑποτοπήσειν ὑποτοπήσεσθαι ὑποτοπηθήσεσθαι
participle m ὑποτοπήσων ὑποτοπησόμενος ὑποτοπηθησόμενος
f ὑποτοπήσουσᾰ ὑποτοπησομένη ὑποτοπηθησομένη
n ὑποτοπῆσον ὑποτοπησόμενον ὑποτοπηθησόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Aorist: ὑπετόπησᾰ, ὑπετοπησᾰ́μην, ὑπετοπήθην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ὑπετόπησᾰ ὑπετόπησᾰς ὑπετόπησε(ν) ὑπετοπήσᾰτον ὑπετοπησᾰ́την ὑπετοπήσᾰμεν ὑπετοπήσᾰτε ὑπετόπησᾰν
subjunctive ὑποτοπήσω ὑποτοπήσῃς ὑποτοπήσῃ ὑποτοπήσητον ὑποτοπήσητον ὑποτοπήσωμεν ὑποτοπήσητε ὑποτοπήσωσῐ(ν)
optative ὑποτοπήσαιμῐ ὑποτοπήσειᾰς,
ὑποτοπήσαις 		ὑποτοπήσειε(ν),
ὑποτοπήσαι 		ὑποτοπήσαιτον ὑποτοπησαίτην ὑποτοπήσαιμεν ὑποτοπήσαιτε ὑποτοπήσειᾰν,
ὑποτοπήσαιεν
imperative   ὑποτόπησον ὑποτοπησᾰ́τω ὑποτοπήσᾰτον ὑποτοπησᾰ́των   ὑποτοπήσᾰτε ὑποτοπησᾰ́ντων
middle indicative ὑπετοπησᾰ́μην ὑπετοπήσω ὑπετοπήσᾰτο ὑπετοπήσᾰσθον ὑπετοπησᾰ́σθην ὑπετοπησᾰ́μεθᾰ ὑπετοπήσᾰσθε ὑπετοπήσᾰντο
subjunctive ὑποτοπήσωμαι ὑποτοπήσῃ ὑποτοπήσηται ὑποτοπήσησθον ὑποτοπήσησθον ὑποτοπησώμεθᾰ ὑποτοπήσησθε ὑποτοπήσωνται
optative ὑποτοπησαίμην ὑποτοπήσαιο ὑποτοπήσαιτο ὑποτοπήσαισθον ὑποτοπησαίσθην ὑποτοπησαίμεθᾰ ὑποτοπήσαισθε ὑποτοπήσαιντο
imperative   ὑποτόπησαι ὑποτοπησᾰ́σθω ὑποτοπήσᾰσθον ὑποτοπησᾰ́σθων   ὑποτοπήσᾰσθε ὑποτοπησᾰ́σθων
passive indicative ὑπετοπήθην ὑπετοπήθης ὑπετοπήθη ὑπετοπήθητον ὑπετοπηθήτην ὑπετοπήθημεν ὑπετοπήθητε ὑπετοπήθησᾰν
subjunctive ὑποτοπηθῶ ὑποτοπηθῇς ὑποτοπηθῇ ὑποτοπηθῆτον ὑποτοπηθῆτον ὑποτοπηθῶμεν ὑποτοπηθῆτε ὑποτοπηθῶσῐ(ν)
optative ὑποτοπηθείην ὑποτοπηθείης ὑποτοπηθείη ὑποτοπηθεῖτον,
ὑποτοπηθείητον 		ὑποτοπηθείτην,
ὑποτοπηθειήτην 		ὑποτοπηθεῖμεν,
ὑποτοπηθείημεν 		ὑποτοπηθεῖτε,
ὑποτοπηθείητε 		ὑποτοπηθεῖεν,
ὑποτοπηθείησᾰν
imperative   ὑποτοπήθητῐ ὑποτοπηθήτω ὑποτοπήθητον ὑποτοπηθήτων   ὑποτοπήθητε ὑποτοπηθέντων
active middle passive
infinitive ὑποτοπῆσαι ὑποτοπήσᾰσθαι ὑποτοπηθῆναι
participle m ὑποτοπήσᾱς ὑποτοπησᾰ́μενος ὑποτοπηθείς
f ὑποτοπήσᾱσᾰ ὑποτοπησᾰμένη ὑποτοπηθεῖσᾰ
n ὑποτοπῆσᾰν ὑποτοπησᾰ́μενον ὑποτοπηθέν
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Perfect: ὑποτετόπηκᾰ, ὑποτετόπημαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ὑποτετόπηκᾰ ὑποτετόπηκᾰς ὑποτετόπηκε(ν) ὑποτετοπήκᾰτον ὑποτετοπήκᾰτον ὑποτετοπήκᾰμεν ὑποτετοπήκᾰτε ὑποτετοπήκᾱσῐ(ν)
subjunctive ὑποτετοπήκω ὑποτετοπήκῃς ὑποτετοπήκῃ ὑποτετοπήκητον ὑποτετοπήκητον ὑποτετοπήκωμεν ὑποτετοπήκητε ὑποτετοπήκωσῐ(ν)
optative ὑποτετοπήκοιμῐ,
ὑποτετοπηκοίην 		ὑποτετοπήκοις,
ὑποτετοπηκοίης 		ὑποτετοπήκοι,
ὑποτετοπηκοίη 		ὑποτετοπήκοιτον ὑποτετοπηκοίτην ὑποτετοπήκοιμεν ὑποτετοπήκοιτε ὑποτετοπήκοιεν
imperative   ὑποτετόπηκε ὑποτετοπηκέτω ὑποτετοπήκετον ὑποτετοπηκέτων   ὑποτετοπήκετε ὑποτετοπηκόντων
middle/
passive 		indicative ὑποτετόπημαι ὑποτετόπησαι ὑποτετόπηται ὑποτετόπησθον ὑποτετόπησθον ὑποτετοπήμεθᾰ ὑποτετόπησθε ὑποτετόπηνται
subjunctive ὑποτετοπημένος ὦ ὑποτετοπημένος ᾖς ὑποτετοπημένος ᾖ ὑποτετοπημένω ἦτον ὑποτετοπημένω ἦτον ὑποτετοπημένοι ὦμεν ὑποτετοπημένοι ἦτε ὑποτετοπημένοι ὦσῐ(ν)
optative ὑποτετοπημένος εἴην ὑποτετοπημένος εἴης ὑποτετοπημένος εἴη ὑποτετοπημένω εἴητον/εἶτον ὑποτετοπημένω εἰήτην/εἴτην ὑποτετοπημένοι εἴημεν/εἶμεν ὑποτετοπημένοι εἴητε/εἶτε ὑποτετοπημένοι εἴησᾰν/εἶεν
imperative   ὑποτετόπησο ὑποτετοπήσθω ὑποτετόπησθον ὑποτετοπήσθων   ὑποτετόπησθε ὑποτετοπήσθων
active middle/passive
infinitive ὑποτετοπηκέναι ὑποτετοπῆσθαι
participle m ὑποτετοπηκώς ὑποτετοπημένος
f ὑποτετοπηκυῖᾰ ὑποτετοπημένη
n ὑποτετοπηκός ὑποτετοπημένον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Further reading

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.