ὑπόγλωσσος

Ancient Greek

Etymology

From ῠ̔πο- (hŭpo-, “under, hypo-”) +‎ γλῶσσᾰ (glôssă, “tongue”) +‎ -ος (-os, adjectival suffix).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /hy.pó.ɡlɔːs.sos/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /(h)yˈpo.ɡlos.sos/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /yˈpo.ɣlos.sos/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /yˈpo.ɣlos.sos/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /iˈpo.ɣlo.sos/

Adjective

ῠ̔πόγλωσσος • (hŭpóglōssos) m or f (neuter ῠ̔πόγλωσσον); second declension

somewhat talkative
(anatomy) under the tongue

Inflection

Second declension of ῠ̔πόγλωσσος; ῠ̔πόγλωσσον (Attic)

Number	Singular		Dual		Plural
Case/Gender	Masculine / Feminine	Neuter	Masculine / Feminine	Neuter	Masculine / Feminine	Neuter
Nominative	ῠ̔πόγλωσσος hŭpóglōssos	ῠ̔πόγλωσσον hŭpóglōsson	ῠ̔πογλώσσω hŭpoglṓssō	ῠ̔πογλώσσω hŭpoglṓssō	ῠ̔πόγλωσσοι hŭpóglōssoi	ῠ̔πόγλωσσᾰ hŭpóglōssă
Genitive	ῠ̔πογλώσσου hŭpoglṓssou	ῠ̔πογλώσσου hŭpoglṓssou	ῠ̔πογλώσσοιν hŭpoglṓssoin	ῠ̔πογλώσσοιν hŭpoglṓssoin	ῠ̔πογλώσσων hŭpoglṓssōn	ῠ̔πογλώσσων hŭpoglṓssōn
Dative	ῠ̔πογλώσσῳ hŭpoglṓssōi	ῠ̔πογλώσσῳ hŭpoglṓssōi	ῠ̔πογλώσσοιν hŭpoglṓssoin	ῠ̔πογλώσσοιν hŭpoglṓssoin	ῠ̔πογλώσσοις hŭpoglṓssois	ῠ̔πογλώσσοις hŭpoglṓssois
Accusative	ῠ̔πόγλωσσον hŭpóglōsson	ῠ̔πόγλωσσον hŭpóglōsson	ῠ̔πογλώσσω hŭpoglṓssō	ῠ̔πογλώσσω hŭpoglṓssō	ῠ̔πογλώσσους hŭpoglṓssous	ῠ̔πόγλωσσᾰ hŭpóglōssă
Vocative	ῠ̔πόγλωσσε hŭpóglōsse	ῠ̔πόγλωσσον hŭpóglōsson	ῠ̔πογλώσσω hŭpoglṓssō	ῠ̔πογλώσσω hŭpoglṓssō	ῠ̔πόγλωσσοι hŭpóglōssoi	ῠ̔πόγλωσσᾰ hŭpóglōssă
Derived forms	Adverb		Comparative		Superlative
Derived forms	ῠ̔πογλώσσως hŭpoglṓssōs		ῠ̔πογλωσσότερος hŭpoglōssóteros		ῠ̔πογλωσσότᾰτος hŭpoglōssótătos
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Derived terms

ῠ̔πόγλωσσον (hŭpóglōsson, noun)

Related terms

ῠ̔πογλώσσῐος (hŭpoglṓssĭos)
ῠ̔πογλωσσῐ́ς (hŭpoglōssĭ́s)

Descendants

→ New Latin: hypoglōssus
- ⇒ English: hypoglossal