ὑφαιρέω

Ancient Greek

Etymology

From ὑπο- (hupo-) +‎ αἱρέω (hairéō).

Pronunciation

 

Verb

ὑφαιρέω • (huphairéō)

  1. to seize underneath or inwardly
  2. to draw or take away from under
  3. to take away underhand, filch away, purloin
  4. (middle voice) to rob (somebody of something)

Inflection

   Present: ὑφαιρέω, ὑφαιρέομαι (Uncontracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ὑφαιρέω ὑφαιρέεις ὑφαιρέει ὑφαιρέετον ὑφαιρέετον ὑφαιρέομεν ὑφαιρέετε ὑφαιρέουσῐ(ν)
subjunctive ὑφαιρέω ὑφαιρέῃς ὑφαιρέῃ ὑφαιρέητον ὑφαιρέητον ὑφαιρέωμεν ὑφαιρέητε ὑφαιρέωσῐ(ν)
optative ὑφαιρέοιμῐ ὑφαιρέοις ὑφαιρέοι ὑφαιρέοιτον ὑφαιρεοίτην ὑφαιρέοιμεν ὑφαιρέοιτε ὑφαιρέοιεν
imperative   ὑφαίρεε ὑφαιρεέτω ὑφαιρέετον ὑφαιρεέτων   ὑφαιρέετε ὑφαιρεόντων
middle/
passive 		indicative ὑφαιρέομαι ὑφαιρέῃ / ὑφαιρέει ὑφαιρέεται ὑφαιρέεσθον ὑφαιρέεσθον ὑφαιρεόμεθᾰ ὑφαιρέεσθε ὑφαιρέονται
subjunctive ὑφαιρέωμαι ὑφαιρέῃ ὑφαιρέηται ὑφαιρέησθον ὑφαιρέησθον ὑφαιρεώμεθᾰ ὑφαιρέησθε ὑφαιρέωνται
optative ὑφαιρεοίμην ὑφαιρέοιο ὑφαιρέοιτο ὑφαιρέοισθον ὑφαιρεοίσθην ὑφαιρεοίμεθᾰ ὑφαιρέοισθε ὑφαιρέοιντο
imperative   ὑφαιρέου ὑφαιρεέσθω ὑφαιρέεσθον ὑφαιρεέσθων   ὑφαιρέεσθε ὑφαιρεέσθων
active middle/passive
infinitive ὑφαιρέειν ὑφαιρέεσθαι
participle m ὑφαιρέων ὑφαιρεόμενος
f ὑφαιρέουσᾰ ὑφαιρεομένη
n ὑφαιρέον ὑφαιρεόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Present: ὑφαιρῶ, ὑφαιροῦμαι (Contracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ὑφαιρῶ ὑφαιρεῖς ὑφαιρεῖ ὑφαιρεῖτον ὑφαιρεῖτον ὑφαιροῦμεν ὑφαιρεῖτε ὑφαιροῦσῐ(ν)
subjunctive ὑφαιρῶ ὑφαιρῇς ὑφαιρῇ ὑφαιρῆτον ὑφαιρῆτον ὑφαιρῶμεν ὑφαιρῆτε ὑφαιρῶσῐ(ν)
optative ὑφαιροίην / ὑφαιροῖμῐ ὑφαιροίης / ὑφαιροῖς ὑφαιροίη / ὑφαιροῖ ὑφαιροῖτον / ὑφαιροίητον ὑφαιροίτην / ὑφαιροιήτην ὑφαιροῖμεν / ὑφαιροίημεν ὑφαιροῖτε / ὑφαιροίητε ὑφαιροῖεν / ὑφαιροίησᾰν
imperative   ὑφαίρει ὑφαιρείτω ὑφαιρεῖτον ὑφαιρείτων   ὑφαιρεῖτε ὑφαιρούντων
middle/
passive 		indicative ὑφαιροῦμαι ὑφαιρεῖ,
ὑφαιρῇ 		ὑφαιρεῖται ὑφαιρεῖσθον ὑφαιρεῖσθον ὑφαιρούμεθᾰ ὑφαιρεῖσθε ὑφαιροῦνται
subjunctive ὑφαιρῶμαι ὑφαιρῇ ὑφαιρῆται ὑφαιρῆσθον ὑφαιρῆσθον ὑφαιρώμεθᾰ ὑφαιρῆσθε ὑφαιρῶνται
optative ὑφαιροίμην ὑφαιροῖο ὑφαιροῖτο ὑφαιροῖσθον ὑφαιροίσθην ὑφαιροίμεθᾰ ὑφαιροῖσθε ὑφαιροῖντο
imperative   ὑφαιροῦ ὑφαιρείσθω ὑφαιρεῖσθον ὑφαιρείσθων   ὑφαιρεῖσθε ὑφαιρείσθων
active middle/passive
infinitive ὑφαιρεῖν ὑφαιρεῖσθαι
participle m ὑφαιρῶν ὑφαιρούμενος
f ὑφαιροῦσᾰ ὑφαιρουμένη
n ὑφαιροῦν ὑφαιρούμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: ὑφῄρεον, ὑφῃρεόμην (Uncontracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ὑφῄρεον ὑφῄρεες ὑφῄρεε(ν) ὑφῃρέετον ὑφῃρεέτην ὑφῃρέομεν ὑφῃρέετε ὑφῄρεον
middle/
passive 		indicative ὑφῃρεόμην ὑφῃρέου ὑφῃρέετο ὑφῃρέεσθον ὑφῃρεέσθην ὑφῃρεόμεθᾰ ὑφῃρέεσθε ὑφῃρέοντο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: ὑφῄρουν, ὑφῃρούμην (Contracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ὑφῄρουν ὑφῄρεις ὑφῄρει ὑφῃρεῖτον ὑφῃρείτην ὑφῃροῦμεν ὑφῃρεῖτε ὑφῄρουν
middle/
passive 		indicative ὑφῃρούμην ὑφῃροῦ ὑφῃρεῖτο ὑφῃρεῖσθον ὑφῃρείσθην ὑφῃρούμεθᾰ ὑφῃρεῖσθε ὑφῃροῦντο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Future: ὑφαιρήσω, ὑφαιρήσομαι, ὑφαιρεθήσομαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ὑφαιρήσω ὑφαιρήσεις ὑφαιρήσει ὑφαιρήσετον ὑφαιρήσετον ὑφαιρήσομεν ὑφαιρήσετε ὑφαιρήσουσῐ(ν)
optative ὑφαιρήσοιμῐ ὑφαιρήσοις ὑφαιρήσοι ὑφαιρήσοιτον ὑφαιρησοίτην ὑφαιρήσοιμεν ὑφαιρήσοιτε ὑφαιρήσοιεν
middle indicative ὑφαιρήσομαι ὑφαιρήσῃ / ὑφαιρήσει ὑφαιρήσεται ὑφαιρήσεσθον ὑφαιρήσεσθον ὑφαιρησόμεθᾰ ὑφαιρήσεσθε ὑφαιρήσονται
optative ὑφαιρησοίμην ὑφαιρήσοιο ὑφαιρήσοιτο ὑφαιρήσοισθον ὑφαιρησοίσθην ὑφαιρησοίμεθᾰ ὑφαιρήσοισθε ὑφαιρήσοιντο
passive indicative ὑφαιρεθήσομαι ὑφαιρεθήσῃ ὑφαιρεθήσεται ὑφαιρεθήσεσθον ὑφαιρεθήσεσθον ὑφαιρεθησόμεθᾰ ὑφαιρεθήσεσθε ὑφαιρεθήσονται
optative ὑφαιρεθησοίμην ὑφαιρεθήσοιο ὑφαιρεθήσοιτο ὑφαιρεθήσοισθον ὑφαιρεθησοίσθην ὑφαιρεθησοίμεθᾰ ὑφαιρεθήσοισθε ὑφαιρεθήσοιντο
active middle passive
infinitive ὑφαιρήσειν ὑφαιρήσεσθαι ὑφαιρεθήσεσθαι
participle m ὑφαιρήσων ὑφαιρησόμενος ὑφαιρεθησόμενος
f ὑφαιρήσουσᾰ ὑφαιρησομένη ὑφαιρεθησομένη
n ὑφαιρῆσον ὑφαιρησόμενον ὑφαιρεθησόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Aorist: ὕφειλον, ὑφειλόμην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ὕφειλον ὕφειλες ὕφειλε(ν) ὑφείλετον ὑφειλέτην ὑφείλομεν ὑφείλετε ὕφειλον
subjunctive ὑφέλω ὑφέλῃς ὑφέλῃ ὑφέλητον ὑφέλητον ὑφέλωμεν ὑφέλητε ὑφέλωσῐ(ν)
optative ὑφέλοιμῐ ὑφέλοις ὑφέλοι ὑφέλοιτον ὑφελοίτην ὑφέλοιμεν ὑφέλοιτε ὑφέλοιεν
imperative   ὕφελε ὑφελέτω ὑφέλετον ὑφελέτων   ὑφέλετε ὑφελόντων
middle indicative ὑφειλόμην ὑφείλου ὑφείλετο ὑφείλεσθον ὑφειλέσθην ὑφειλόμεθᾰ ὑφείλεσθε ὑφείλοντο
subjunctive ὑφέλωμαι ὑφέλῃ ὑφέληται ὑφέλησθον ὑφέλησθον ὑφελώμεθᾰ ὑφέλησθε ὑφέλωνται
optative ὑφελοίμην ὑφέλοιο ὑφέλοιτο ὑφέλοισθον ὑφελοίσθην ὑφελοίμεθᾰ ὑφέλοισθε ὑφέλοιντο
imperative   ὑφελοῦ ὑφελέσθω ὑφέλεσθον ὑφελέσθων   ὑφέλεσθε ὑφελέσθων
active middle
infinitive ὑφελεῖν ὑφελέσθαι
participle m ὑφελών ὑφελόμενος
f ὑφελοῦσᾰ ὑφελομένη
n ὑφελόν ὑφελόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Perfect: ὑφῄρηκᾰ, ὑφῄρημαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ὑφῄρηκᾰ ὑφῄρηκᾰς ὑφῄρηκε(ν) ὑφῃρήκᾰτον ὑφῃρήκᾰτον ὑφῃρήκᾰμεν ὑφῃρήκᾰτε ὑφῃρήκᾱσῐ(ν)
subjunctive ὑφῃρήκω ὑφῃρήκῃς ὑφῃρήκῃ ὑφῃρήκητον ὑφῃρήκητον ὑφῃρήκωμεν ὑφῃρήκητε ὑφῃρήκωσῐ(ν)
optative ὑφῃρήκοιμῐ / ὑφῃρηκοίην ὑφῃρήκοις / ὑφῃρηκοίης ὑφῃρήκοι / ὑφῃρηκοίη ὑφῃρήκοιτον ὑφῃρηκοίτην ὑφῃρήκοιμεν ὑφῃρήκοιτε ὑφῃρήκοιεν
imperative   ὑφῄρηκε ὑφῃρηκέτω ὑφῃρήκετον ὑφῃρηκέτων   ὑφῃρήκετε ὑφῃρηκόντων
middle/
passive 		indicative ὑφῄρημαι ὑφῄρησαι ὑφῄρηται ὑφῄρησθον ὑφῄρησθον ὑφῃρήμεθᾰ ὑφῄρησθε ὑφῄρηνται
subjunctive ὑφῃρημένος ὦ ὑφῃρημένος ᾖς ὑφῃρημένος ᾖ ὑφῃρημένω ἦτον ὑφῃρημένω ἦτον ὑφῃρημένοι ὦμεν ὑφῃρημένοι ἦτε ὑφῃρημένοι ὦσῐ(ν)
optative ὑφῃρημένος εἴην ὑφῃρημένος εἴης ὑφῃρημένος εἴη ὑφῃρημένω εἴητον / εἶτον ὑφῃρημένω εἰήτην / εἴτην ὑφῃρημένοι εἴημεν / εἶμεν ὑφῃρημένοι εἴητε / εἶτε ὑφῃρημένοι εἴησᾰν / εἶεν
imperative   ὑφῄρησο ὑφῃρήσθω ὑφῄρησθον ὑφῃρήσθων   ὑφῄρησθε ὑφῃρήσθων
active middle/passive
infinitive ὑφῃρηκέναι ὑφῃρῆσθαι
participle m ὑφῃρηκώς ὑφῃρημένος
f ὑφῃρηκυῖᾰ ὑφῃρημένη
n ὑφῃρηκός ὑφῃρημένον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Pluperfect: ὑφῃρήκειν / ὑφῃρήκη, ὑφῃρήμην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ὑφῃρήκειν / ὑφῃρήκη ὑφῃρήκεις / ὑφῃρήκης ὑφῃρήκει(ν) ὑφῃρήκετον ὑφῃρηκέτην ὑφῃρήκεμεν ὑφῃρήκετε ὑφῃρήκεσᾰν
middle/
passive 		indicative ὑφῃρήμην ὑφῄρησο ὑφῄρητο ὑφῄρησθον ὑφῃρήσθην ὑφῃρήμεθᾰ ὑφῄρησθε ὑφῄρηντο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Further reading

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.