Diebstahl
German
Etymology
From Middle High German diupstāle, compound of diep (“thief”) (modern Dieb) and stāle, deverbal noun from stëln (“to steal”) (modern stehlen), from Old High German stëlan.
Pronunciation
- IPA(key): /ˈdiːpˌʃtaːl/
Audio: (file)
Noun
Diebstahl m (strong, genitive Diebstahles or Diebstahls, plural Diebstähle)
Declension
Declension of Diebstahl [masculine, strong]
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| indef. | def. | noun | def. | noun | |
| nominative | ein | der | Diebstahl | die | Diebstähle |
| genitive | eines | des | Diebstahles, Diebstahls | der | Diebstähle |
| dative | einem | dem | Diebstahl, Diebstahle1 | den | Diebstählen |
| accusative | einen | den | Diebstahl | die | Diebstähle |
1Now rare, see notes.