Dioscurus
Latin
Etymology
Learned borrowing from Ancient Greek Δῐόσκορος (Dĭóskoros).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [di.ɔsˈkuː.rɪ]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [d̪i.osˈkuː.ri]
Proper noun
Dioscūrus m sg (genitive Dioscūrī); second declension
- (New Latin) alternative form of Dioscorus
- 1794, Richard François Philippe Brunck, Friedrich Jacobs, Anthologia Graeca[1], Lipsiae In Bibliopolio Dyckio, page 326:
- Reperitur ibi petitum Diaconi Alexandrini, quo Dioscurus, quem Monophyfitae pro ſancto habebant, tanquam luxurioſus homo traducitur
- (please add an English translation of this quotation)
- 1938, Hubertus Jedin, Concilium Tridentinum Diariorum, Actorum, Epistolarum, Tractatuum Nova Collectio 13.1[2], page 43:
- Renato presbytero et Hilaro diacono, qui suo nomine praesiderent, cum tamen Dioscurus Alexandrinus episcopus ad approbationem Eutychiani erroris traxisset reclamantibus apostolicis praesidentibus
- (please add an English translation of this quotation)
Declension
Second-declension noun, singular only.
| singular | |
|---|---|
| nominative | Dioscūrus |
| genitive | Dioscūrī |
| dative | Dioscūrō |
| accusative | Dioscūrum |
| ablative | Dioscūrō |
| vocative | Dioscūre |
References
- “Dioscūr-” in the Thesaurus Linguae Latinae (TLL Open Access), Berlin (formerly Leipzig): De Gruyter (formerly Teubner), 1900–present