Germanicus
See also: germanicus
Latin
Etymology
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ɡɛrˈmaː.nɪ.kʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [d͡ʒerˈmaː.ni.kus]
Adjective
Germānicus (feminine Germānica, neuter Germānicum); first/second-declension adjective
- alternative letter-case form of germānicus (“Germanic”)
Declension
First/second-declension adjective.
singular | plural | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
nominative | Germānicus | Germānica | Germānicum | Germānicī | Germānicae | Germānica | |
genitive | Germānicī | Germānicae | Germānicī | Germānicōrum | Germānicārum | Germānicōrum | |
dative | Germānicō | Germānicae | Germānicō | Germānicīs | |||
accusative | Germānicum | Germānicam | Germānicum | Germānicōs | Germānicās | Germānica | |
ablative | Germānicō | Germānicā | Germānicō | Germānicīs | |||
vocative | Germānice | Germānica | Germānicum | Germānicī | Germānicae | Germānica |
Proper noun
Germānicus m sg (genitive Germānicī); second declension
- a Roman cognomen;
- Germanicus (24 BC–19 AD), an ancient Roman general, known for his campaigns in Germania.
Declension
Second-declension noun, singular only.
singular | |
---|---|
nominative | Germānicus |
genitive | Germānicī |
dative | Germānicō |
accusative | Germānicum |
ablative | Germānicō |
vocative | Germānice |
References
- “Germanicus”, in Samuel Ball Platner (1929) Thomas Ashby, editor, A Topographical Dictionary of Ancient Rome, London: Oxford University Press