Magnes

Latin

Etymology

From Ancient Greek Μάγνης (Mágnēs, Magnesian). Used in the plural as a noun.

Pronunciation

Adjective

Magnēs (feminine Magnessa or Magnētis); third-declension one-termination adjective

  1. Magnesian; of Magnesia
    • 46 BCE, Cicero, Brutus 316.1:
      Adsiduissime autem mecum fuit Dionysius Magnes; erat etiam Aeschylus Cnidius, Adramyttenus Xenocles.
      (please add an English translation of this quotation)
    • 68 BCE – 44 BCE, Cicero, Epistulae ad Atticum 4.11.2.10:
      Demetri Magnetis tibi mitto statim, ut sit qui a te mihi epistulam referat.
      (please add an English translation of this quotation)
    • 68 BCE – 44 BCE, Cicero, Epistulae ad Atticum 8.11.7.6:
      Memini librum tibi adferri a Demetrio Magnete ad te missum περὶ ὁμονοίας.
      (please add an English translation of this quotation)
    • c. 90 CE, Valerius Flaccus, Argonautica 2.9:
      Attollit tondentes pabula Magnes
      campus equos: vidisse putant Dolopeia busta
      intrantemque Amyron curvas quaesita per oras
      aequora, flumineo cuius redeuntia vento
      vela legunt.
      (please add an English translation of this quotation)

Declension

Third-declension adjective, masculine only.

singular plural
nominative Magnēs Magnētes
Magnētēs
genitive Magnētis Magnētum
dative Magnētī Magnētibus
accusative Magnēta
Magnētem
Magnētas
Magnētēs
ablative Magnēte Magnētibus
vocative Magnēs Magnētes
Magnētēs

Derived terms

References

  • Magnes”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • Magnesia”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • Magnes”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • Magnes in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.