Medine

Turkish

Etymology

Inherited from Ottoman Turkish مدینه, from Classical Persian مَدِینَه (madīna), from Arabic اَلْمَدِينَةُ f (al-madīnatu).

Pronunciation

  • IPA(key): [me̞.d̪íː.n̪e̞]
  • Hyphenation: Me‧di‧ne

Proper noun

Medine

  1. Medina (a major city, the capital of Medina province, Saudi Arabia; holy to Islam)
  2. Medina (a province of Saudi Arabia)
    Synonym: Medine-i Münevvere

Declension

Declension of Medine
singular plural
nominative Medine Medineler / Medine'ler
accusative Medine'yi Medineleri / Medine'leri
dative Medine'ye Medinelere / Medine'lere
locative Medine'de Medinelerde / Medine'lerde
ablative Medine'den Medinelerden / Medine'lerden
genitive Medine'nin Medinelerin / Medine'lerin
Possessive forms of Medine
singular plural
benim (my) Medine'm Medinelerim
Medine'lerim
senin (your) Medine'n Medinelerin
Medine'lerin
onun (his/her/its) Medine'si Medineleri
Medine'leri
bizim (our) Medine'miz Medinelerimiz
Medine'lerimiz
sizin (your) Medine'niz Medineleriniz
Medine'leriniz
onların (their) Medine'si
Medineleri
Medine'leri
Medineleri
Medine'leri

Turkmen

Etymology

Borrowed from Classical Persian مَدِینَه (madīna), from Arabic اَلْمَدِينَةُ f (al-madīnatu).

Proper noun

Medine

  1. Medina (a major city, the capital of Medina province, Saudi Arabia; holy to Islam)
  2. Medina (a province of Saudi Arabia)

Declension

Declension of Medine
singular plural
nominative Medine Medineler
accusative Medinäni Medineleri
genitive Medinäniň Medineleriň
dative Medinä Medinelere
locative Medinede Medinelerde
ablative Medineden Medinelerden