Occitanus
Latin
Etymology
First used in the phrase lingua Occitāna, Latinization of Old French langue d'oc.
Pronunciation
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [ot.t͡ʃiˈt̪aː.nus]
Adjective
Occitānus (feminine Occitāna, neuter Occitānum, adverb Occitānē); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | masculine | feminine | ||
| nominative | Occitānus | Occitāna | Occitānī | Occitānae | |
| genitive | Occitānī | Occitānae | Occitānōrum | Occitānārum | |
| dative | Occitānō | Occitānae | Occitānīs | Occitānīs | |
| accusative | Occitānum | Occitānam | Occitānōs | Occitānās | |
| ablative | Occitānō | Occitānā | Occitānīs | Occitānīs | |
| vocative | Occitāne | Occitāna | Occitānī | Occitānae | |
Descendants
- French: occitan
Noun
Occitānus m (genitive Occitānī, feminine Occitāna); second declension
- (Medieval Latin) Occitan (person)
Declension
Second-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | Occitānus | Occitānī |
| genitive | Occitānī | Occitānōrum |
| dative | Occitānō | Occitānīs |
| accusative | Occitānum | Occitānōs |
| ablative | Occitānō | Occitānīs |
| vocative | Occitāne | Occitānī |
Descendants
- French: Occitan