Opimius
Latin
Etymology
From opīmus (“rich, plump”) + -ius.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ɔˈpiː.mi.ʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [oˈpiː.mi.us]
Proper noun
Opīmius m (genitive Opīmiī or Opīmī); second declension
- a Roman nomen gentilicium, gens or "family name" famously held by:
- Lucius Opimius, a Roman consul
Declension
Second-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | Opīmius | Opīmiī |
| genitive | Opīmiī Opīmī1 |
Opīmiōrum |
| dative | Opīmiō | Opīmiīs |
| accusative | Opīmium | Opīmiōs |
| ablative | Opīmiō | Opīmiīs |
| vocative | Opīmī | Opīmiī |
1Found in older Latin (until the Augustan Age).
Derived terms
- Opīmia
- Opīmiānus
Adjective
Opīmius (feminine Opīmia, neuter Opīmium); first/second-declension adjective
- of or pertaining to the gens Opimia.
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | Opīmius | Opīmia | Opīmium | Opīmiī | Opīmiae | Opīmia | |
| genitive | Opīmiī | Opīmiae | Opīmiī | Opīmiōrum | Opīmiārum | Opīmiōrum | |
| dative | Opīmiō | Opīmiae | Opīmiō | Opīmiīs | |||
| accusative | Opīmium | Opīmiam | Opīmium | Opīmiōs | Opīmiās | Opīmia | |
| ablative | Opīmiō | Opīmiā | Opīmiō | Opīmiīs | |||
| vocative | Opīmie | Opīmia | Opīmium | Opīmiī | Opīmiae | Opīmia | |
References
- “Opimius”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- Opimius in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.